Fluoxetine...

Uuurgh, ik voel me vandaag gewoon heel erg naar, verdrietig-achtig, somber...

Dinsdag even langs de psychiater geweest, overigens een heel erg aardige man! (Aldus mijn opa. :p Maar ik zelf mag hem ook graag.) Hij vind dat ik, qua stemming, nog vrij opgewekt ben, zeker gezien wat er allemaal gebeurd is de laatste tijd, en dat ik vrijwel niets meer kan.

...Maar om me net dat extra zetje in de goede richting te geven, toch voorgesteld om de fluoxetine met een half tablet op te hogen.


....En nu voel ik me rot, somber, gewoon klote, voel me ook niet zo lekker...
Ik weet dat het door de medicijnen komt, ik weet dat ik er doorheen moet, ik weet dat het middel (voor de verhoging) al redelijk goed werkte, etc.

Maar GAH, ik voel me gewoon echt zo erg klote!!!

Maar goed.
Gisteren opa's verjaardag gevierd, en daar ook levend doorheen gekomen.
Verder bezig met voornamelijk kleuren, schilderen op nummer, Tibia (Het spel, oh the irony :p), netflix...

Ik weet ook wel dat het vooral de komende week erg moeilijk word, maar wat baal ik er zo vreselijk van!!

Even (gedwongen) stilstaan.

Mijn diëtiste zorgde er tijdens een telefoongesprek vandaag voor, dat ik begon na te denken over de positieve kanten van mijn gebroken been.

Ja, ik voel me behoorlijk klote, ja, ik heb er de pest over in dat ik niet naar huis kan, of überhaupt iets/veel alleen kan doen, en ja, mijn gedachten beginnen steeds somberder te worden.

Maar, zoals de Diëtiste zei, heeft het me zowaar ook goede dingen opgeleverd:

• Eetbuivrij: Vooral doordat er vrijwel geen gelegenheid is, heb ik toch al zo'n 2,5 week(!) geen eetbui, zelfs geen subjectieve, gehad!
  
  Al jarenlang zit ik vast in een spiraal van lijnen, vreten, compenseren, lijnen, vreten, compenseren, nog meer vreten... Zelfs op de gesloten afdeling van een kliniek kreeg ik het voor elkaar om toen ik even weg mocht gelijk naar de drogist e.d. te rennen.
  
  Momenteel ben ik toch al een maandje of 2 in behandeling, en zelfs met 2 keer per week zijn de eetbuien nooit echt langer weggeweest dan 2-3 dagen, als ik geluk had...
• Eetpatroon Volgens mij heb ik in mijn hele leven, hoeveel moeite en tegenzin ik ook heb, nog nooit zo'n gestructureerd eetpatroon gehad, zonder (veel) af te wijken qua hoeveelheden, extra's, of juist te weinig.
• Rust. Schijnbaar is dit een niet-zo-heel-erg-aardig signaal van mijn lichaam om even een pas op de plaats te nemen en rust te nemen, in plaats van altijd maar in een hoog tempo door door door door door moeten rennen.
• Hulp vragen en accepteren. Ik vermoed dat als je me een klein beetje kent dit pijnlijk herkenbaar is: Ik heb de neiging om alles te verbloemen, (onbewust) altijd te glimlachen en kortom te doen alsof het veel beter gaat dan eigenlijk het geval is...
  En dat ik ook zoveel mogelijk vermijd om anderen om hulp te vragen, zelfs als ik er bijna bij neerval, omdat ik anderen niet tot last wil zijn.
  Nu ik een gebroken been heb en daardoor behoorlijk veel simpele dingen niet meer zelf kan doen, word ik wel gedwongen om om hulp te leren vragen...

Het sloot, toevallig, ook wel een beetje aan met een gesprek dat ik daarvoor bij mijn behandelaarster van Delfland heb gehad:

We hadden het erover dat ik er erg van baal dat ik bij opa en oma zit, maar vooral dat ik nu zo verschrikkelijk afhankelijk ben terwijl ik heel erg graag alles zelf wil doen... Misschien stiekem toch een stukje controle? Maar goed, dat is iets voor een andere blog.

Nu word ik gedwongen om om hulp te leren vragen als iets niet lukt en zoals Delfland als PsyQ zei, zit ik nu een soort van in een kliniek zonder er echt in te zitten en is dat ook wel een uniek experiment. Maar voor mij ook makkelijker te accepteren omdat het duidelijk voor iets concreets is, namelijk een gebroken been, i.p.v. 'vagere' klachten zoals allerlei psychische probleempjes. (Ben behoorlijk eigenwijs, en heb vrijwel altijd zoiets van dat moet ik gewoon zelf kunnen! Als ik om hulp kan vragen, kan ik het ook best zelf doen! Wat helaas lang niet altijd de werkelijkheid is.)

Baal er wel van dat naar huis gaan geen reële optie is, hoe goed bedoeld ook van mijn vader/broertje, omdat ik daar echt vrijwel niets kan, maar ook omdat er niemand is om op me te letten gecombineerd met toenemende somberheids/destructieve gedachten, gedachten rondom lichaamsbeeld, eten, etc. het waarschijnlijk op dit moment ook iets te gevaarlijk zou zijn...

Immers, eten is al zo'n verschrikkelijk grote hobby van me (Niet dus), het is iets wat me sowieso al moeite kost... De verleiding zou veel te groot zijn om dan maar mijn been als excuus te gebruiken om helemaal niet meer te eten, merk het nu ook al: Veel dingen zou ik gewoon skippen als oma het niet voor me neus zou zetten,

Dan de somberheids/depri klachten die maar blijven toenemen; ben bang dat als ik alleen zit en dan ook nog eens niets meer kan doen, afhankelijk ben van iemand die voor mij gedwongen word boodschappen te doen, etc. dat een nog grotere trigger zou zijn om mezelf weg te redeneren - En daar ben ik al zo goed in :)

Conclusie: Voor nu is het beter dat ik hier zit dan thuis; zowel omdat het praktischer is maar ook omdat het een stuk veiliger is. 

En verder: Vanmiddag behoorlijk verrast met een groot pakketje van de post, met, heel erg lief/leuk, een soort van overlevingspakketje van mijn oom/tante/nichtje gekregen met een aantal tijdschriften, bolletje wol, een kleur en puzzelboekje en een flesje cola waar mijn naam (bijna goed) op staat! :)

Echt  een super leuk verassing!

Afleiding...

 Vaak lijkt het wel of een van de favoriete one-liners in de GGZ, die in elk geval tegen mij gebruikt worden, is om 'afleiding te zoeken.'

Je voelt je te dik? Te dun? Te waardeloos? Niets? Somber? Suïcidaal? Wij hebben de perfecte oplossing voor je! Neem een dosis 'Afleiding zoeken.' Nu een speciaal aanbod, voor maar 99 euro per stuk!'


Maar wat bedoelen ze hier eigenlijk mee? En waarom is het zo moeilijk?

Afleiding zoeken... Van je problemen, van de negatieve/destructieve/gevaarlijke gedachten, van het je eindeloos rot voelen..
Het klinkt leuk en makkelijk, maar ik moet het juist doen op die momenten dat ik me zo verschrikkelijk rot voel dat niets, maar dan ook echt niets, me meer interesseert, de momenten waarop ik nauwelijks in staat ben een boek te lezen omdat ik mijn aandacht er niet bij kan houden, de momenten waarop ik niet in staat ben om te tekenen/plakken, of wat dan ook, de momenten dat ik niets liever wil dan in een hoekje kruipen en non-stop huilen, de momenten waarop ik dood wil...

Stel je eens voor: Je voelt je al dagenlang somber, neerslachtig. Je hebt het gevoel alsof je langzaam omlaag gezogen word in een donker, regenachtig, moeras terwijl er in de wijde omtrek geen persoon, tak, vast land, of wat voor optie dan ook om jezelf eruit te krijgen aanwezig is. Het voelt alsof er een ongelofelijk zwaar gewicht op je drukt, waardoor je (bijna) niets meer gedaan krijgt. Het is al te veel moeite om, bijvoorbeeld, een vies glas terug te brengen naar de keuken, laat staan om naar buiten te gaan, boodschappen te doen, de afwas, dweilen, of wat dan ook..

