Hoe leg ik uit, dat iets in mij zo ontzettend kwaad/gemeen tegen mij kan zijn en de enige manier om een beetje rust te kunnen krijgen is om het zijn zin te geven?
Hoe leg ik uit dat ik niets liever zou willen dan willen eten?
Ik weet het allemaal niet meer, en ik ben zo ontzettend moe.
Het is mensen ongetwijfeld opgevallen dat mijn gewicht relatief hoog is... Wat, helaas, niet is omdat ik normaler ben gaan eten maar het er meer mee te maken heeft dat ik niet meer wilde compenseren, moe was van alle pijn, onzekerheid, verdriet, stress.
Maar vooral wilde voorkomen dat ik terug zou vallen in een patroon van heel veel laxeertabletten en heel weinig/veel eten.
Guess what, it seems I failed...
Maanden baal ik al van mijn gewicht, wil ik er wel iets aan doen, maar durf ik niet goed... Ergens de afgelopen dagen is er een soort van knop omgegaan: Dinsdag realiseerde ik me 's avonds bij het bloedprikken pas dat ik de hele dag nog niets gegeten had, ik voelde me er goed bij, maar dwong mezelf uiteindelijk wel om iets te eten (+ afspraken gemaakt met de begeleiding over wat/wanneer/etc,)
Woensdag: Het kostte ontzettend veel moeite om ook maar iets binnen te krijgen; het duurde meer dan een uur om een vervloekt kopje thee te drinken, laat staan eten..
Maar goed, uiteindelijk wel iets binnengekregen.
Donderdag weer ietsjes meer, ook al was dat ook niet bepaald schokkend veel.
Vrijdag... Ik was zo vreselijk moe van het niet willen/kunnen/mogen dat ik uit wanhoop maar een kapsalon besteld had --> braken --> lax.
Eetstoornis logica: Goh, je raakt overstuur omdat je nog geen cracker durft te eten en nauwelijks durft te drinken? Dan bestel je toch iets dat sowieso rete slecht is; dan heb je tenminste een reden om je nog walgelijker te voelen!!
Gisteren ging dan wel weer redelijk goed, beetje buikpijn, maar ach.
En, vandaag... Bleh.
Het ging op zich aardig, netjes op tijd wakker, netjes en niet te veel gegeten, van plan om 's middags braaf naar de burendag te gaan, etc.
En daar komt de aap uit de mouw: Het was te druk, te overweldigend, geluid/geluiden deden pijn, te veel onrust --> bijna in tranen naar huis gegaan, voor het goed en wel begonnen was...
Of, nou ja, naar huis: Ik voelde me ontzettend rot/lomp/schuldig omdat ik niet in staat was om gewoon mee te doen.
Het voelde verschrikkelijk dat ik de cake/taart die rondging wel wilde eten, maar het niet kon/mocht. Dat ik iets dat gezelligs had moeten zijn letterlijk ontvlucht was omdat het voor mij te onrustig was.
En, tsja, ik moest nog boodschappen doen... --> Albert Heijn --> Eeuwigheid rondgelopen, dingen in/uit/weer in mijn winkelmandje gedaan.. Uiteindelijk viel het wel mee, I guess: enige 'verbodene' was 1 zak chips en 1 reep chocola.
Maar goed: Via een omweg naar huis gelopen, in de hoop dat ik de spanning er op de een of andere manier uit zou kunnen lopen, leek op zich nog wel redelijk te gaan, ofzo.
Thuis: Merlin gekeken, en op de een of andere manier zit mijn oh-zo-dwangmatige pizza obsessie in mijn hoofd.
17:00: Erachter komen dat New York pizza niet hier bezorgd, maar goh, er is nog wel een Dominos: Iets bestellen, ondertussen een halve zak chips en wat chocola wegkanen + wat dingen pizza, van gedachten veranderen, alles in de vuilnisbak mikken, lax tabletjes slikken...
Klaar, zou je denken.. Nou, niet dus.
Ik WIL niet eten, ik VOEL me echt gewoon niet lekker (Goh, hoe zou dat toch komen...) maar iets in mij is wel wanhopig genoeg om de pizza, chocola en chips 3 uur later uit de vuilnisbak te vissen, er iets van op te eten, van gedachten te veranderen, nog meer lax te slikken, het weer weg te gooien, en AARGH.
Ja, dat lees je goed: Mijn eetstoornis is wanhopig genoeg om zelfs dingen die zijn weggegooid weer uit de vuilnisbak te vissen.
En ik ben zo vreselijk moe, van alles, van er tegenin gaan, van het verliezen, vallen, opkrabbelen, nog verder vallen...
