2019 word mijn jaar! Nu alleen nog zelf geloven en waarmaken...
Vanmorgen kreeg ik heel toevallig een mailtje voor een uitnodiging van een sollicitatiegesprek. Ohgodohgodohgod. Toevallig bedacht ik me ook al een paar dagen dat ik maar eens aan mijn goede voornemens en toekomstplannen moet gaan werken... Waarom alles pats boem op 1 januari, als je nog een paar weken daarvoor hebt om op je bek te gaan, zodat het in het nieuwe jaar misschien al in je patroon gesleten is en wel gaat lukken? :-)
Maar, een sollicitatiegesprek dus... Ik ben bloednerveus: De laatste keer dat ik een sollicitatiegesprek had was voor diverse vrijwilligerswerkbaantjes, en dat waren eigenlijk meer kennismakingen... De laatste 'echte' keer was voor mijn eindstage - in 2008.
Ik wil niets liever dan werken (En een relevante opleiding erbij volgen), maar ik ben bang... Bang om op mijn bek te gaan. De WaJong, ook al wil ik niets liever dan eruit komen. En, echt mensen, niemand zit in de WaJong om rijk te worden... Gaat overigens niet eens lukken zonder zwart werken erbij. Maar goed. Het biedt me wel al jarenlang een vast inkomen en een stukje financiële veiligheid. Tegelijkertijd ben ik het thuiszitten en allerhande vrijwilligerswerk/werkprojecten meer dan zat: Ik ben 30, voel me super, heb nog een hele toekomst voor me... En ik heb zoveel meer in mijn mars dan een beetje voor spek en bonen mee te doen.
Anyways, terug naar die goede voornemens dus... En nu nog braaf SMART formuleren, zodat ik geen excuus heb om me er niet aan te houden (Goh, is die HBO opleiding toch nog ergens goed voor geweest. :') )
De voornemens:
- Gezonder eten
- Meer bewegen
- Minder dan 1 boek/game per maand kopen (Want ik heb er al honderden die ik nog moet spelen/lezen...)
- Een baan zoeken en vinden
- Hopelijk verhuizen.
Dus!
Vanaf 1 januari ga ik minimaal 2x per week een half uurtje intensief bewegen, en om de 3 dagen buikspieroefeningen doen. (Bleh)
Vanaf 1 januari eet ik uitsluitend in het weekend nog junkfood, chocola en chips.
En de rest? Ach... Kwestie van blijven proberen... En hopen dat fitforfree of BasicFit! EINDELIJK eens in mijn woonplaats worden toegelaten... De goedkoopste sportschool hier begint bij 35 a 40 euro per maand... Dat is dus, voor mij, onbetaalbaar.
(En de dichtstbijzijnde is ruim een uur fietsen verderop... Als ik heen en weer fiets, hoef ik niet meer naar die sportschool :') )
Alleen, nu nog die discipline ergens vandaan toveren. Want, ik ben oh zo goed in zelf discipline, altijd al geweest... Niet dus. Oh well.
New year, New me!
maandag 17 december 2018
vrijdag 23 november 2018
Op eigen benen
Gisteren was het dan echt zover, de aller aller allerlaatste afspraak + afscheid op het Delta.
De afgelopen tijd heb ik nog wel gesprekken eens in de 2 maanden gehad, gewoon om mijn dossier open te houden, voor het geval dat... Maar, zoals verwacht, is alles eigenlijk gewoon erg goed gegaan.
Maar, wat is dat raar zeg! Voor het eerst in 10(!) jaar aaneengesloten GGZ/psychologen moet ik het nu echt zelf gaan doen.
Tuurlijk, ik woon nog altijd beschermd met begeleiding, hoewel ik ondertussen snak naar meer zelfstandigheid. Ik weet dat ik altijd bij mensen terecht kan als het weer mis gaat, en ik heb er ook echt het volste vertrouwen in.
