Etti

 Zomer 1996, ik ben 8 jaar oud en loop met een klasgenootje langs de haven in Vlaardingen. We kijken even bij de etalage met opgezette dieren. De zomer voordat ik naar een rustig dorpje ga verhuizen.

Middenin dat schooljaar kwam hij bij ons in de klas en hij sprak geen Nederlands. Etti, was zijn naam dacht ik. Hij was een vluchteling. Voor een kind maar rare begrippen. Er zaten wel meer kinderen in de klas die thuis geen Nederlands praatten maar op school wel.

Het is een mooie zomerdag waar we elkaar puur toevallig tegenkwamen. Hij vertelde over zijn mooie huis en zijn dieren in Bosnië. Over de mensen die hij achterliet.

Hij vertelde over de soldaten, over dat ze in het water moesten lopen.

Het fijne weet ik er niet meer van: Het is ruim 25 jaar geleden.

En toch heb ik minimaal een paar keer per jaar aan hem, en dat gesprek, teruggedacht.

Hoe zou het met hem gaan? Zou hij het nog weten?

Tegenwoordig zou er worden gezegd dat ik op een zwarte school gezeten heb, dat dat iets negatiefs is.

Voor mij, als kind? Ik had veel kinderen in de klas: Er waren zelfs 3 groepen 1.

Een deel van de kinderen was niet Nederlands, anderen weer wel. En toch maakte het in de klas niet uit: We speelden samen, sommige kinderen vond ik aardig en met sommigen had ik niet zoveel.

Het was een leuke en gezellige school. En de belangrijkste les? Alle kinderen zijn kinderen, of ze nu een kleurtje hebben, thuis buitenlands praten of zelf moeite hebben met Nederlands. Voor mij maakte dat niet uit.

Angst voor de angst - eindpresentatie

 Blinde paniek, dat is hoe ik mijn eindpresentatie heb ervaren. Presentaties geven is voor mij een kleintrauma: Sinds de basisschool/middelbare school krijg ik blackouts tijdens het geven van een presentatie, wat zelfs op het HBO nog als gevolg gehad heeft dat ik voor een volle klas in huilen uitbarstte….

Deze presentatie: Goed voorbereid, ik wist precies wat ik wilde vertellen, duidelijke dia’s met de punten die ik wilde bespreken. Echter, doordat het woord ‘Eindpresentatie’ er voor mijn gevoel zoveel druk achter zette, raakte ik toch van extreem zenuwachtig naar blinde paniek.

Rond 12:00: Een van de weinige keren in mijn leven dat ik behoorlijk, en lang heb staan/zitten hyperventileren, niet kunnen nadenken, praten. Coaches die vooral bezig zijn geweest om me eruit te trekken en op mijn adem te letten omdat ik blijkbaar een aantal keer weer stopte met normaal ademhalen, zonder mij hiervan bewust te zijn.

Om vervolgens 5-10 min later voor een volle klas te zitten, wachten tot iedereen er is, proberen mijngedachtes te ordenen en erg goede en positieve feedback vanuit de klas te krijgen op de presentatie. 

Het is raar wat een hoofd kan doen: Een kettingreactie waarin je ook nog eens in paniek raakt omdat je in paniek raakt waardoor alles alleen maar erger wordt.

Heel leerzaam: 

De weg naar ervarinsdeskundige

 De afgelopen jaren, voornamelijk sinds de EMDR, gaat het gewoon goed!
Tuurlijk, niet alles is perfect/volgens het perfecte plaatje, maar ik voel me goed, functioneer en heb geen GGZ meer nodig, wat het allerbelangrijkste is in mijn ogen.

Na een aantal jaar tevergeefs te sollicteren voor werken/leren plekken voor persoonlijk begeleider, heb ik eindelijk de moed verzameld om weer voltijd naar school te gaan en een opleiding te volgen tot ervaringsdeskundige.

Ondertussen zijn we ruim een maandje bezig, en het bevalt goed! Leuke klas en de lesstof begint na de introductie en communicatie basis ook erg interessant en inhoudelijk te worden.

Op naar een nieuw mooi jaar vol met ontwikkeling, ben heel benieuwd wat deze nieuwe reis mij op gaat leveren.

@#$@# autisme/wajong/uitzendbureaus

Bleh. Soms heb ik van die dagen dat ik alles en iedereen zat ben. (Fair enough, heb ik de hele week al een beetje last van) maar echt...

