Blup.

Tsja, ik ben nou eenmaal waardeloos in het bijhouden van dagboeken, blogs, nieuwsletters, of whatever...

Dus hier poging zoveel om echt echt echt braaf te proberen!

Geen idee wat ik de laatste tijd heb, maar ik ben zo vreselijk moe, uitgeput, slaperig op het moment dat ik wakker word..

Afgelopen week heb ik me zon t/m dinsdag zodanig verslapen dat ik uit bed gebeld ben omdat ik mijn medicijnen niet was komen halen.

Gisteren echt net op tijd mezelf uit bed gekregen om ze te halen. vandaag ben ik zo uitgeput dat ik weer net op het nippertje op tijd was, om me vervolgens thuis weer dood en doodop te voelen.

Gaaaaaaap.

Wel/niet/misschien/een beetje/toch wel/OMG NEE

Hoe leg je aan anderen uit dat wat ik in de spiegel zie, lichamelijk ervaar, etc. (schijnbaar) niet hetzelfde is als wat anderen zien?

Hoe leg ik uit, dat iets in mij zo ontzettend kwaad/gemeen tegen mij kan zijn en de enige manier om een beetje rust te kunnen krijgen is om het zijn zin te geven?

Hoe leg ik uit dat ik niets liever zou willen dan willen eten?

Ik weet het allemaal niet meer, en ik ben zo ontzettend moe.

Het is mensen ongetwijfeld opgevallen dat mijn gewicht relatief hoog is... Wat, helaas, niet is omdat ik normaler ben gaan eten maar het er meer mee te maken heeft dat ik niet meer wilde compenseren, moe was van alle pijn, onzekerheid, verdriet, stress.
Maar vooral wilde voorkomen dat ik terug zou vallen in een patroon van heel veel laxeertabletten en heel weinig/veel eten.

Guess what, it seems I failed...

Maanden baal ik al van mijn gewicht, wil ik er wel iets aan doen, maar durf ik niet goed... Ergens de afgelopen dagen is er een soort van knop omgegaan: Dinsdag realiseerde ik me 's avonds bij het bloedprikken pas dat ik de hele dag nog niets gegeten had, ik voelde me er goed bij, maar dwong mezelf uiteindelijk wel om iets te eten (+ afspraken gemaakt met de begeleiding over wat/wanneer/etc,)

Woensdag: Het kostte ontzettend veel moeite om ook maar iets binnen te krijgen; het duurde meer dan een uur om een vervloekt kopje thee te drinken, laat staan eten..
Maar goed, uiteindelijk wel iets binnengekregen.

Donderdag weer ietsjes meer, ook al was dat ook niet bepaald schokkend veel.

Vrijdag... Ik was zo vreselijk moe van het niet willen/kunnen/mogen dat ik uit wanhoop maar een kapsalon besteld had --> braken --> lax.
Eetstoornis logica: Goh, je raakt overstuur omdat je nog geen cracker durft te eten en nauwelijks durft te drinken? Dan bestel je toch iets dat sowieso rete slecht is; dan heb je tenminste een reden om je nog walgelijker te voelen!!

Gisteren ging dan wel weer redelijk goed, beetje buikpijn, maar ach.

En, vandaag... Bleh.
Het ging op zich aardig, netjes op tijd wakker, netjes en niet te veel gegeten, van plan om 's middags braaf naar de burendag te gaan, etc.

En daar komt de aap uit de mouw: Het was te druk, te overweldigend, geluid/geluiden deden pijn, te veel onrust --> bijna in tranen naar huis gegaan, voor het goed en wel begonnen was...

Of, nou ja, naar huis: Ik voelde me ontzettend rot/lomp/schuldig omdat ik niet in staat was om gewoon mee te doen.

Het voelde verschrikkelijk dat ik de cake/taart die rondging wel wilde eten, maar het niet kon/mocht. Dat ik iets dat gezelligs had moeten zijn letterlijk ontvlucht was omdat het voor mij te onrustig was.