Maar tegelijkertijd: Het is zo'n raar en eng gevoel! Geloof me: Een jaar of 4-5 geleden had ik nooit gedacht dat ik hier zou staan; om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat ik de 30 zou halen... De afgelopen jaren heb ik extreem diepe dalen gekent, ik kan me nog een incident herinneren voor een crisisopname dat ik alvast een afscheidsbrief had geschreven... ...Die mijn vader een tijd later vond, en van hem te horen kreeg dat hij het zou begrijpen als ik eruit zou stappen. Zo zwaar heb ik het gehad.
Ik heb jaren moeten zeuren om een goede, passende, behandeling te krijgen omdat mensen het risico niet aandurfden, omdat ze mij als te kwetsbaar beschouwden. Ik ben erg dankbaar voor het Delta, omdat zij uiteindelijk wel het risico durfden te nemen met EMDR. En, verbazingwekkend genoeg, is dat ook een van de omslagpunten geweest: Daarna ging het alleen nog maar bergopwaarts, en hoorde gisteren van mijn SPV-er dat die EMDR psycholoog had gezegd 'nou, geef mij nog maar een stel cliënten met autisme.. Normaal is ze soms wel een jaar bezig om een plan op te bouwen, dit was een kwestie van hier staat ze, dit wil ze bereiken en daar zijn deze dingen verwerken voor nodig.'
En nu is het tijd om vooruit te kijken, kleine voorzichtige stapjes te blijven nemen die vervolgens allemaal achter elkaar in lange kilometers veranderen.
Tijd om rond te gaan solliciteren, omdat ik nog altijd in de zorg wil werken... En eens zien of een bedrijf ook daadwerkelijk het risico met mijn beroerde CV aan gaat durven.
Ik ben 30, ik ben een sterke vrouw die meestal in haar eigen kracht staat. En ik ben gelukkig.
De afgelopen tijd heb ik nog wel gesprekken eens in de 2 maanden gehad, gewoon om mijn dossier open te houden, voor het geval dat... Maar, zoals verwacht, is alles eigenlijk gewoon erg goed gegaan.
Maar, wat is dat raar zeg! Voor het eerst in 10(!) jaar aaneengesloten GGZ/psychologen moet ik het nu echt zelf gaan doen.
Tuurlijk, ik woon nog altijd beschermd met begeleiding, hoewel ik ondertussen snak naar meer zelfstandigheid. Ik weet dat ik altijd bij mensen terecht kan als het weer mis gaat, en ik heb er ook echt het volste vertrouwen in.
Maar tegelijkertijd: Het is zo'n raar en eng gevoel! Geloof me: Een jaar of 4-5 geleden had ik nooit gedacht dat ik hier zou staan; om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat ik de 30 zou halen... De afgelopen jaren heb ik extreem diepe dalen gekent, ik kan me nog een incident herinneren voor een crisisopname dat ik alvast een afscheidsbrief had geschreven... ...Die mijn vader een tijd later vond, en van hem te horen kreeg dat hij het zou begrijpen als ik eruit zou stappen. Zo zwaar heb ik het gehad.
Ik heb jaren moeten zeuren om een goede, passende, behandeling te krijgen omdat mensen het risico niet aandurfden, omdat ze mij als te kwetsbaar beschouwden. Ik ben erg dankbaar voor het Delta, omdat zij uiteindelijk wel het risico durfden te nemen met EMDR. En, verbazingwekkend genoeg, is dat ook een van de omslagpunten geweest: Daarna ging het alleen nog maar bergopwaarts, en hoorde gisteren van mijn SPV-er dat die EMDR psycholoog had gezegd 'nou, geef mij nog maar een stel cliënten met autisme.. Normaal is ze soms wel een jaar bezig om een plan op te bouwen, dit was een kwestie van hier staat ze, dit wil ze bereiken en daar zijn deze dingen verwerken voor nodig.'
En nu is het tijd om vooruit te kijken, kleine voorzichtige stapjes te blijven nemen die vervolgens allemaal achter elkaar in lange kilometers veranderen.
Tijd om rond te gaan solliciteren, omdat ik nog altijd in de zorg wil werken... En eens zien of een bedrijf ook daadwerkelijk het risico met mijn beroerde CV aan gaat durven.
Ik ben 30, ik ben een sterke vrouw die meestal in haar eigen kracht staat. En ik ben gelukkig.
woensdag 24 oktober 2018
Wat een dag
Vandaag voor de foto/film gebeuren naar Goeree, het witte eiland.
Op zich wel leuk, maar de planning was waardeloos, gevolg: bijna een uur te laat, dan nog een half uur om op te starten voordat we eindelijk konden beginnen, geïrriteerde mensen op de locatie die ook een eeuwigheid voor niets zaten te wachten. Stress. Gedoe. Planningen die niet klopten...
Het is op zich wel een leuke dag geweest, maar lood en loodzwaar.
En dan nog iets, wat ik me vandaag pas realiseerde... Deels door de stress, deels door de namen moest ik vandaag heel erg aan Jes denken, en wat er met haar gebeurd is.
Het is en blijft zo onwerkelijk, zo bizar, dat iemand de keuze heeft gemaakt, ook al is het afkomstig uit een ziekte, om zomaar haar leven te beëindigen...
Natuurlijk, de nieuwe woonvorm op het eiland ziet er prachtig uit, er werd niet over gesproken, maar op de een of andere manier bleef het maar in mijn achterhoofd zitten. En nu dus op de voorgrond. Bleh.
Ik mis Jessica, en kan nog steeds niet geloven dat het inmiddels alweer 1,5 jaar geleden is gebeurd.
Vaak gaat het goed, maar nu niet. Nu voel ik me gewoon meh, verdrietig.
...En dat mag er ook wel zijn. Toch? Maar waarom voelt het dan zo rot?
Op zich wel leuk, maar de planning was waardeloos, gevolg: bijna een uur te laat, dan nog een half uur om op te starten voordat we eindelijk konden beginnen, geïrriteerde mensen op de locatie die ook een eeuwigheid voor niets zaten te wachten. Stress. Gedoe. Planningen die niet klopten...
Het is op zich wel een leuke dag geweest, maar lood en loodzwaar.
En dan nog iets, wat ik me vandaag pas realiseerde... Deels door de stress, deels door de namen moest ik vandaag heel erg aan Jes denken, en wat er met haar gebeurd is.
Het is en blijft zo onwerkelijk, zo bizar, dat iemand de keuze heeft gemaakt, ook al is het afkomstig uit een ziekte, om zomaar haar leven te beëindigen...
Natuurlijk, de nieuwe woonvorm op het eiland ziet er prachtig uit, er werd niet over gesproken, maar op de een of andere manier bleef het maar in mijn achterhoofd zitten. En nu dus op de voorgrond. Bleh.
Ik mis Jessica, en kan nog steeds niet geloven dat het inmiddels alweer 1,5 jaar geleden is gebeurd.
Vaak gaat het goed, maar nu niet. Nu voel ik me gewoon meh, verdrietig.
...En dat mag er ook wel zijn. Toch? Maar waarom voelt het dan zo rot?
vrijdag 7 september 2018
...En toen was ik weer single.
Zucht, dit word waarschijnlijk een onsamenhangend stukje tekst, maar who cares.
Mijn vriendje heeft besloten om het uit te maken, met als voornaamste reden mijn slaapgewoontes: Blijkbaar beweeg ik erg veel als ik slaap en ik snurk, gigantisch.
Verder baalt hij er zelf ook ontzettend van, vind me een hartstikke leuke meid maar kan hij het gewoon niet meer opbrengen.
Uhm, wat? Ik ben... verdrietig, vooral erg verdrietig. Bedoel, we hadden samen plannen, ik was bezig een verhuizing naar een andere kerngemeente te regelen (Wat een drama is dat zeg), we hadden het awkward 'Hoe zie jij samenwonen voor je?' gesprek al gevoerd.
En dan dit. Voor mij uit het niets.