Achtergrond: Ik zit in de wajong, korte versie door autisme gecombineerd met een kut tiener/twintiger tijd. De afgelopen 2-3 jaar gaat het goed, stabiel, geen GGZ behandeling nodig. Kortom, een goedgemutst, meestal vrolijk, stabiel, lief, c-tje.

Door die combinatie krijg ik sinds 2 jaar begeleiding van een jobcoach ivm afstand tot de arbeidsmarkt. Om überhaupt iets van een werkritme op te bouwen heb ik rondgesprongen in diverse werkprojecten icm vrijwilligerswerk. Jeweetwel, na jaren thuiszitten ritme opbouwen etc. Staat ook leuk op je CV, omdat het laat zien dat je actief op zoek bent naar verbetering en een baan!

...Toch? Blijkbaar dus niet. Mijn intelligentie is prima, sterker nog, in een MBO-4 assesment vorige week scoorde ik ver boven het gemiddelde. Aan mijn motivatie ligt het ook niet. Collega's zijn ook enthousiast, zien een harde werker en hadden gisteren zoiets van 'oh daar kom je makkelijk doorheen!'

Dus niet. Uitzendbureau hoort WaJong? Gelijk is alles anders. Niet in de ouderenzorg maar wel in de gehandicaptenzorg of ggz willen werken? Ineens heb ik, omdat ik van kinds af aan iets tegen bejaardentehuizen heb (Sorry!) een geromanticeerd beeld van de gehandicaptenzorg en besef ik mij niet dat daar ook heel veel prikkels, ellende, of weet ik nog meer wat zit... ...Dat ik er al 3 jaar ervaring dmv vrijwilligerswerk in heb, is schijnbaar niet relevant.

Werkprojecten? Jobcoach? Niet relevant dat ik aangeef al jaren stabiel te zijn; ineens zal er wel iets mis met mij zijn omdat ik anders geen begeleiding zou krijgen... ...Die begeleiding krijg ik juist OMDAT het goed gaat en ik in een baan probeer in te stromen!

Onderbuikgevoel, ook zo'n leuke. De persoon zag mij geen verpleegkundige handelingen verrichten, gebaseerd op haar gevoel. Haar op andere gedachten proberen te brengen? Nope, want geen ervaring (Die ik niet op kan doen omdat het zonder papiertje niet mag...), argument van 'Ja maar die opleiding dient toch juist om dat soort handelingen te leren? Als ik het zou kunnen zou ik die hele opleiding niet nodig hebben.' Geen argument, onderbuikgevoel blijft hetzelfde.

Dan de oh zo gevreesde dooddoener 'er zijn maar x plekken en de andere kandidaten....'

Nog een leuke, binnenkomst, ziet mijn capaciteitentest, 'Is HBO niet meer iets voor je?' Einde van het gesprek 'In januari hopen we een nivo 2 opleiding te starten...'

Echt, ik ben ervan overtuigd dat als ik bijstand ipv wajong had gezegd en een gat van 5 jaar op mijn CV had ipv proberen aan te vullen met vrijwilligerswerk en werkprojecten ik meer kans had gehad.

Pfff.

Slaapapneu

De meeste mensen die ooit de pech gehad hebben om met mij in dezelfde ruimte te slapen zullen het wel weten: Ik snurk, hard. Kan er ook niks aan doen, sorry! Het heeft mij ook uiteindelijk mijn relatie gekost (+ hielp niet mee dat hij reisziek was, nog thuis woonde en een piepkleine slaapkamer had waardoor apart slapen geen optie was…)

Uiteindelijk ben ik in december ofzo toch maar eens langs de huisarts gegaan, paar online testjes ingevuld en ik was redelijk verbaasd dat er een kans bestond dat ik slaapapneu heb. (x aantal keer per minuut helemaal of gedeeltelijk stoppen met ademen. Niet zo praktisch, organen schijnen toch echt zuurstof nodig te hebben). Verklaarde wel gelijk waarom ik soms om 10:00 ’s ochtends al omviel van de slaap en echt moest gaan liggen: Niet omdat ik lui ben, maar omdat ik ’s nachts doordat ik te weinig zuurstof krijg niet uitgerust raak.
(En, ok, allergisch zijn voor huisstofmijt, alle soorten bomen/graspollen maakt het er niet beter op, word je ook redelijk benauwd van)

Maar goed, doorverwezen naar het ziekenhuis, paar slaaponderzoeken gehad en voila, Raenaece heeft toch echt last van slaapapneu! Dus… doorverwijzing tandarts voor een MRA (snurkbeugel), hele tijd later eindelijk de beugel aangemeten gekregen en ermee gaan slapen.

