Tuurlijk, ik kan wel praten (En dat doe ik ook) maar als mensen goed zouden opletten, zou het denk ik opvallen dat mijn sociale/verbale/communicatieve vaardigheden wel erg basis zijn.
Waarom? Geen idee... Ik ben best goed met woorden, ik ben in staat om zinnen te vormen in mijn hoofd/gedachten te ordenen/over redelijk complexe zaken door te denken... Op de een of andere manier lukt het me alleen nooit om dat in een gesprek naar woorden om te zetten.
En geloof mij, dat is knap frustrerend.
Voorbeeldje: Sinds de reorganisatie begin dit jaar val ik onder team B, die samen met team A (bw van de gehandicaptenzorg) de locatie/thuishaven/team AB vormen - in theorie.
Wat ik zeg: Ik weet niet wat ik moet doen in een crississituatie, omdat het onduidelijk is om team B direct te bereiken. (Of, eigenlijk meer: Team B is onbereikbaar.)
Wat ik bedoel:
- Team B heeft geen pieper en is alleen bereikbaar via A (Die we eigenlijk niet als begeleiding kennen, omdat zij zich alleen met de bewoners van A bezighouden, hoewel die wel weer door zowel A als B worden begeleid. Verwarrend? Vind ik ook.)
- De pieper appen werkt niet, omdat de gemiddelde reactietijd op een whats appje rond de 1+ uur ligt. Bellen is geen optie, want ik heb een belangst.
- Bellen? Belangst. Maar zelfs zonder dat: De pieper wordt opgenomen door iemand die ik niet ken (Of nou ja, ik dan weer wel via mijn vrijwilligerswerk) en die mij niet als cliënt/begeleiding kent. --> Terwijl ik niet nauwelijks in staat ben om te communiceren, zou ik daaraan duidelijk moeten proberen te maken wat er aan de hand is/dat ik in een crisis zit, terwijl ik vaak niet verder kom dan 'Help', via what's app, of eventueel een veilig nummer wel eens wil bellen en dan ook niet veel verder komt dan 'Het gaat fout'
- Vervolgens moet team A iemand van B zien te bereiken
- Die mij dan weer niet direct kunnen bereiken.... (Tenzij ik toevallig in hun werktelefoon sta, als ze die bij zich hebben.)
Oftewel, team B is in een crississituatie zo goed als onbereikbaar.
Wat het resultaat is? Een blaadje met alle nummers/de meeste werkmobiels uit de hele regio. Heel leuk, maar...
- Crisis, ik kan niet/nauwelijks nadenken
- Ik heb geen reële optie om te weten wie wanneer aan het werk is, als je dan maar op de gok nummers moet bellen/appen, terwijl je ook een angst heb om mensen buiten hun werk lastig te vallen...
Goh, waarom zou het toch komen dat ik nog minder snel aan de bel trek dan toen ik onder team C viel... Of waarom mijn eerste reactie is om team C te appen, omdat die over het algemeen wel binnen 5 minuten willen reageren. (Of eventueel bellen, want dat team zijn veilige/bekende gezichten die mij ook kennen.)
Okay, dit is een beetje een zeurvoorbeeld, maar ik ben die hele reorganisatie gewoon spuugzat omdat ik naar mijn idee/gevoel veel minder hulp/ondersteuning krijg dan waar ik behoefte aan heb, voornamelijk omdat team AB gewoon voor geen meter werkt (voor mij dan.)
Maar ik merk het ook in andere, meer neutrale zaken: Ik kan wel gesprekken voeren, maar het is soms knap lastig voor mij... Misschien komt het omdat mijn interne computer een stuk trager werkt qua denkprocessen? Geen idee eigenlijk.
Vaak bedenk ik me pas een dag later wat ik had willen inbrengen in een discussie, hoe ik een mening had kunnen verdedigen/uitleggen, op het moment zelf kom ik niet veel verder dan ik vind dit en dat omdat ik dat vind. (Of heel misschien wat argumenten, als die al een tijd in mijn hoofd zitten)
Bleh, ik zou simpelweg willen dat ik een mogelijkheid zou hebben om normaal te zijn, me normaal te voelen/denken/me gewoon te kunnen uitten zoals ik zou willen, in plaats van het gevoel te hebben dat ik gevangen zit in mijn hoofd en maar een piepklein luikje om de buitenwereld te bereiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten