Zomer 1996, ik ben 8 jaar oud en loop met een klasgenootje langs de haven in Vlaardingen. We kijken even bij de etalage met opgezette dieren. De zomer voordat ik naar een rustig dorpje ga verhuizen.
Middenin dat schooljaar kwam hij bij ons in de klas en hij sprak geen Nederlands. Etti, was zijn naam dacht ik. Hij was een vluchteling. Voor een kind maar rare begrippen. Er zaten wel meer kinderen in de klas die thuis geen Nederlands praatten maar op school wel.
Het is een mooie zomerdag waar we elkaar puur toevallig tegenkwamen. Hij vertelde over zijn mooie huis en zijn dieren in Bosnië. Over de mensen die hij achterliet.
Hij vertelde over de soldaten, over dat ze in het water moesten lopen.
Het fijne weet ik er niet meer van: Het is ruim 25 jaar geleden.
En toch heb ik minimaal een paar keer per jaar aan hem, en dat gesprek, teruggedacht.
Hoe zou het met hem gaan? Zou hij het nog weten?
Tegenwoordig zou er worden gezegd dat ik op een zwarte school gezeten heb, dat dat iets negatiefs is.
Voor mij, als kind? Ik had veel kinderen in de klas: Er waren zelfs 3 groepen 1.
Een deel van de kinderen was niet Nederlands, anderen weer wel. En toch maakte het in de klas niet uit: We speelden samen, sommige kinderen vond ik aardig en met sommigen had ik niet zoveel.
Het was een leuke en gezellige school. En de belangrijkste les? Alle kinderen zijn kinderen, of ze nu een kleurtje hebben, thuis buitenlands praten of zelf moeite hebben met Nederlands. Voor mij maakte dat niet uit.