Tuurlijk, ik had de afgelopen week wel door dat er iets was wat niet lekker liep, en aangezien ik hem minder online zag/sprak het gevoel dat hij me aan het ontwijken was. Maar, dit? Ik denk eigenlijk dat als er andere redenen geweest zouden zijn het een stuk makkelijker geweest is... Maar de manier waarop ik slaap? Are you freaking kidding me?!
Bleh.
Mijn vriendje heeft besloten om het uit te maken, met als voornaamste reden mijn slaapgewoontes: Blijkbaar beweeg ik erg veel als ik slaap en ik snurk, gigantisch.
Verder baalt hij er zelf ook ontzettend van, vind me een hartstikke leuke meid maar kan hij het gewoon niet meer opbrengen.
Uhm, wat? Ik ben... verdrietig, vooral erg verdrietig. Bedoel, we hadden samen plannen, ik was bezig een verhuizing naar een andere kerngemeente te regelen (Wat een drama is dat zeg), we hadden het awkward 'Hoe zie jij samenwonen voor je?' gesprek al gevoerd.
En dan dit. Voor mij uit het niets.
Tuurlijk, ik had de afgelopen week wel door dat er iets was wat niet lekker liep, en aangezien ik hem minder online zag/sprak het gevoel dat hij me aan het ontwijken was. Maar, dit? Ik denk eigenlijk dat als er andere redenen geweest zouden zijn het een stuk makkelijker geweest is... Maar de manier waarop ik slaap? Are you freaking kidding me?!
Bleh.
vrijdag 8 juni 2018
Dag Delta
Het afgelopen halfjaar gaat het simpelgezet gewoon goed:
Ja, ik heb nog steeds last van dipjes, maar ze zijn minder extreem dan een aantal jaar geleden. Belangrijker nog; ik heb geleerd om er anders mee om te gaan.
Wanneer de verandering precies is gekomen durf ik niet te zeggen. Ergens in het afgelopen jaar heb ik geleerd om mezelf te accepteren: Ben nog lang niet altijd met alles tevreden, maar ik heb er meer rust mee ofzoiets.
Ook heb ik zowaar geleerd om af en toe voor mezelf op te komen.
Reden dus voor het Delta om af te gaan bouwen. Ik ben er blij mee; ben na 10(!) jaar aaneengesloten GGZ, door/terugverwijs, etc. etc. op zijn zachtst gezegd behoorlijk therapie moe en ben ik er aan toe om niet meer wekelijks/regelmatig alles te analyseren maar om weer te gaan vertrouwen op mezelf.
Tegelijkertijd vind ik het ook eng, want wat als dit, wat als dat, ja, wat als?
Simpel: Tot eind november heb ik eens in de paar maanden nog een gesprek bij mijn behandelaar staan, ik mag altijd contact opnemen (Of de BW desnoods) als er word gesignaleerd dat het slechter gaat, etc.
Maar ik ben blij, eindelijk een stukje meer vrijheid en zelfstandigheid! :)
Ja, ik heb nog steeds last van dipjes, maar ze zijn minder extreem dan een aantal jaar geleden. Belangrijker nog; ik heb geleerd om er anders mee om te gaan.
Wanneer de verandering precies is gekomen durf ik niet te zeggen. Ergens in het afgelopen jaar heb ik geleerd om mezelf te accepteren: Ben nog lang niet altijd met alles tevreden, maar ik heb er meer rust mee ofzoiets.
Ook heb ik zowaar geleerd om af en toe voor mezelf op te komen.
Reden dus voor het Delta om af te gaan bouwen. Ik ben er blij mee; ben na 10(!) jaar aaneengesloten GGZ, door/terugverwijs, etc. etc. op zijn zachtst gezegd behoorlijk therapie moe en ben ik er aan toe om niet meer wekelijks/regelmatig alles te analyseren maar om weer te gaan vertrouwen op mezelf.
Tegelijkertijd vind ik het ook eng, want wat als dit, wat als dat, ja, wat als?