...En dat is JUIST het moment dat ik afleiding moet gaan zoeken, hoe verschrikkelijk moeilijk het ook is...

Een psycholoog heeft me een paar jaar geleden tijdens een mindfulnes groep ongeveer het volgende gezegd:

Normaal gesproken doet iemand iets omdat hij het leuk vind/ er zin in heeft. Mensen met depressie klachten moeten juist dingen gaan doen, ook al hebben ze er helemaal geen zin in, en misschien gaan ze het dan leuk vinden...'

Oftewel,  'Ik ga een rondje door het park lopen, ook al wil ik niets liever dan in bed blijven ligggen, omdat ik dat in een gezond moment besloten heb.' (Of iets in die trant.)

Maar goed, afleiding dus... Dan maar een lijstje met dingen die ik soms gebruik.

• Netflix, of online series kijken op een andere website. Vooral Netflix is bij mij populair, omdat ik het ook via de xbox/playstation kan kijken... Je hoeft alleen maar iets aan te klikken en hij blijft doorgaan naar de volgende aflevering (En je hoeft alleen maar elke paar uur laten weten dat je nog steeds kijkt.)
  
  Merk wel dat de series die ik kijk van mijn stemming afhangen: De momenten waarop ik bezig ben om in een crisis te schieten maakt het me eigenlijk niet meer uit wat ik kijk, zolang er maar iets op staat en ik er niet bij na hoef te denken. (Zoals Cake Boss, Winx Club, en, oh ja... Toddlers and Tiara's, hoewel ik dat eigenlijk een verschrikkelijke serie vind om te zien.)
  
  De momenten waarop ik een beetje in staat ben om dingen te volgen, gaat mijn smaak behoorlijk vooruit en volg ik dingen als Dexter, Grey's Anatomy, Suits, White Collar, Lie to me, Elementary, willekeurige films... Kortom, dingen waar ik me niet voor hoef te schamen :P
  
• Gamen. Van kinds af aan heb ik al een zwak gehad voor computerspelletjes...
  Het is misschien vreemd, maar ik hou eigenlijk vooral van simpele platformers (Denk aan Mario (64), Little Big Planet, Rayman, etc.)
  JRPG's (Vooral de Tales of... Series, sommige Final Fantasy's)
  Maar ook dingen als Diablo 3, puzzles, af en toe een racegame, Lego.. En, oh ja, ik ben bezig met de Batman trilogy :)
  
  Aan dingen als first-person shooters heb ik een verschrikkelijke hekel, en mijn strategisch inzicht is te beroerd voor strategy games :)
  
• Kleurplaten.
  Het klinkt misschien kinderachtig, maar bij het inkleuren van kleurplaten hoef ik niet echt na te denken, mijn handen zijn bezig, en op de een of andere manier word ik er meestal iets rustiger van.

• 
  
• Tekenen.
  De laatste tijd ben ik heel erg bezig met het maken van zendala's/Zentangles. Of, nou ja: Dat schiet er de laatste tijd ook behoorlijk bij in.

• Creatieve dingetjes maken. Tsja, eigenlijk is dit iets wat ik vooral in de kliniek gedaan heb maar er op de een of andere manier thuis zelden toe kom: Creatieve dingen maken, met een radio aan op de achtergrond... Denk aan decopatch, of een sok poppetje maken ofzo

.

...En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet... :(

Vanmorgen/middag (Half 12, echt zo'n twijfel tijd) naar de poli chirurgie geweest voor mijn gebroken been.. Werd wel tijd ook, maar kon helaas niet eerder terecht.

Eigenlijk was het eerste wat de arts zei of dat er in Maastricht ook een operatie was overwogen, of dat er überhaupt met mij gepraat was? Helaas niet... En daar heb ik nu ongelofelijk de pest over in:

Stel, dat ze 11 dagen geleden in Maastricht direct hadden geopereerd, dan:

• Had ik nu een pen in mijn been
• Zou ik ondertussen half om gips hebben
• Misschien voorzichtig kunnen gaan belasten.
• Overall, een snellere herstellingstijd.

Aangezien ze dat niet gedaan  hebben, of me überhaupt de keus hebben gegeven, is er het volgende voor mij besloten: Gips. Dus nu:

• Zit ik ondertussen 11 dagen in het gips; moet minimal nog 4 weken blijven zitten.
• Zit ik nog altijd tot mijn lies in het gips
• Kan ik nog altijd niet naar huis
• Mag ik het de komende 4 weken niet belasten
• Kan ik geen trappen lopen, en daarom niet naar huis.
• Moet ik nog 4 weken hoog zitten
• ...En op de bank slapen.
• ...Bij mijn opa en oma
• Nog 4 weken bloedverdunners prikken (en ik ben al zo bang voor naalden.)\

Na de komende maand gaan ze kijken of ze misschien iets van botgenezing zien, dan mag ik misschien tot mijn onderbeen ipv tot mijn lies in het gips zitten.

Dus, ja, momenteel ben ik verschrikkelijk kwaad, en verdrietig: Ik wil naar huis!! Wist ook wel dat ik vandaag echt nog niet naar huis zou kunnen, maar, nog een maand van huis is zo verschrikkelijk LANG.

Ik heb het echt niet slecht ofzo bij mijn opa en oma, en het zijn echt schatten, maar...

Hier verveel ik me gewoon, ik zit een soort van opgesloten. En ik haat het. Ik merk ook dat het daardoor slechter gaat, ik me meer in mezelf terug trek, weer meer last begin te krijgen van bepaalde negatieve, dwingende, gedachten...

Thuis heb ik:

• Een kat, die ik vreselijk veel mis
• Een xbox360
• Computermuis
• ...En een desktop ipv laptop
• Playstation 3
• Netflix
• wifi
• PS Vista
• Meer games voor de NDS (En andere consoles)
• Hobby spulletjes
• Meer boeken
• Een eigen bed
• Meer jurken en ook rokjes.
• DVD's
• Geen rekening hoeven houden met anderen: Lekker rustig
• Zoveel tv kunnen kijken als ik wil, op elke zender die ik wil.

Kortom, ik wil verdorie wel eens een keer naar huis toe!! Ben het zat dat het lijkt alsof ik nooit langer dan 7 maanden achter elkaar thuis kan wonen..

Maar goed, wel nieuw gips gekregen: Een schatting dat het oude rond d 4kg woog; het nieuwe is ander materiaal en waarschijnlijk zo'n 1,5 kg, wat wel een heel stuk beter is!

En, dit keer een gekleurd gipsverband eroverheen (zodat het nu ook echt hard is) i.p.v. snelverband.

Een wit voetje/beentje halen... ...En hoe Facebook soms best wel handig is. :p

Sinds afgelopen zondag zit ik dus bij mijn opa en oma, gezellig op de bank. Dit gaat op zich goed, kan alleen naar de wc, heb een tasje aan een kruk gehangen zodat ik kleine dingetjes uit de koelkast of de fruitmand mee naar de bank kan nemen, ik slaap op de bank, en, zolang ik mijn avondmedicatie slik, slaap ik hier ook behoorlijk goed...

...En oma's internetkabel geleend voor in de laptop. Wat wil een mens nog meer? (Nou, een miljoen euro, een been dat niet gebroken is, wifi, iets meer te doen...) Maar heel stiekem vind ik het hier best gezellig, heb ik meer rust, en is het eigenlijk wel makkelijk dat ik me niet druk hoef te maken om eten: Het word gewoon voor mijn neus neergezet; Hoef er alleen maar voor te zorgen dat ik naar de tafel strompel.

Ondanks dat iemand op de camping mijn krukken al 2 tandjes hoger had gezet dan dat ze in Maastricht stonden, bleef ik er schijnbaar toch te veel op hangen. Ik weet ook wel dat ik erg wiebelig liep, maar hey, ik heb nooit op krukken gelopen! Dacht dat dat hoorde, wist ik veel....

Dinsdagavond: Na het avondeten naar de wc geweest en toen weer terug bij de bank. Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde maar op de een of andere manier verloor ik mijn evenwicht en dreigde ik vooruit te vallen: Door een reflex ving ik dat op met mijn gebroken been, omdat ik anders op mijn gezicht zou liggen. En, ja, dat doet behoorlijk veel pijn!