En, tsja, ik moest nog boodschappen doen... --> Albert Heijn --> Eeuwigheid rondgelopen, dingen in/uit/weer in mijn winkelmandje gedaan.. Uiteindelijk viel het wel mee, I guess: enige 'verbodene' was 1 zak chips en 1 reep chocola.

Maar goed: Via een omweg naar huis gelopen, in de hoop dat ik de spanning er op de een of andere manier uit zou kunnen lopen, leek op zich nog wel redelijk te gaan, ofzo.

Thuis: Merlin gekeken, en op de een of andere manier zit mijn oh-zo-dwangmatige pizza obsessie in mijn hoofd.

17:00: Erachter komen dat New York pizza niet hier bezorgd, maar goh, er is nog wel een Dominos: Iets bestellen, ondertussen een halve zak chips en wat chocola wegkanen + wat dingen pizza, van gedachten veranderen, alles in de vuilnisbak mikken, lax tabletjes slikken...

Klaar, zou je denken.. Nou, niet dus.

Ik WIL niet eten, ik VOEL me echt gewoon niet lekker (Goh, hoe zou dat toch komen...) maar iets in mij is wel wanhopig genoeg om de pizza, chocola en chips 3 uur later uit de vuilnisbak te vissen, er iets van op te eten, van gedachten te veranderen, nog meer lax te slikken, het weer weg te gooien, en AARGH.

Ja, dat lees je goed: Mijn eetstoornis is wanhopig genoeg om zelfs dingen die zijn weggegooid weer uit de vuilnisbak te vissen.

En ik ben zo vreselijk moe, van alles, van er tegenin gaan, van het verliezen, vallen, opkrabbelen, nog verder vallen...

Ik HAAT HAAT HAAT verhuizen!!

IK HAAT VERHUIZEN!




Zo, dat is eruit.
Begrijp me niet verkeerd: Ik heb er niets tegen dat ik verhuis an sich; alleen het hele proces dat verhuizen heet...

De afgelopen dagen heb ik nog altijd nauwelijks een nacht kunnen doorslapen, telkens heel vroeg (half 6...) klaarwakker, zenuwen, niet stil kunnen zitten, blijven denken aan inpakken, hoe het geregeld moet worden, etc. etc.

Kortom, ik HAAT verhuizen!!
...Dit is alleen nog maar de pre-stress.

Gisteren een gesprek met mijn ambu woonbegeleider; ik ben er van overtuigd dat als papa er niet was geweest ik nog steeds geen sleutel zou hebben, omdat ze begon met ze moet eerst alles langzaam inpakken...

Bedoel, echt?! Ik stond stijf van de stress. Hell, als het een mogelijkheid was geweest had ik afgelopen donderdag, of maandag, of wat dan ook de sleutel al opgehaald!! Zodat ik in elk geval ietsjes meer rust zou hebben, en een doel kan bereiken met inpakken i.p.v. overal stapels aan dozen, tassen, etc. etc. zonder dat je enig idee hebt hoe lang ze moeten blijven staan...

Maar goed: Vandaag, om 11:00, hadden we afgesproken om de sleutel op te komen halen... Toch...?
Aantal dozen in de auto, en een minuut of 40 te vroeg in Hellevoetsluis, stijf van de zenuwen, aanbellen...
 'Uhm, in de agenda staat dat je om 16:00 zou komen...'
'....'
'Hier, als je dit formulier ondertekent heb je de sleutel, je word vanmiddag nog wel gebeld, maar dan kan je in elk geval beginnen met dozen verplaatsen!'

Hoera! De sleutel! Wat kan er nog mis gaan?!
'Uhm, pap? Waarom staat hier nog steeds een bed?! En die bank? En die tekst op de muur hadden ze ook beloofd weg te halen... ...En wat doen al die volle vuilniszakken hier?!'
'Rustig maar, laten we gewoon die dozen hier neerzetten, er zit toch niets waardevols in?'
'Niet echt...'
'Weet je wat, je hebt het telefoonnummer toch? Geef maar, dan bel ik wel.'