Simpel: Tot eind november heb ik eens in de paar maanden nog een gesprek bij mijn behandelaar staan, ik mag altijd contact opnemen (Of de BW desnoods) als er word gesignaleerd dat het slechter gaat, etc.
Maar ik ben blij, eindelijk een stukje meer vrijheid en zelfstandigheid! :)
vrijdag 2 maart 2018
Schaatsen!
Eindelijk, eindelijk heb ik weer eens kunnen schaatsen! Yay!
Van kinds af aan heb ik een groot zwak voor sneeuw, ijs, winter. Maar dan wel een echte winter, niet van die beetje kou, beetje regen, winters van de laatste jaren...
De hele week heb ik al last van schaatskriebels, zelfs al een paar keer op het ijs proberen te staan...
Dinsdag was het op mijn werk veels te doen, gevolg: een natte schoen.
Woensdag, poging 2 en 3: Het eerste slootje was nog steeds te dun (Nog een natte schoen en de slappe lach met een begeleidster daar). De 2e kwam met het idee dat een ander slootje waarschijnlijk een beter idee is. Gevolg: 1 en ik samen, voorzichtig, op het ijs! Ben tot halverwege de sloot gekomen, toen er plotseling wel heel erg veel gekraak kwam en we er maar voor de zekerheid afgevlucht zijn.
Frusterend, omdat ik al een tijdje vanuit de bus mensen zag schaatsen, hockeyen, etc.
Vandaag voel ik me eigenlijk redelijk beroerd/grieperig, maar pijnstillers erin, wachten tot de avond en niet zeuren maar schaatsen!
Mijn oog viel op een slootje in de buurt waar ik al vaker mensen zag schaatsen (dus redelijk veilig).
Heb het er 45 minuten ofzo uitgehouden, had het erg naar mijn zin maar: Er lagen wat takken in het ijs waar ik af en toe over struikelde, hoorde het ijs op sommige plekken erg kraken, viel bijna omdat mijn schaats in een scheur bleef steken en het begon ook nog eens te sneeuwen...
Beetje laf misschien, maar ik durfde simpelweg niet meer verder.
Who cares? Heb in elk geval, voor het eerst in 6 jaar ofzo, weer eens geschaatst! :D
Van kinds af aan heb ik een groot zwak voor sneeuw, ijs, winter. Maar dan wel een echte winter, niet van die beetje kou, beetje regen, winters van de laatste jaren...
De hele week heb ik al last van schaatskriebels, zelfs al een paar keer op het ijs proberen te staan...
Dinsdag was het op mijn werk veels te doen, gevolg: een natte schoen.
Woensdag, poging 2 en 3: Het eerste slootje was nog steeds te dun (Nog een natte schoen en de slappe lach met een begeleidster daar). De 2e kwam met het idee dat een ander slootje waarschijnlijk een beter idee is. Gevolg: 1 en ik samen, voorzichtig, op het ijs! Ben tot halverwege de sloot gekomen, toen er plotseling wel heel erg veel gekraak kwam en we er maar voor de zekerheid afgevlucht zijn.
Frusterend, omdat ik al een tijdje vanuit de bus mensen zag schaatsen, hockeyen, etc.
Vandaag voel ik me eigenlijk redelijk beroerd/grieperig, maar pijnstillers erin, wachten tot de avond en niet zeuren maar schaatsen!
Mijn oog viel op een slootje in de buurt waar ik al vaker mensen zag schaatsen (dus redelijk veilig).
Heb het er 45 minuten ofzo uitgehouden, had het erg naar mijn zin maar: Er lagen wat takken in het ijs waar ik af en toe over struikelde, hoorde het ijs op sommige plekken erg kraken, viel bijna omdat mijn schaats in een scheur bleef steken en het begon ook nog eens te sneeuwen...
Beetje laf misschien, maar ik durfde simpelweg niet meer verder.