Zag toen ik op de bank zat wel dat er een scheur in zat, maar toen ik het aan oma liet zien dachten we allebei dat het wel meeviel. Dus: Pijnstiller erbij, rustig blijven liggen en tv gaan kijken.
Het viel me al eerder op dat er wat wit uitviel, maar dacht dat kan wel, het verband over het gips zal wel niet goed gezeten hebben ofzoiets.

Tot: Een uur of 20:45, ik bewoog mijn gipsbeen/voet (Die op de bankleuning lag) en hoorde een soort raar gekraak. Voor de zekerheid ben ik toch maar ook aan de onderkant van die scheur gaan voelen en schrok behoorlijk toen ik merkte dat er helemaal rondom mijn been, precies op de plaats van de breuk, een scheur door het gips liet...

Lichtelijk in paniek, nummer van de huisartsenpost (In Spijkenisse) gevraagd en direct gebeld. Van haar het advies gekregen om naar de SEH te komen, maar omdat die in Spijkenisse al om 21:00 dicht ging zou ik daar ook niets aan hebben... Heb het nummer van de SEH van het Vlietland (In Schiedam) gevraagd, die lichtelijk in paniek/verward gebeld en ik mocht langskomen.

Na wat gedoe kwamen we rond 21:30 aan op de parkeerplaats: We dachten dat we alleen op de bezoekersplaatsen konden parkeren, wat een heel stuk lopen is, vooral als je op krukken aan het rond strompelen bent!

Na even op de balie te hebben geleund mochten we (Ik en oma; opa moest naar de wachtkamer) doorlopen naar de gipskamer/bed. Eigenlijk dachten ze dat het simpelweg een kwestie was van het gips even te 'fixen' door een nieuwe laags gips over de scheur te smeren, echter omdat ik ook al dagen last heb van pijn, vooral als mijn been hangt en aangaf dat mijn tenen dan ook donkerder worden, wilden ze voor de zekerheid toch maar een consult van een arts en rontgenfoto's maken...

Op naar de röntgenkamer. Had toen ik binnenkwam bij de balie wel een verwijsbrief en cd-rom met röntgenfoto's van het UMC+ in Maastricht meegenomen, maar goed.

Na de röntgenfoto's kwam de arts erbij, en gaf aan dat mijn breuk erg scheef stond maar dat ze op de een of andere manier de cd-rom van het UMC niet kon openen: Ik gaf verbaasd aan dat ik de foto's zonder problemen naar mijn laptop had gekopieerd die ik niet bij me had.

....Maar wel een foto op Facebook had gezet!
De arts (Of co-assistent?) blij en samen op zoek naar de foto op mijn Facebook pagina. Ze zei dat die foto er aardig hetzelfde uitzag als de röntgenfoto's, en dat ik als het gips gemaakt was wel weer naar huis kon en dat de orthopeed het dan maandag mocht gaan uitzoeken.

Daarna zijn we samen nog een minuut of 15, 20 bezig geweest met uit te zoeken hoe ik een screenshot van mijn Facebook foto moest maken, in welke map dit te vinden zou moeten zijn en hoe ik dat dan naar haar werkadres kon mailen... Voelde best klungelig, vooral omdat mijn oma maar niet begreep wat we aan het doen waren op mijn telefoon, maar uiteindelijk is het wel gelukt!

De verpleegkundige vroeg wat ik dan met die pijn aanmoest, waarop de arts me sterkere pijnstillers voorschreef. Verder zei de verpleegkundige dat het hem toen ik binnenkwam al opviel dat ik erg gebogen liep in de krukken, wat eigenlijk niet zou moeten kunnen. Hij zette de krukken weer een tandje hoger, waardoor ik gelijk een stuk stabieler liep!

Om een uur of 23:00 zat ik met een nieuwe laag gips/verband, dat dus wit is, weer op een bed om te drogen, oma werd naar de apotheek gestuurd om mijn nieuwe, sterkere, pijnstillers op te halen. Ik ging naar de wc en was vervolgens een beetje bang omdat ik alleen in de gang was en niemand zag, maar ook niet wist of ik nou wel of niet op de verpleegkundige moest blijven wachten.

Uiteindelijk kwam oma terug en zijn we weggegaan: Volgende dilemma, we konden opa met de auto niet vinden! Ik parkeerde mezelf op een bankje bij de betaalautomaat, oma ging op zoek naar opa en ondertussen kwam de verpleegkundige achter me aan met mijn verwijsbrief + cd-rom.

Opa hebben we ook weer gevonden, en uiteindelijk waren we rond 24:00 weer bij mijn grootouders thuis.

Moraal van dit verhaal:  Gips breken is niet zo handig :-)

Je gaat op vakantie en... ....Je breekt je been!

Vorige week woensdag heb ik, voor het eerst in zo'n 4 jaar, mijn tassen ingepakt om een paar dagen te gaan logeren bij mijn oom en tante in de caravan, waar ik erg naar uitkeek!

Het idee was om don t/m zondag de 7 km van de Heuvelland vierdaagse te lopen, om mijn tante gezelschap te houden maar vooral ook om naar de omgeving te kijken en gewoon voor de gezelligheid/leukigheid.

Zo gezegd, zo gedaan... Donderdag ochtend weg gegaan, na heel lang wachten bij het startbureau beiden onze startkaart opgehaald, en wandelen maar!

Het was erg gezellig, bij leuke bruggetjes naar het water gekeken omdat ik persé een hele mooie, blauwe, libelle op de foto wilde hebben die ook weer gevlogen was voor het fototoestel was gevonden...

Op een steil grind/modderpad wat steentjes gezocht, op bankjes gezeten, bij de ezels gekeken, een kerk/kathdraal(?) van binnen gekeken, nog een beetje gerust op een bankje.

Kortom, het was erg gezellig en ondertussen hadden we allebei een behoorlijk melige bui en gingen we stomme foto's maken.

Begon in een speeltuin: Raenaece-je op een schommelend. Even later zagen we een hele mooie, grote, brede, dikke boom met een lage maar erg lange, stevige tak met een knik erin die misschien 1m20 boven de grond hing (Met de bovenkant). Mijn tante kwam met het idee om erin te klimmen en dat leek me wel wat: Bomen klimmen heb ik als kind immers ook erg vaak gedaan, en dan stukken hoger dan maar 1 tak...

Kwam er alleen niet in, dus met help van iemand van de plantsoendienst die me een voetje gaf in de boom geklommen en een erg leuke foto gemaakt.

En toen? Tsja, ik moest er weer uit. Omdat het echt niet zo gek hoog was en ik goede sportschoenen aanhad, besloot ik dat het wel goed zou moeten gaan als ik me voorzichtig uit de boom zou laten glijden...

Ik liet mezef van de tak glijden, stond in eerste rechtop, hoorde een hele harde krak, en lag kruisend van de pijn op de grond... Au.

Gevolg: Een gebroken been (scheen/kuit). Volgens de ambulance ben ik waarschijnlijk door een konijnenhol gezakt met mijn been. Zo erg balen!!

Denk dat ik rond 11:20 viel; in eerste instantie belde mijn tante, op mijn advies, het calamiteitennummer op de startkaart: We gingen er vanuit dat zij wel snel zouden komen, of in elk geval zouden adviseren wat we moesten doen, aangezien ze doorgaf dat ik zeer waarschijnlijk mijn been gebroken had... Au.

Ondertussen was er een groepje wandelaars, met allerlei goedbedoelde adviezen, om me heen verzameld waar ik zelf niet zo heel erg veel van meekreeg: Ik geloof dat ik iedereen die er ook maar over dacht om aan mijn been te zitten (Ik lag een soort van opgekruld terwijl mijn handen mijn kuit vastklemden) af heb gesnauwd:

Het enige wat ik me nog echt kan herinneren zijn de kinderen die telkens heen en weer liepen op zoek naar een busje van de organisatie, een vrouw die water over mijn been goot om het te koelen o.i.d, het Rode kruis dat mijn tante erg vaak terugbelde, en maar niet kwam...