En, damn, wat is dat wennen zeg! Begint er al mee dat het precies past, waardoor ik soms bang ben dat mijn voortanden afbreken door de druk (Ook al kan dat niet), kwijlen, stijve kaken…
…En als ik wakker word dat ding eruit krijgen, mijn kaken passen het eerste uur niet meer op elkaar.

Maar, het goede nieuws: Ook al moet ik volgende week terug om hem verder af te laten stellen, volgens mijn app is het snurken nu al behoorlijk verminderd en ik word ook een stuk uitgeruster wakker!

Intelligentie?

Wat is intelligentie? Of, om specifieker te zijn: Wat geeft mensen de indruk of iemand al dan niet intelligent is/een hoog IQ heeft? En dan vooral afgaande op online contact.

Hoe ik hier zo bijkom? Het spookt al een tijdje door mijn hoofd, de trigger is dat iemand gisteren op internet een opmerking maakte ‘Je IQ is bijzonder hoog’

Hoezo dan? Omdat ik handig ben met taal? (Op de grammatica na dan. Stomme dt’tjes ook altijd…)

Maakt dat ik toen ik 11 was 1984 van George Orwell las mij intelligent, of vooral nieuwsgierig en geobsedeerd door Big Brother? Persoonlijk denk ik het laatste, aangezien dat de aanleiding was.

Vaak denk ik dat ik een stuk gelukkiger zou zijn als ik dommer was, zou het minder frustratie oproepen als ik niet zou kunnen zien wat voor potentieel ik heb maar dat niet kan benutten? Om minder over alles na te denken en gewoon te zijn? Een cliënt uit de gehandicaptenzorg is ondertussen 80 jaar en een van de meest gelukkige mannen die ik ken. Hij straalt vrijwel altijd, is erg optimistisch en vrolijk. Als ik hem vergelijk met mijn grootouders dan is hij duidelijk gelukkiger.

 Voor de duidelijkheid: Ik ben niet dom, en dat weet ik zelf ook. Maar om mezelf nou intelligent te noemen of een hoog IQ te geven? Nah, denk persoonlijk dat ik bij de middenmoot hoor. En dat is helemaal prima wat mij betreft.

Op de middelbare school ben ik, heel praktisch, van VWO naar VMBO gegaan… Een erg effectieve manier om ouders te irriteren overigens. Hoezo? Tsja, ik kon niet leren, dat ook aangegeven bij een docente in een gefrustreerde bui maar die gaf terug dat ik juist hartstikke goed kan leren… Die rapporten zijn op zich wel grappig om te zien, 7’s en 8-en voor de normale vakken (Nederlands, geschiedenis, aardrijkskunde, godsdienst, economie… Eigenlijk de vakken waarvoor de tekst doorlezen, opletten in de les en wat aantekeningen maken genoeg was) en telkens op de moderne vreemde talen (Frans, Duits, Engels voor een deel) gezakt. Waarom? Tsja, ik heb nooit geleerd om te leren. Als in, ik heb nooit goed geleerd om woordjes te stampen.
Overigens was het VMBO de 2 meest relaxte jaren ooit. Voor bepaalde vakken mocht ik geen huiswerk meer maken omdat ik te ver voorliep (Maandje of 3, 4) en uit verveling maar het natuur/scheikunde huiswerk van mijn vriendinnen die nog wel op VWO zaten ging maken.

Op den duur, uit pure verveling, maar leesboeken meegenomen naar school om tijdens de les te gaan zitten lezen als ik mijn huiswerkopgaven al af had… Gaf erg interessante reacties bij leraren, vooral toen ik ook nog eens in het Engels ging lezen. Een 15/16 jarige die The Hitchhikers Guide to the Galaxy las? Ik zag het probleem niet zo, docenten die dachten mij ergens op te betrappen keken alsof ze vuur zagen branden en hadden zoiets van ‘Je leest zo’n dik boek, in het Engels?!’ ‘Uhm, ja?’ ‘Oh, lees maar door dan.’