Who cares? Heb in elk geval, voor het eerst in 6 jaar ofzo, weer eens geschaatst! :D
donderdag 18 januari 2018
2017, een bewogen jaar van verandering
De afgelopen tijd hoor ik steeds vaker dat ik veranderd ben, vooral het afgelopen jaar of soms zelfs half jaar. Ergens vind ik het lastig om te zien, maar als ik heel eerlijk luister/kijk, hebben mensen wel gelijk.
Blijkbaar heb ik het afgelopen jaar geleerd om te stoppen met braken/laxeren/automutilatie, ben ik zelfverzekerder geworden en vooral, heb ik geleerd om voor mezelf op te komen.
Ook denk ik dat ik ondertussen een stuk gelukkiger ben geworden. Wanneer precies? Moeilijk te zeggen... Denk doordat 2017 zo'n kutjaar was, en ik zoveel heb moeten slikken en erg hard gevallen ben, ik er sterker uitgekomen ben ofzoiets?
Veranderingen
Pameijer besloot weer eens om te reorganiseren, en natuurlijk zonder enige communicatie of wat dan ook vielen we (ik en nog wat mensen in de wijk) ineens onder een ander kantoor: Dat vrijwel alleen ervaring had met VG, terwijl alles binnen de SP gewoon prima liep.
Dat verliep erg chaotisch, langs de klachtencommissie geweest, een pb-er die met zwangerschapsverlof ging...
Maar de zwaarste verandering was toch wel april.
Het goede uit april: Verhuist! Van een boven naar een benedenwoning, met tuin! Okay, de tuin is nog altijd een beetje te chaotisch, en ik heb nog steeds een schutting nodig, maar ik ben er zeker wel erg gelukkig mee! :)
Het slechte is, natuurlijk, het leren dealen met de gevolgen van een moord binnen Pameijer, en dat valt nog altijd zwaar. Daardoor ook het stukje erg hard vallen: Niet mee om kunnen gaan, een iets grotere crisis dan meestal, en daarvan langzaamaan de puinhopen opruimen.
Dat is ook een stukje bij de veranderingen: Er is erg veel personeel uitgevallen, eigenlijk iedereen waar ik een goed contact mee had, voornamelijk door ziekte, en een enkeling waarvan het contract niet verlengd word.
Vriendje
Sinds hemelvaartsdag heb ik een vriend, en het werkt nog steeds erg goed!
Enige minpuntje is dat meneer in Utrecht woont, en door reisziekte nauwelijks instaat is om te reizen. That sucks. :(
Ergens denk ik dat hij, onbewust, ook heeft meegeholpen met dat ik mezelf nu een stuk gelukkiger voel.
Gewicht
Dat is dan wel weer kut: Begon ik er net aan te wennen dat ik niet meer overal van in de stress schiet, had ik er vrede mee dat ik een paar maten erbij kreeg, kreeg ik er nog een stel bij en zit ik nu over de 100 kg. Grmbl. Niet eerlijk... Het voelt alsof ik gestraft word voor het niet meer dwangmatig met eten bezig willen zijn. Tegelijkertijd voel ik de verleiding om toch maar iets minder te eten, iets meer te compenseren, steeds vaker... Even in de gaten houden dus.
Werk/Dagbesteding
Sinds de zomer werk ik 1,5 dag op basis van een indicatie in de groenvoorziening, of om specifieker te zijn de tuin/weiland rondom een woonlocatie van Pameijer, heb het hier reuze naar mijn zin!
Ben blij dat ik met een doel de deur uitkan, en ik vind het ook leuk om nieuwe dingen te blijven leren.
Kortom,
Ik word dit jaar 30, en het begint erop te lijken dat ik eindelijk de controle over mijn leven krijg in plaats van naar crisis naar crisis naar crisis te springen... Hoop dat dit ook zo blijft, en ik eindelijk de zon achter de wolken vaker kan voelen.
Het is weliswaar niet het leven wat ik altijd voor ogen heb gehad, want: Minder zelfstandig dan ik zou willen, 100% arbeidsongeschikt dus ook geen baan, geen hbo opleiding af kunnen maken maar ergens is het, hoe kut ook, wel prima zo. Of nou ja: Ik leer langzaamaan om het te accepteren en door te gaan met mijn leven.