Uiteindelijk heeft ze rond 12:08(Volgens alarmeringen.nl) toch maar 112 gebeld, die een ambulance zouden sturen.

Een minuut of 10 later kwam het rode kruis, eindelijk, aan... Het eerste wat hij vroeg was of de ambulance al gebeld was. Had bij mezelf echt zoiets van had je dat niet gelijk aan de telefoon kunnen zeggen?! Ik had zo ongelofelijk veel pijn dat ik er niet mee om kon gaan, begon te klappertanden en een paar keer ben gaan hyperventileren...
Wel een dekentje van hem gekregen (Ik lag met een korte broek en een topje aan op het natte gras).

De ambulance kwam eindelijk: Eerst een prikding in mijn linkerarm om een naald in te brengen met een zoutoplossing en een pijnstiller, geloof ik: Klaagde toen alleen vrijwel direct over pijn in mijn linkerarm. Tsja...

Dan maar een prik met een buisje in mijn rechterarm, die schijnbaar ook niet goed zat.
Uiteindelijk werd er een vacuümzak over mijn rechterbeen gedaan en nadat die vacuum gezogen was, werd er een brancard onder me geklikt en op, naar de ambulance.

In het ziekenhuis werden eerst foto's gemaakt, nog een paar prikken omdat de buisjes van de ambulance niet goed zaten, gips, nog meer foto's, nog meer gips, wachten tot het droog was...

Uiteindelijk mocht ik rond 16:30 pas iets eten/drinken (Ik had het laatste om 10:30 een appeltje gegeten en wat gedronken) omdat ze besloten dat ik voorlopig toch niet geopereerd hoefde te worden... Voelde me ondertussen, misschien ook deels door de morfine , behoorlijk beroerd.

Maar goed, mocht om 17:00 weer mee naar de caravan....



...Vrijwel direct merkte ik dat ik zo vreselijk duizelig was, en kreeg ik een kopje bouillon en wat tucjes voor het zout. (Tsja, erg weinig gegeten en zo'n 4-5 uur alleen maar gelegen)

En ik voelde me ongelofelijk rot/schuldig, omdat ik voor mijn gevoel de vakantie van mijn oom/tante had verpest. Maar ook: Ik was ineens erg afhankelijk, en daar kan ik verschrikkelijk slecht tegen!

Ik heb al last van slapeloosheid: Zelfs met mijn medicijnen heb ik geluk als ik 6-7 uur per nacht slaap. Een gebroken been, in een caravan, betekent nog veel slechter kunnen slapen.

Volgende ochtend: Ik werd wakker met een knallende koppijn en voelde me zo vreselijk misselijk; kreeg wel wat paracetamol maar ik bleef zo misselijk dat ik ook echt moest braken. Maar goed.

Een half uur later tijd voor het ontbijt: Mijn tante vond dat ik te weinig at: Ik voelde me nog altijd behoorlijk ziek, voelde me koortsig, hoofdpijn, nog steeds misselijk en had al moeite om 1 boterham op te krijgen... -> discussie daarover. Ja, ik weet ook wel dat ik 's ochtends 2 boterhammen moet eten, helemaal als ik ook nog eens mijn been gebroken heb, maar echt, is het zo gek dat als ik me ziek ben en nog geen half uur daarvoor heb gebraakt totaal geen honger heb en eigenlijk niets weg krijg, maar ook bang ben dat ik weer moet braken?

Door dat gebroken been kon ik, overduidelijk, niet meelopen: Gevolg, mijn tante was ook gedwongen om in de caravan te blijven om op mij te passen, terwijl ik me ondertussen nog veel rotter/schuldiger begon te voelen omdat ik haar tot last was, aangezien ik zelfs niet alleen naar het toilet kon en echt alles dat ik wilde hebben, hoe klein ook, aan haar moest vragen

--> Ik begon moeite te krijgen met drinken, omdat ik het zo genant vond om te vragen of iemand met me naar de wc wilde gaan. Geloof ook dat ik tussendoortjes begon te skippen, omdat ik er niet om wilde vragen. Helemaal toen ik te horen kreeg dat ik net gegeten had en nog maar eventjes moest wachten --> Ik had al dikke benen/buik, maar ik zag ze met de dag dikker worden en ik wil het er weer vanaf!

Mijn oom kwam terug van het wandelen, met een rolstoel, waardoor ik in elk geval iets mobieler werd... En stiekem vond ik het ook best wel leuk om rondjes over de camping te rijden.

Avondeten, pannenkoeken, ging aardig maar ik bleef me zo vreselijk rot voelen en 's avonds kreeg ik een huilbui omdat ik er zo erg niet tegen kon dat ik de vakantie voor de rest verpestte, omdat ik vastzat op een camping, zelf helemaal niets meer kon maar ook omdat ik geen ruimte meer voor mezelf had.

De volgende dag: Allerlei irritaties over een weer, (Wat ik eet is niet goed, het is niet goed dat mijn handen na het toilet was en aan mijn jurk afdroog, het is niet goed dat ik mijn tandenborstel met koud i.p.v. warm water natmaak, etc. etc.)  en een stemming die in de loop van de dagen o.a. door mijn schuldgevoel een behoorlijk dieptepunt bereikte. Ik wilde niemand tot last zijn, ik probeerde al zo min mogelijk te vragen maar alsnog leek alles wat ik doe/vroeg verkeerd te zijn... En kreeg ook het gevoel dat ik behoorlijk ongewenst was en ik er beter gewoon niet kon zijn.
tijdens het avondeten explodeerde dit:

Het begon er al mee dat mijn oom vond dat mijn been best wel even laag kon terwijl dit a) ongelofelijk veel pijn doet, en b) dat van het ziekenhuis ook niet mocht. Maar goed, wel een bankje voor mijn benen gekregen....

Ik hou sinds ik klein ben al niet van aardappelen, ik had sinds ik mijn been gebroken heb ook eigenlijk geen hongergevoel meer, voelde me behoorlijk beroerd, en had moeite met opscheppen.

Als ik dat met erg veel moeite een paar aardappeltjes opschep, te horen krijg dat dat niet genoeg is volgens mijn tante, en er nog iets bij neem, daar weer commentaar op krijg...

...Vervolgens een saladeschaal; wat ik zie is een salade met daarop een gigantische klodder dressing. Ik durf nog niet op te scheppen, omdat ik niet zeker weet of ik het eerst moet omscheppen, of iemand anders het om gaat scheppen, en dacht dat ik misschien beter kon wachten met opscheppen tot iemand anders al had opgeschept. --> Weer een opmerking over het eten. Gevolg: Ik krijg het gevoel dat alles wat ik probeer toch fout is, en dan maar beter helemaal niet kan eten. (En een huilbui, omdat ik gefrustreerd ben, me ongewenst voelde, het idee had dat alles wat ik deed/probeerde fout was, ik moe was en gewoon naar huis wilde.)

--> Na een tijdje wilde ik kwaad weg op mijn krukken, wat ook al niet mocht, dus dan maar in de rolstoel wegrollen en papa proberen te bellen: Het ging op dat moment zo slecht met me, dat ik oprecht een stuk liever dood was dan nog een paar minuten langer daar te moeten blijven. Ik begrijp best wel dat ze gewoon bezorgd waren, of wat dan ook. Maar op de een of andere manier word ik zo ongelofelijk kriegelig als mensen te dicht op me zitten en als dat vervolgens een paar dagen op blijft bouwen terwijl ik me probeer weg te cijferen en dan alsnog het gevoel krijg dat ik alleen maar een last ben en niets goed doet, dan barst de bom een beetje.

Mijn nichtje vond me huilend bij het afval en rolde me, heel lief, naar haar caravan terug waar ze me wat rozijntjes/komkommer gaf: Weliswaar te weinig, maar kreeg toch niets meer binnen.

Na een paar uur met lood in mijn benen weer terug gegaan naar mijn oom en tante en maar begonnen mijn koffers/tassen in te pakken: Doe ik dat ook al niet goed. Zucht. Ik probeerde het alleen maar ongeveer op dezelfde manier in te pakken zoals ik gedaan had voor ik weg ging!