Het bleef hilarisch toen een klasgenote het oneerlijk vond dat ik een 8,5 i.p.v. het maximum van een 8 kreeg voor mijn Engelse boekverslagen… ‘Dat is niet eerlijk! Zij leest hele dikke boeken in het Engels!’ Tsja, er was net een nieuw Harry Potter boek uit en vond dat ik er dan net zo goed gelijk een verslag van kon schrijven. J

Maar, maakt mij dat intelligent of simpelweg raar? MBO was ook vrij simpel gehaald. HBO helaas 2 keer door omstandigheden voortijdig moeten beëindigen, maar dat vond ik ook niet zo moeilijk… Enige wat ik deed was braaf de tekst voor de les lezen, naar de hoor/werkcolleges gaan, aantekeningen maken, misschien voor het tentamen nog eens het boek + de powerpoints doorlezen en voilà.

Daar staat tegenover. Als ik echt zo intelligent zou zijn als mensen zouden denken, zou ik dan niet op mijn dooie gemak het VWO en daarna universiteit gedaan moeten hebben?  Zou ik dan niet theromodynamica, statistiek en hogere wiskunde met gemak gehaald moeten hebben i.p.v. telkens net wel/net niet?

Vechten voor je slipje

Pas maakte iemand de opmerking dat Hunkemoller een warehouse sale hield in Ahoy, dat ze dacht dat het echt iets voor mij zou zijn. Ze liet indrukwekkende foto's zien van de buit die ze vorig jaar had gekocht. Ik had zoiets van: 'Nah, is me veel te druk en chaotisch. Niets voor mij'

Totdat ik woensdag in de metro allemaal mensen met volle Hunkemoller tassen zag... Het idee bleef in mijn hoofd zitten, ergens de fantasie dat ik een aantal stijlvolle setjes bij elkaar zou kunnen zoeken. Toch maar de keuze gemaakt om vandaag te gaan.
En, mijn hemel, dat was eens en never nooit meer.

Mijn verwachting: Een zaal gevuld met allemaal rekken, gesorteerd op maat, waar alles aan hangt... De werkelijkheid? WTF is hier gebeurd?!

Ik kwam die zaal/hal binnen en het eerste wat me opviel waren de stapels ondergoed die overal en nergens langs de kant lagen... Iets eruit proberen te halen? Heel veel succes! Zou er een LOI curus ondergoed uit de knoop bestaan? Het leek wel alsof de hele universiteit al hun ondergoed op 1 hoop gegooid had om daarmee vervolgens over te gaan gooien ofzo...

Maar goed, kaartje gekocht en ben nu toch al binnen dus vluchten kan ook niet meer... Met het lood in mijn schoenen de rekken afgelopen. Volgende probleem: Geen enkele freaking D cup te vinden. In al die rekken met BH's (En ja, ben ze allemaal afgelopen. A,B,C,F,G en H waren overigens wel te vinden)... Om nog maar te zwijgen dat ik wel snap dat ze in de winkel niet verkocht werden; de meeste vond ik persoonlijk ook nog eens spuug lelijk.

Aan het einde van de zaal was het aardig chaotisch en hoorde ook iets over een krakkemikkige intercom dus had zoiets van uhm, ok... Hoorde later van een van die arme meiden die er werkte dat er een vechtpartij was uitgebroken... Dat ze alles verplicht in duo's moesten aanvullen/weghalen i.v.m. hun eigen veiligheid. Mensen die in bakken graaien, meer op de grond gooien dan in de bakken... Echt, the heck.

Op een gegeven moment was het giga druk in het midden en zag ik wat rekken. Dus, nieuwsgierig als ik ben ging ik ook een kijkje nemen... HEEL slecht plan: Mensen stormden, zodra het hek openging, op de rekken af, graaiden gewoon alles eraf (Serieus, heb mensen het halve rek aan shirts in hun armen zien pakken), geen bewegingsruimte, duwen, trekken... Zo niet de moeite waard.

Met heel veel frustratie wel een paar dingetjes hier en daar vandaan getrokken en afgerekend... Maar, never nooit meer.

Gelukkig was er in de hal ernaast het Boekenfestijn bezig! Eigenlijk een voornemen om geen nieuwe boeken meer te kopen... ...Maar screw that. Daar was het tenminste te doen, een rustigere sfeer, overzichtelijker...

Het blijft me verbazen; hoe mensen in wilde dieren veranderen voor een paar stukjes stof. De heck.