Kwam erop neer dat pap een lijstje heeft doorgegeven van dingen die, naar ons idee van de vorige bewoner, in de woning staan en die we weg willen hebben, a.u.b. Want, zeg nou eerlijk: Wie heeft er een prettig gevoel om in  je nieuwe huis binnen te komen, en er staat zelfs een netjes opgemaakt bed?! Ik in elk geval niet!

Maar goed, dozen netjes in een hoekje gezet, wat gegeten, rondgekeken, opgemeten, etc. etc. en hup, in de auto naar huis...
...Om halverwege een telefoontje te krijgen:
'Ben je nog in je woning?'
'Uhm, we zitten net in de auto terug naar Vlaardingen...'
'Blijf je hier vanaf vannacht al slapen?'
'Uhm, nee?'
'Weet je al vanaf wanneer wel?'
'Uhm, nee....'
'Weet je wat? Zullen we een afspraak maken voor volgende week om elkaar te leren kennen?'
'Ok...'

Verder voel ik me ook totaal niet opgejaagd om er zo snel mogelijk mijn bed + kat neer te zetten, ofzo...

Morgenochtend komen opa en oma; dan is het weer tijd om (lichte!) dozen/tassen in een auto te dumpen en weer naar Hellevoet te rijden...

Zucht, ik HAAT verhuizen.

Verhuizen; tijd om dozen bij elkaar te sprokkelen/zoeken/etc!

De afgelopen dagen werd ik knettergek van de zenuwen: Dinsdag hield ik het niet meer, en besloot ik om woensdag dan maar naar Hellevoet te gaan fietsen, om in elk geval naar de wijk te kunnen kijken enzo.

Zo gezegd, zo gedaan... Of, nou ja, niet helemaal: Vlak bij mijn opa en oma's huis kreeg ik toch wel last van mijn benen, had nog iets voor op mijn moeders graf gehaald, oma gebeld of ze thuis waren en ja hoor, ik kon langskomen. Weliswaar onverwachts, maar ze waren geloof ik wel blij om me te zien :)

Nadat ik vertelde dat ik in Hellevoet wou kijken, maar in Zuidland was gestrand boden ze aan om met me mee te rijden, totdat ze bedachten dat de tante die heel toevallig ook die middag zou komen misschien ook wel mee zou willen, gezellig :)

Uiteindelijk zijn we met zijn vieren naar Hellevoet gegaan om rond te neuzen (Oma, tante, nichtje, en ik). De eerste indruk van de buurt was in elk geval positief: Vrij rustig, fietspaden, niet in het midden van het centrum... Ik ben er blij mee :).

Verder nog wat sightseeing in Hellevoet gedaan (Haringvliet gezien, erachter gekomen dat het centrum volgens het navigatiesysteem van mijn tante ook echt letterlijk het midden van de stad is, in het haventje op een terrasje een ijsje gegeten) en weer terug naar opa en oma's huis, nog wat gekletst en omdat het intussen langzamerhand ook weer 18:00 werd weer op de fiets naar huis.

Ik was er echt een stuk rustiger door, maar... Vannacht, door de zenuwen, wederom nauwelijks kunnen slapen. 

Vandaag, eindelijk binnen kunnen kijken, en het valt me behoorlijk mee: Een 2 kamer woning, met een halletje, keukentje, douche + wc, het balkon en de slaapkamer zijn zelfs iets groter dan wat ik nu heb!

Wel moet er nog wat geverfd worden (Wat  door de BW geregeld word), wat schoon gemaakt, etc. en dan krijg ik vanzelf wel een keertje te horen dat ik erin kan :)

Voor nu: Eerst tijd om dozen in te pakken, en tot ik een datum weet langzaamaan een planning te maken/herinneringslijst met dingen die ik moet opzeggen dan wel overzetten.

Hopelijk kan ik nu vannacht iets langer dan 2-3 uur slapen! :)

(ver)huis stress/zenuwen.