Maar goed, mijn oom en tante gingen bij de buren borrelen en ik ben maar gaan lezen en ben uiteindelijk ook in slaap gevallen, denk ik...

Papa kwam me de volgende dag, een uur vroeger dan was afgesproken, ophalen.
Hij heeft in mijn huis wat jurken/dingen (zoals mijn laptop) voor me ingepakt en hup, naar opa en oma.

Daar gelukkig iets meer rust gekregen.

Opvrolijker: Liedjes waar ik blij van word.

Ik ben opgestaan met een dipje, waar ik eigenlijk al een paar dagen inzit...

Dus: Een soort terug-vind-blog met een lijstje met liedjes waar ik iets vrolijker van word.

Het gaat, denk ik, een combinatie worden van heerlijk foute (kinder)liedjes, Disney, en wat me ook te binnen schiet :)

Frozen is, op dit tenminste, een van mijn favoriete Disney films die ik af en toe kijk als ik in een dip zit. En vooral van dit nummer word ik vaak best vrolijk! :)

En daarnaast vind ik vooral deze versie grappig, omdat er zoveel verschillende talen inzitten.

Vlak voor we naar Frankrijk gingen, toen ik nog een lief klein meisje was, mocht ik de casetteband van het Pocahontas verhaal bij de bibliotheek lenen van mijn ouders.

Het bandje, en later de CD, heb ik helemaal grijs gedraaid. Vooral dit liedje was als kind mijn grote favoriet!
(En ik was ook behoorlijk kwaad toen mijn bandje per ongeluk gewist werd in Frankrijk omdat mijn broertje een Marco Borsato cd wilde opnemen)

Tsja, deze mag natuurlijk niet in een lijst met opvrolijker ontbreken!

In groep 8 en het begin van de middelbare school was ik helemaal weg van deze band, op het obsessieve af, geloof ik.

Eigenlijk zijn al hun nummers lekker vrolijk :)

Uhm, no comments :)

Misschien een beetje vreemd in dit random lijstje, maar op de een of andere manier is dit, voor mij, een soort oppepper en reminder dat ik wel sterk ben, ofzoiets... En ik hou gewoon van musicals. :p

Ik heb er, ongetwijfeld, nog wel meer maar dit zijn willekeurig wat liedjes die me vandaag te binnen schoten :-)

Kanker is een ziekte, geen krachtterm!

Een willekeurige dag, jaren geleden...
Ik zit 's ochtends vroeg in de bus/metro op weg naar school. Blij dat ik even weg ben uit huis, blij met de afleiding van het leven met een moeder met terminale kanker en even aan iets anders te kunnen denken.

Maar dan ineens hoor ik kinderen pratten.

'Dit is echt kankamooi!'
'Kankerzooi, echt gewoon kankerdom'

En ga zo maar door... De hele busrit (20 min ofzo) lang.

Ik erger me er kapot aan, maar durf er niets van te zeggen. Tegelijkertijd doe ik mijn best om niet in tranen uit te barsten.
Het is half 8 's ochtends, maar mijn dag is eigenlijk al verpest.

Beste jongeren,

Ik, en met mij waarschijnlijk nog een heleboel mensen, vraag mij af of jullie wel weten waar je het over hebt?
Hoe kan iets 'kanker lelijk, kankerdom' of zelfs 'kanker mooi' zijn?

Wat is het nut van het woordje kanker? Is het een overtreffende trap van iets? Van, bijvoorbeeld, super?

Kanker gebruiken is niet stoer, of wat jullie ook denken. Het is ongelofelijk kwetsend voor mensen met de ziekte, en de mensen die er iemand aan verloren hebben.

Weten jullie wel hoe kanker eruitziet, voor de mensen die er (in de naaste omgeving) mee moeten leven? Voor de mensen die er iemand aan verloren hebben?

Kanker is een verschrikkelijk ziekte, met een enorme impact op iedereen.
Kanker is een vernietigende, frustrerende, sluipmoordenaar die jarenlang de tijd neemt.
Kanker betekent eeuwige onzekerheid: Een wereld van onderzoeken, onzekerheid, uitslagen, behandelingen, nog meer onderzoeken.

Niet weten of, of zelfs wanneer, iemand eraan overlijd. Of je nog wel beter wordt.

Een, in het geval van mijn moeder en mijn gezin, leven tussen hoop en vrees.

De eerste keer dat er bij mijn moeder ziek werd, borstkanker, was in mei 2002. Dit luidde een leven in van onzekerheid, operaties, chemo, nog meer onzekerheid...

Na een paar jaar was ze 'schoon'
En, heel voorzichtig, durfden we weer vooruit te kijken.

Echter kwam, helaas, in 2007 de ziekte weer terug... Met als gevolg nog meer chemo, nog meer pillen, maar vooral, nog meer verdriet, onzekerheid...

Uiteindelijk hoorden we eind 2008 dat ze nooit meer beter zou worden: De kanker was uitgezaaid naar haar rug.

In 2010, 8 jaar na de eerste diagnose, en ongeveer 2,5 jaar nadat we hoorden dat ze niet meer beter zou worden. Is ze er uiteindelijk aan bezweken.

Mijn moeder was een ongelofelijk lieve, zorgzame, sterke vrouw die alles voor haar kinderen overhad. Ook al wist ze dat ze niet meer beter zou worden, ze heeft het alsnog een hele tijd volgehouden terwijl ze gewoon leuke dingen deed; gewoon leefde.

Voor mij is dit proces verschrikkelijk geweest: Kun je het je voorstellen? 2,5 jaar in huis leven met je lieve moeder waarvan je weet dat ze binnenkort dood zal gaan, maar niet precies wanneer?

2,5 jaar van een slopende onzerkerheid? Altijd moeten afvragen wanneer het de laatste keer is dat je haar zal zien? Maar tegellijkertijd iemand die, voor het oog, nog normaal functioneert?

Laat mij je vertellen, het is een hel.

Uiteindelijk werd ze eind januari/begin februari, voor mijn gevoel eigenlijk uit het niets, ineens zo ziek dat ze vrijwel niets meer kon. Altijd moe. Uiteindelijk belandde ze in een ziekenuisbed in de woonkamer en besloo ze half april te kiezen voor euthanasie...

Is het dan nog steeds zo stoer om met kanker te gooien, alsof het niets is?

Er kan in 4 jaar heel veel gebeuren, deel 3 / Van de drup via de regen naar de zon. Ofzoiets :p

Eind juli t/m augustus 2013
Uiteindelijk leek het beter te gaan: Met de nadruk op 'leek'. Ik was weliswaar weer iets actiever en had meer energie; qua gedachten zat er nauwelijks verbetering in... Het verraderlijke bij mij was dat ik zo opgelucht was dat ik van een 1-2 naar een 3-4 (op een schaal van 10) qua stemming was gegaan, dat het,denk ik, daardoor leek alsof het veel beter ging dan het in werkelijkheid ging.

En, tsja, de kliniek was ook maar een tijdelijke plek waar er vooral met medicijnen gespeeld wordt... Als de conclusie is dat je niet op medicijnen reageert en je eigenlijk (goede!) therapie nodig hebt, word je weer eens doorverwezen.

Dit keer naar een 2-daagse dagbehandeling bij Delfland. Voor mijn gevoel het 'Grote-verzamelings/dump-groepje-voor-hopeloze-gevallen.' Ik weet dat dat niet aardig klinkt, maar (En ik niet alleen) had sterk het idee dat er vooral mensen terechtkwamen die in de kliniek niet verder kwamen; het was een soort standaard doorverwijzing voor de hopeloze gevallen. En, ja, ik weet dat dat waarschijnlijk niet helemaal reëel is en blablabla, maar goed.

De laatste maandag van juli; 1 dag voor mijn ontslag, mocht ik voor de eerste keer in de groep beginnen... Het programma op maandag was geloof ik pmt(psycho-motorische-therapie, vond het best leuk, is een soor kruising tussen een gymles en ontspanningsoefeningen.)  - pauze - doelen bespreken

Wel erg moeilijk om WEER in een groep te beginnen, WEER eens naar een andere afdeling doorgestuurd te worden, en WEER eens het buitenbeentje van de groep te zijn (Leeftijd, diagnoses/problemen...) maar was wel erg blij dat er iemand in zat waar ik het tijdens de opname goed mee kon vinden. Gelukkig maar.