Blijkbaar heb ik het afgelopen jaar geleerd om te stoppen met braken/laxeren/automutilatie, ben ik zelfverzekerder geworden en vooral, heb ik geleerd om voor mezelf op te komen.
Ook denk ik dat ik ondertussen een stuk gelukkiger ben geworden. Wanneer precies? Moeilijk te zeggen... Denk doordat 2017 zo'n kutjaar was, en ik zoveel heb moeten slikken en erg hard gevallen ben, ik er sterker uitgekomen ben ofzoiets?
Veranderingen
Pameijer besloot weer eens om te reorganiseren, en natuurlijk zonder enige communicatie of wat dan ook vielen we (ik en nog wat mensen in de wijk) ineens onder een ander kantoor: Dat vrijwel alleen ervaring had met VG, terwijl alles binnen de SP gewoon prima liep.
Dat verliep erg chaotisch, langs de klachtencommissie geweest, een pb-er die met zwangerschapsverlof ging...
Maar de zwaarste verandering was toch wel april.
Het goede uit april: Verhuist! Van een boven naar een benedenwoning, met tuin! Okay, de tuin is nog altijd een beetje te chaotisch, en ik heb nog steeds een schutting nodig, maar ik ben er zeker wel erg gelukkig mee! :)
Het slechte is, natuurlijk, het leren dealen met de gevolgen van een moord binnen Pameijer, en dat valt nog altijd zwaar. Daardoor ook het stukje erg hard vallen: Niet mee om kunnen gaan, een iets grotere crisis dan meestal, en daarvan langzaamaan de puinhopen opruimen.
Dat is ook een stukje bij de veranderingen: Er is erg veel personeel uitgevallen, eigenlijk iedereen waar ik een goed contact mee had, voornamelijk door ziekte, en een enkeling waarvan het contract niet verlengd word.
Vriendje
Sinds hemelvaartsdag heb ik een vriend, en het werkt nog steeds erg goed!
Enige minpuntje is dat meneer in Utrecht woont, en door reisziekte nauwelijks instaat is om te reizen. That sucks. :(
Ergens denk ik dat hij, onbewust, ook heeft meegeholpen met dat ik mezelf nu een stuk gelukkiger voel.
Gewicht
Dat is dan wel weer kut: Begon ik er net aan te wennen dat ik niet meer overal van in de stress schiet, had ik er vrede mee dat ik een paar maten erbij kreeg, kreeg ik er nog een stel bij en zit ik nu over de 100 kg. Grmbl. Niet eerlijk... Het voelt alsof ik gestraft word voor het niet meer dwangmatig met eten bezig willen zijn. Tegelijkertijd voel ik de verleiding om toch maar iets minder te eten, iets meer te compenseren, steeds vaker... Even in de gaten houden dus.
Werk/Dagbesteding
Sinds de zomer werk ik 1,5 dag op basis van een indicatie in de groenvoorziening, of om specifieker te zijn de tuin/weiland rondom een woonlocatie van Pameijer, heb het hier reuze naar mijn zin!
Ben blij dat ik met een doel de deur uitkan, en ik vind het ook leuk om nieuwe dingen te blijven leren.
Kortom,
Ik word dit jaar 30, en het begint erop te lijken dat ik eindelijk de controle over mijn leven krijg in plaats van naar crisis naar crisis naar crisis te springen... Hoop dat dit ook zo blijft, en ik eindelijk de zon achter de wolken vaker kan voelen.
Het is weliswaar niet het leven wat ik altijd voor ogen heb gehad, want: Minder zelfstandig dan ik zou willen, 100% arbeidsongeschikt dus ook geen baan, geen hbo opleiding af kunnen maken maar ergens is het, hoe kut ook, wel prima zo. Of nou ja: Ik leer langzaamaan om het te accepteren en door te gaan met mijn leven.
Abonneren op:
Posts (Atom)