Na een jaartje of 4 aanmodderen met ambulante woonondersteuning, helpende familie, een kapot geschrokken psychiater "Uhm Marjolein? Ooit aan beschermd wonen gedacht...?" indicatie stress, wacht stress, begeleidingsstress, mensen die zich afvragen hoe ik het überhaupt thuis nog steeds red (Hoi pa! Hoi zus! Hoi broertje! :p) komt het ineens wel erg dichtbij:

Vanmiddag vertelde mijn ambulante woonbegeleidster dat ze een mailtje van de BW had gekregen met een adres van een woning, en of ik nog steeds interesse had. (Ja, duh :p). Ze belde gelijk terug, en eigenlijk zouden we morgen al langs kunnen komen om te kijken... Wat i.v.m. haar agenda dus donderdag word. Help. Zenuwachtig!

Begrijp me niet verkeerd: De kans dat ik het afwijs is zeer klein; omdat ik zelf ook de noodzaak inzie, omdat het, zoals het nu gaat, het zelfs voor mij duidelijk is dat ik het thuis niet red, hoe genant, beschamend, vernederend, etc. etc. ook.

Maar: Het komt ineens zo dichtbij!! Tot nu toe was het altijd iets dat 'ooit' ging gebeuren: Tussen vorig jaar en over 5 jaar; tuurlijk, ik hoopte wel op vroeger rather than later, maar nu het ineens zover is, STRESS.

Want: Hoe moet ik alles regelen? Wat moet er überhaupt geregeld worden? Op welke termijn verwachten ze dat ik er kom wonen? Kan ik alles meenemen? Mag mijn kat mee? Wat als, wat als, wat als...

Wat als ik gewoon normaal zou kunnen zijn? Het is wel leuk dat mensen me intelligent vinden; je hebt er alleen zo weinig aan als je niet als een 27-jarige (lijkt te kunnen)/kan functioneren.

Ja, ik ben blij dat het eindelijk gaat gebeuren, maar tegelijkertijd ben ik ook bang...

Bang voor verandering, bang voor de onzekerheid, bang dat er weer iets verkeerd gaat
(Bedoel, hallo: Ze waren me eerst vergeten op de wachtlijst te zetten, waar ik pas na een maand of 7, 8, achterkwam...)

En, ergens op de achtergrond, ben ik denk ik kwaad op mezelf:
Kwaad omdat ik het niet zelf kan, zelfs niet met ambu begeleiding.
Kwaad dat het überhaupt nodig is.
Kwaad dat ik niet functioneer zoals zou moeten.

Maar goed, eerst maar eens donderdag afwachten voor ik aan de inpak stress kan beginnen.

Oeps.

Te dik.
Kleren passen niet.
Te dik.

Moet. Afvallen...

Fat burners? Werken blijkbaar toch niet...

Ik mag niet eten; ik moet eten.
Dan toch maar eten kopen, en eigenlijk geen honger --> eetbui --> braken --> lax.

Ik dacht echt echt ECHT dat ik mezelf NOOIT meer met opzet hangend boven een toilet zou tegenkomen, maar, I guess, zeg nooit nooit.

Te dik.
Wil niet eten, moet eten, moet bewegen, wil niet bewegen,

Maar, hey, mijn stemming blijft tenminste goed!

Bleh, lekker weer...

Okay, dit is gewoon een zeurbericht, maar goed.

IK BEN VERDIKKEME VEEL EN VEELS TE DIK!! EN IK HAAT HET!
Vorig jaar was ik op zich wel een soort van tevreden met hoe ik eruit zag: Tuurlijk, er kon makkelijk nog een paar kg vanaf, maar ik kon ermee leven.

Nu, een jaar later: Ik blijf verdorie maar aankomen!! Een jaar geleden zat ik rond deze tijd rond de 63-64, mijn broeken hadden al een paar jaar ongeveer dezelfde maat...