En we gaan weer naar huis :-)
De dag erna had ik mijn ontslag gesprek: De arts wilde er namelijk zeker van zijn dat ik al in de groep aan de slag kon enzo, omdat ze het niet aandurfde om me zonder backup naar huis te sturen.

Zelf was ik vooral erg blij dat ik naar huis mocht: Ben 2 maanden opgenomen geweest; mocht weliswaar dagelijks even thuis zijn, voor de kat, maar nooit langer dan 1 uur per dag (En de laatste week ofzo werd het wel weer opgebouwd naar meer, en het weekend ervoor mocht ik, voor de 2e keer tijdens die hele opname, eindelijk eens thuis slapen!)

Thuis... Het was moeilijk; moeilijker dan ik had gedacht. Mijn stemming kelderde, helaas, weer vrij snel naar beneden, ik was nog altijd erg huilerig/hangerig, kortom, het ging gewoon klote...

Maar, hey, misschien dat die groepstherapie helpt...?

Uhm... De 2e dag was elke woensdag; dat begon met het eerste uur cognitieve therapie (situaties die je wilde bespreken en de groep besloot dan wiens situatie werd uitgekozen voor een g-schema. Yippie.)
het 2e blok was geloof ik gewoon een beetje bespreken hoe je week was gegaan (Kan ook zijn dat woensdag de doelen waren en maandag dit, maar weet het gewoon niet meer.)

Maar goed; ik ging weliswaar braaf naar die groepen toe en kreeg nog steeds ambulante woonbegeleiding en tussendoor ook nog mijn autismecoach; 2 weken later trok ik het niet meer en vond ik het wel een goed idee om mijn polsen door te snijden.

Gevolg: niet gelukt (Is nog verdomd lastig), de volgende dag kwam de ambulante woonbegeleiding langs die zich kapot schrok en me overhaalde (Lees: meedeelde, met mij ging het gewoon te slecht om er tegenin te gaan) haar mijn psychiater te laten bellen --> crisisdienst, met gelukkig mijn eigen psychiater, op de stoep.

Gesprek, op de buzzerlijst van de crisisdienst (betekent dat je de crisisdienst direct kan bellen ipv eerst de huisartsenpost... Ik durf alleen niet te bellen, maar dat is een ander verhaal) met de belofte om echt te bellen als ik iets van plan ben.

Verder schrok de psychiater blijkbaar zo erg van hoe mijn huis eruit zag, dat een van de eerste dingen die hij vroeg of beschermd wonen misschien een optie zou zijn (Grmbl.)

Gevolg: De mensen van de groep schrokken daar weer van, behalve 2x groep, 1x ambulante woonbegeleiding, af en toe een autisme coach kwam er als gevolg daarvan OOK nog na een paar weken een gesprek met de afdelingsarts (Van de deeltijd) bij EN ongeveer elke week een 1 op 1 gesprek met de psycholoog.

Uiteindelijk is er na 5 weken besloten dat ik beter kon stoppen omdat zij het idee kregen dat het te slecht ging. Tsja... Wat dan?

Een terugverwijzing naar de polikliniek van Delfland, om ongeveer 1x per 2 weken een gesprek te hebben.
Rond deze tijd besloot mijn autismecoach ook om een andere baan te zoeken; dus ook geen individuele psycho-educatie meer.

Eerlijk is eerlijk, ergens vond ik het wel lekker omdat ik ineens tijd over had, maar, helaas, werd het er niet bepaald beter op...

September/oktober 2013
September/oktober doorgerommeld/doorgekomen, door o.a. ondertussen steeds minder te eten of steeds meer + extreme hoeveelheden laxeertabletten en braken, maar ik bleef regelmatig in een crisis schieten; hoewel ik eerlijk gezegd een beetje twijfel of ik er eigenlijk wel uitgekomen ben toen.

Eind oktober t/m Eind november. (En we zitten weer bij Delfland. Grmbl.)
Het ging dus echt gewoon alles behalve goed; uiteindelijk was ik het na een paar weken bedenktijd zo vreselijk zat dat ik na wat rond gegoogled te hebben maar besloot om helemaal te stoppen met eten/drinken; immers, dat moest toch wel vol te houden zijn...? En het zou ook bewijzen dat, als het lukt, niet impulsief is maar ik echt 'gewoon' dood wil!

Mijn plan was eigenlijk om op een maandag al te beginnen, echter werd ik toen door mijn zusje uitgenodigd om even bij haar langs te komen en te blijven eten: Geloof ook het enige wat ik die dag binnen heb gekregen, en toen maar verschoven naar dinsdag.

Simpel zat. Woensdag lukte ook nog wel... Voelde me de weken ervoor toch al zo vreselijk down dat er niets anders lukte dan series kijken op mijn laptop in bed, en daar eigenlijk mee verder gegaan.

Donderdag... Ondertussen was ik behoorlijk duizelig (Ook niet zo heel gek eigenlijk); het was zo erg dat ik bijna flauw viel toen ik mijn kat eten gaf en daardoor met mijn haar terecht kwam in een plaklijmlintding dat in de keuken hangt tegen fruitvliegjes enzo.

Vrijdag... De ambulante woonbegeleiding kwam langs, ergens begon er een klein belletje in mijn achterhoofd te rinkelen dat ik misschien, heeeeel misschien, aan de bel moest trekken. Het gevolg: Zij heeft de poli van Delfland voor me gebeld; hoorde toen ze 's middags echter terugkwam dat ik het prima nog tot maandag kon uitzingen en ik gewoon weer moest gaan eten en drinken --> Ik min of meer in paniek: Ik was er ondertussen zeker van dat ik maandag waarschijnlijk niet eens zou halen en denk ik ook teleurgesteld omdat er niets gebeurd werd.

--> Afspraak: Zij mocht mijn broertje bellen om te kijken of hij me in het weekend af en toe kon bellen om te kijken hoe het ging (Tsja, goh San, kan je dagelijks even bellen om te kijken of je zus nog reageert? klinkt een beetje hard, maar dat was het in feite wel.)

Het gevolg, voor mij: Het piepkleine alarmbelletje dat ging rinkelen werd vervangen door een nog grotere zelf-destructieve kant; en daarnaast, ik zal me zeker wel aanstellen? Als zij vinden dat ik toch maandag kan wachten, is het ook niet nodig om over een paar uur, van het weekend, of wat dan ook de huisartsenpost te bellen! (Eigenwijs? Ik? Nah,...)

Het ging me eigenlijk niet hard genoeg; ik kon nog geen paar meter lopen zonder me ergens aan vast te moeten grijpen, nauwelijks staan zonder ondersteuning omdat ik zo vreselijk duizelig was, maar, tsja, een restje laxeertabletten versneld het proces misschien...?

Mijn broertje voelde nattigheid, en besloot om eens uit te gaan zoeken wat er eigenlijk aan de hand was. "Oh niets, ik heb sinds maandag/dinsdag niet meer gegeten of gedronken... Maar volgens Delfland red ik het prima tot maandag" was, op de een of andere manier, niet zo geruststellend.

--> Het gesprek was geloof ik om 20:30 afgelopen, rond 21:00 stonden hij en zijn vriendin in mijn huis, en hij belde de huisartsenpost (Lees: Hij belde terwijl ik vooral heel erg kwaad was, omdat ik het overdreven vond.)

Rond 21:30 waren we bij de HAP aan de beurt; geloof dat ik mijn broertje vooral heb laten schrikken omdat ik lijk en lijkbleek was en eigenlijk te zwak om de trap af te lopen naar de auto (Terwijl ik hard bezig was om te proberen te verbergen hoe duizelig ik eigenlijk was.)

Doordat mijn huid niet aangaf dat ik niet uitgedroogd oid was (En, ja, ik vroeg me ook af hoe dat kan) zei de arts 'medisch gezien doet ze het nog en is er eigenlijk geen reden om haar op te nemen... maar waarom doe je het eigenllijk?'

