Vandaag voor de foto/film gebeuren naar Goeree, het witte eiland.
Op zich wel leuk, maar de planning was waardeloos, gevolg: bijna een uur te laat, dan nog een half uur om op te starten voordat we eindelijk konden beginnen, geïrriteerde mensen op de locatie die ook een eeuwigheid voor niets zaten te wachten. Stress. Gedoe. Planningen die niet klopten...
Het is op zich wel een leuke dag geweest, maar lood en loodzwaar.
En dan nog iets, wat ik me vandaag pas realiseerde... Deels door de stress, deels door de namen moest ik vandaag heel erg aan Jes denken, en wat er met haar gebeurd is.
Het is en blijft zo onwerkelijk, zo bizar, dat iemand de keuze heeft gemaakt, ook al is het afkomstig uit een ziekte, om zomaar haar leven te beëindigen...
Natuurlijk, de nieuwe woonvorm op het eiland ziet er prachtig uit, er werd niet over gesproken, maar op de een of andere manier bleef het maar in mijn achterhoofd zitten. En nu dus op de voorgrond. Bleh.
Ik mis Jessica, en kan nog steeds niet geloven dat het inmiddels alweer 1,5 jaar geleden is gebeurd.
Vaak gaat het goed, maar nu niet. Nu voel ik me gewoon meh, verdrietig.
...En dat mag er ook wel zijn. Toch? Maar waarom voelt het dan zo rot?