....En nu past niets, maar dan ook echt niets meer, ben ik 18-19 kg zwaarder, kan ik niet stoppen met eten, wil ik alleen maar afvallen...
...Tegelijkertijd DURF ik niet: Ik word altijd wakker met het gevoel/idee dat ik te dik ben, met als verschil dat het deze keer ook gewoon terecht is. Vervolgens ga ik of op een dieet, of stop ik met eten, of eet ik normaal, of wat dan ook.. Het punt is denk ik meer dat er geen regelmaat meer in zit.

Tegelijkertijd ben ik BANG om te bewegen: Vermoed dat ik dat heb overgehouden aan de regels van PsyQ: Ook al had ik (Nee, echt niet) geen last van bewegingsdrang; ik mocht simpelweg niet meer fietsen/skeeleren/Just dance-en.

En, tsja, nu... Nu ben ik te dik, is het een complete chaos in mijn hoofd, durf ik nauwelijks nog te bewegen, en ben ik, kortweg, een blok frustratie:

Ik weet precies hoe ik zo effectief/snel mogelijk af moet vallen, betrap ik me er steeds vaker op dat ik terug verlang naar mijn oude trucjes/laxeermiddelen/avondmaaltijden, om me vervolgens weer bij mijn nekvel te pakken en dan maar, omdat ik nauwelijks naar buiten durf/geen boodschappen meer durf te doen, maar Chinees o.i.d. laat bezorgen, waar ik dan weer een paar dagen genoeg aan heb.

Ik haat het hoe ik eruitziet. Ik haat het dat als ik loop, al die vieze vetrollen fysiek pijn doen.
Maar het meest haat ik dat ik niet kan stoppen met eten, haat mezelf omdat ik dat überhaupt weer overweeg.

Maar, meer nog, dat ik weer eens geen broeken heb die passen... ...En niet naar de winkel durf om nieuwe te kopen, omdat ik bang ben om te weten welke maat ik heb.

En, bah. Simpelweg heb ik het gevoel dat mijn eten/probleem nu een veel groter probleem is dat een jaar geleden: Tuurlijk, vorig jaar gebruikte ik weliswaar extreem veel laxeermiddelen, maar verder (Op de eetbuien na dan) at ik wel redelijk gezond...

Dus, ik verstop me. Verstop me in huis, verstop me in bed, verstop me achter de computer, om maar aan deze @#$@# realiteit te ontkomen.

World of warcraft, is a feeling... ...And now I quit. Again. Really.

Jaren geleden, (ja, zelfs een paar jaar voordat ik WoW speelde :p) volgde ik de online soap/serie "Pure Pwnage" en daar heb ik voor het eerst dit lied gehoord.

Random? Misschien...

Maar goed: Afgelopen donderdag was mijn ambu woonbegeleidster er, en een van de dingen waar het over ging was dat ze, en dat deed ze ook ter plaatse, met spoed hulp/aansturing in de huishouding voor me ging aanvragen.

O.a. daardoor realiseerde ik me een aantal dingen: Ik heb al langer het gevoel tijdens raids enzo dat ik iets had van  "Goh, nu zou ik batman kunnen spelen" "Het is lekker weer, ik wil naar buiten.." maar dat op dat moment niet kan, omdat je dan 19+ andere mensen dupeert.

Maar ik realiseerde me ook dat het vorig jaar, ook al voelde ik me op dat moment gewoon zwaar beroerd/down/etc. etc. het tegelijkertijd ook beter ging, omdat ik op een dag meer dingen gedaan kreeg, naar buiten ging als ik wilde, etc.

Kortom: Ik ben met WoW gestopt... Benieuwd hoe lang ik het dit keer volhoud, maar het idee erachter is dat ik er nu wel aan toe kom om in mijn kleurboeken te kliederen, mijn thuistekencursus bij te houden, huishouden, naar buiten gaan wanneer ik dit wil, te lezen, andere games te spelen...

Dus, bij deze: Ik ben met WoW gestopt... Voor nou. :p