'Heel gesprek over dat ik eigenlijk van plan was om dood te gaan en het een beetje onzin vond dat ik bij de HAP was afgezet.'

Onder druk van mijn broertje er maar in toegestemd dat ze de crisisdienst voor me zou bellen.

--> geloof dat de crisisdienst (voorwacht) er rond een uur of 22:00, 22:30 wel was. Zij zag inderdaad de aantekening van het gesprek van die middag in het systeem, maar dacht dat het misschien toch een goed idee zou zijn om te overleggen met de dienstdoende arts --> terug naar de wachtkamer.

Geloof dat er uiteindelijk rond 24:00 besloten werd dat ik 'vrijwillig' (Lees: ik durfde geen nee te zeggen omdat ik het risico niet wou lopen dat mijn broertje het idee zou krijgen om een gedwongen opname aan te vragen, en dat wou ik hem ook niet aandoen. Had er al behoorlijk de pest in dat ik nog altijd bij de HAP zat)

Dus, weer in de auto gezet en op naar Delfland... De gesloten afdeling, dit keer. Hoewel ik dat eigenlijk de volgende dag, nadat ik wakker werd, door had.

Maar goed: Lang wachten in de wachtkamer en om 01:00 was de dienstdoende arts van de kliniek er wel. Was heel erg blij dat dat mijn oude arts van de zomer was, het gesprek verliep aardig, en ik werd opgenomen.  Ze vond wel dat ik de volgende dag bloed moest prikken, wat een drama op zaterdag >.>

Volgens haar moesten we naar de SEH als het lab al dicht zou zijn, de SEH vond van niet maar na heel veel gedoe werd het toch geprikt. Daarna even naar huis omdat ik nou eenmaal geen spullen had...

Overigens is een koffer inpakken terwijl je nog geen meter kan lopen behoorlijk moeilijk, en ben dan ook sokken vergeten.

De gesloten afdeling was.. Moeilijk. Ik reageer heel erg slecht op prikkels, en om dan vlak bij de verpleging te zitten met o.a. een vrouw die om de paar uur bij de verpleegpost schreeuwt, een tv die veel en veels te hard staat... Kortom, ik durfde vooral in het weekend mijn kamer nauwelijks uit.

Eten/drinken: Nog steeds nauwelijks; maar kreeg wel iets binnen.

Waar ik wel blij mee was, was dat ik telkens 's avonds door een verpleegkundige naar buiten werd gevraagd om even te wandelen. Denk niet dat hij doorhad hoe uitgeput ik eigenlijk was, maar ik was vooral blij dat ik even buiten was.

Maandag: Gesprek met de arts/psychiater; heel stom maar toen had ik eigenlijk pas door dat ik ook een andere arts zou krijgen.

Had dinsdag een onderzoek op de borstenpoli, en omdat ik er vrijwillig zat en blablabla mocht ik er alleen heen (yay!) en donderdag terug voor rontgenfoto's.

Schaam me eigenlijk, maar heb misbruik van de situatie gemaakt: De arts zelf liet me er donderdag uit en ik had, toen ik weg ging, nog aan haar beloofd om geen stomme dingen te doen.

Had er alleen zo erg de pest in dat ik zo vreselijk dik was, voelde me nog altijd klote, wilde gewoon weg --> na de foto's nog gespanner --> in plaats van gelijk terug weggelopen naar het centrum van Schiedam --> eetbui --> een hoop lax.

Ik kan je verzekeren; een hele hoop laxeertabletten innemen op de gesloten afdeling is een behoorlijk effectieve manier om je vrijheden kwijt te raken, ook al zit je er vrijwillig >.>

Daar o.a. 1 systeemgesprek gehad met, let op:

• vader
• broertje
• psychiater (Die na een half uur ofzo werd weggeroepen)
• Afdelingsarts
• Ambulante behandelaar van Delfland... Omdat zij me wel zou kennen; had haar echter pas een paar keer gezien.

Ik was nog altijd duizelig, behoorlijk down, voelde me vooral erg aangevallen/aan de kant gezet en na een tijdje heb ik me er maar van afgesloten. Op den duur was ik vooral bezig om de arts aan te kijken in de hoop dat ze er een einde aan zou breien.

Uiteindelijk 2 weken op de gesloten afdeling doorgebracht. Net toen ik aan het idee begon te wennen mocht ik, godzijdank, naar de open afdeling.


Ook nog 2-3 weken op de open afdeling gezeten voor ik eindelijk naar huis mocht; wel met als belofte dat ik hulp zou zoeken voor de eetstoornis omdat het eigenlijk voor iedereen duidelijk was dat ik er alles behalve voldoende begeleiding voor kreeg.

Eten: Tsja, tijdens de 2e opname heb ik het voor elkaar gekregen om vrijwel alles wat te schrappen viel te schrappen en kostte het ook vreselijk veel moeite om zelfs maar een appel op te eten; dit werd wel iets beter maar dat had weer als gevolg dat ik ging laxeren.

Maar goed, vol vertrouwen en hopend op een doorverwijzing terug naar de polikliniek...
...Om te horen dat mijn behandelaarster eraan twijfelt of ik een eetstoornis heb, en dit graag eerst met de psychiater wil overleggen.

--> Uiteindelijk eind november naar huis gegaan maar pas in februari(!) aangemeld. Tegen het advies van een kliniek, waar ik gewoon geen zin in had omdat ik thuis een kat heb en al 3 keer in een jaar opgenomen ben geweest, besloten om, heel eigenwijs, de deeltijd van PsyQ te proberen: Wilde in elk geval de kans om het te proberen; als het niet zou werken zou een opname altijd nog kunnen, toch?

Het begin bij PsyQ
Denk dat ik eind februari of begin maart een telefonische intake heb gehad, maar kon pas voor de 1ste intake in april terecht. Yikes.

Vond het  wel vrij vervelend dat er van begin af aan al onzekerheid was: Onzekerheid tijdens de telefonische intake omdat autisme eigenlijk een contra-indicatie is. Uiteindelijk is er eerst in het team overlegd of ik wel op intake mocht komen.

De intake zelf: ging naar mijn idee vrij aardig; zat alleen weer eens tegen een crisis aan omdat het begin april was (De laatste jaren schiet ik eigenlijk altijd rond mijn verjaardag in een crisis). Heb achteraf ook gehoord dat mijn behandelaarster van Delfland gebeld was om uit te zoeken hoe het eigenlijk met me gaat.

Begin mei: Adviesgesprek: Beginnen in de 2-daagse AN/BNgroep.
Een week later: gesprek met de diëtiste
Eind mei: Gesprek met de socio van de groep. Ik mag inderdaad in de 2-daagse beginnen en al de maandag na dat gesprek (op een woensdag), schrok me kapot!!

Ergens daartussen ook bij mijn psychiater van Delfland langsgeweest, die besloot om te kijken of prozac misschien zou helpen met mijn stemming/impulsiviteit, ofzoiets.

Geen idee of ik minder impulsief ben (Ik heb mezelf nooit echt impulsief gevonden), maar ondertussen (augustus) heb ik wel minder last van mijn gedachten, ben ik vrolijker, ook al ben ik ook wel erg vaak mijn gevoelens kwijt. Maar, belangrijker, ik voel me vrijer.

PsyQ - heden
Vond het vreselijk moeilijk om bij PsyQ te beginnen, om dingen te veranderen aan mijn eetpatroon... Ik kon het, voor mijn gevoel, echt niet.

De 2e of 3r week was ik zo erg aan het twijfelen dat ik maar aan de diëtiste vroeg of zij geen schema voor me kon maken... Dat heb ik geweten ook :(. Dat was echt gewoon gemeen!

Van (bijna) niets naar:

• 2 BTH 's ochtends
• 11:00 fruit
• 2 BTH bij de lunch
• Fruit
• avondeten - 200 gram zetmeel, 100 gram vlees, 250g groente
• Toetje, en dan niet eens optimel :(
• Fruit

En dan ook nog eens boter op brood; ik red het al jaren zonder boter!!

Het kostte zoveel moeite, maar na heel wat tegengespartel is het toch gelukt, ook al is het nog altijd een mega chaos in mijn hoofd.

Ik bedacht me dat ik er ECHT voor wilde gaan, hoe slecht alles ook voelt: Als het over een jaar nog altijd niet bevalt, kan ik altijd weer afvallen...

Fietsen, angst, en bramen

Gisterenavond verliep, in elk geval voor mij, raar:

Had op zich een goede dag, maar werd het zat dat ik met dit mooie weer vooral thuis zit i.p.v. een rondje te fietsen ofzo (omdat dat geloof ik van PsyQ niet mag). Dus: Ik had toevallig die ochtend mijn fiets bij de fietsenmaker opgehaald, en ik vond het een uitstekend excuus om een rondje te gaan fietsen om mijn fiets uit te testen.

Zo gezegd, zo gedaan. Aangezien ik de hele dag al in een jurk rondliep en het dus vertik om met een jurk aan te gaan fietsen, was de eerste korte broek die ik kon vinden een stel spijkershorts. Eigenlijk te kort maar ach, who cares? Kan toch best als ik op de fiets zit? Aldus eigenwijze ik.

Het begon al in de supermarkt (Ik had een flesje water voor onderweg nodig). Sta ik bij de kassa, maakt de man voor me een opmerking...
Hij: "Leuk broekje"
Ik: "Uhm, bedankt, maar wel een beetje erg kort..."
Hij: "Vind je?"
Ik: "Ja!"
Hij: "Hoezo?"
Ik: "Zo voelt het gewoon."
Hij:  "Staat je goed hoor... Wel sexy."

(Of iets in die trant, ik herinner me het niet meer woord voor woord.)
Vraag me niet hoe/waarom, maar mijn conclusie was daardoor dat ik dikke benen heb. (En als ik logisch nadenk snap ik ook wel dat dat niet kan als ik in die maat pas met deze lengte en blablabla)

Maar goed: Heb me water, dus, op naar de Broekpolder!

Op zich een aardig stukje gefietst, aangezien ik toch een wonder ben in verdwalen op goed geluk bordjes gevolgd en toen het voor mijn gevoel doodliep, weer terug en dan maar een andere richting. Het ging niet om een bestemming, puur om het fietsen zelf en van de natuur te genieten.

Totdat... Ik op een kruising besloot om rechtsaf te gaan en ik werd ingehaald door een man. Hij stopte niet, reed vrij snel en gewoon door zonder op mij te letten, maar...

Qua postuur, haar, en misschien ook kleding deed hij me heel erg aan mijn moeders vriend denken. Shit. Bang. Ben een paar meter doorgereden omdat ik me probeerde voor te houden dat de kans dat hij dat is echt heel erg klein was, maar na een minuut al omgedraaid en op goed geluk de compleet tegenovergestelde richting ingefietst, nog steeds erg bang/gespannen, bah!

Ik baal ervan dat ik zelfs nu nog zo bang voor iemand kan zijn. Maar goed, ik kwam in het gebied terecht waar de runderen (Die ik nooit kan vinden) horen los te lopen en begon na het nemen van een paar foto's weer enigszins normaal na te denken; of in elk geval rustiger.)

 Wilde het liefst gelijk naar huis omdat, voor mij, mijn hele avond al verpest was en ik het liefste in een hoekje weg zou kruipen. Was alleen bang dat dat ook geen goed plan zou zijn.

Onderweg viel het me op dat ik overal weer eens bramen zag, en omdat ik toch in de wijk van mijn vader uitkwam bedacht ik me dat ik bij hen wel om een plastic tasje kon vragen, en eventueel een glas water om weer enigszins helder te kunnen denken.

Helaas, ze waren niet thuis... Op mijn zusje van 11 na dan, die na een paar keer aanbellen en mij zag staan toch maar hoi zei en een plastic tasje voor me door de brievenbus schoof (De deur zat op slot.)

Dus: Dan maar bramenplukken. Een uurtje later was ik wel weer rustig, een paar foto's en een laagje bramen rijker.

                                                        Gelukkig heb ik erg lange armen. :p

Bedacht me gisterenavond dat ik best wel meer jam kan maken (Maar dan wel meer bramen nodig heb).
Gevolg: Vandaag naar de Blokker voor een zeef (Tsja, ik woon pas 4 jaar op mezelf maar heb nog nooit een zeef gekoch...), lege jampotjes en als ik toch bezig ben een paar inmaakflesjes om bramensap proberen te maken.

Het blijft raar hoe een dag kan verlopen.

De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje.

Even iets luchtigs tussendoor. Omdat het mijn blog is, en ik kan plaatsen wat ik wil :P.

Van kinds af aan ben ik dol op lezen, maar nog meer op boeken kopen... Van het kopen en rondlopen in bijvoorbeeld de Donner word ik rustig en voel ik me beter, met als gevolg dat ik ondertussen een hele grote stapel ongelezen boeken heb omdat ik, bijvoorbeeld

• Te veel boeken in 1 keer koop (boekenfestijn)
• Aan een serie begin, en als het eerste boek bevalt de volgende delen ook maar vast insla.
• Halverwege een boek/serie een nieuw boek kopen, die ik gelijk moet lezen en daardoor vergeet terug te gaan naar een boek dat ik eerder aan het lezen was

Een van die boeken is dus het 'De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje' van Jonas Jonasson, die vorig jaar zijn debuut maakte met 'De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween'.

Het boek gaat over het leven van Nomeko, een kindarbeidster uit de sloppen van Zuid-Afrika. Ze werkt sinds ze heel klein is op een sanitaire afdeling maar doordat ze bijzonder intelligent is en goed kan leren/rekenen, werkt ze zich langzaamaan op en komt in de meest idiote situaties terecht.

Zij is dus het geniale bommenmeisje. Door omstandigheden word ze aan het begin van het boek veroordeeld tot een soort slavernij: Onbetaald werken voor 'de ingenieur', een onbekwame zuipschuit die als taak heeft om een atoombom in Zuid-Afrika te ontwikkelen... Dit lukt hem niet en op de een of andere manier raakt Nomeko hierbij betrokken.

Het boek neemt je mee door een idiote reis door Zuid-Afrika en dan Zweden. Nomeko ontmoet onderweg nog meer mensen (Zoals een eeneiïge tweeling die allebei Holger heten. De 1 is een enigszins domme activist die als voornaamste doel heeft om van Zweden een republiek te maken; de 2e bestaat officieel niet, is ook erg intelligent en wil juist iets in het leven bereiken.)

De schrijver heeft een talent om de meest idiote en onmogelijke gebeurtenissen zo neer te schrijven dat, hoe idioot ook, alles ineens erg logisch lijkt. Het boek zit vol met droge humor, waar ik zelf erg van hou.

"Ben je niet boos op me vanwege die atoombom?"
"Ach,' zei Holger. "Die dingen kunnen gebeuren."

Behalve een leuk, grappig, verhaal krijg je er ook een geschiedenisles over de atoomwapenwedloop bij.

Al in al een echte aanrader!

Er kan in 4 jaar veel gebeuren, deel 2. Soms voel ik me net een weggegeven stuiterbal.

Tussen kerst en oud en nieuw 2011 had ik een voor mij dieptepunt bereikt:

Tegen die tijd was het braken/laxeren gecombineerd met niet-eten zo extreem dat ik nauwelijks nog iets kon doen, zelfs ik schrok van de totale hoeveelheid lax tabletten die ik tussen kerst en oud en nieuw innam, me vaak zo beroerd voelde 's nachts dat ik haast de huisartsenpost/112 had gebeld omdat ik het idee had dat mijn hart pijn deed, zo ongelofelijk duizelig...

Kortom, het ging helemaal niet goed, om over mijn stemming nog maar te zwijgen.

Januari t/m maart 2012
Nadat ik mijn psycholoog in januari weer gezien had en aangaf dat ik hoe het nu ging niet meer trok, besloot ze om op haar manier in te grijpen: Zij stelde 'in overleg' een eetlijst voor me op die ze af en toe uitbreidde. Lees: Zij schreef de lijst terwijl ik al in paniek raakte bij het idee aan minder eten en overal dwars tegenin ging.

Ik was in die tijd echter zo wanhopig dat ik me over het algemeen redelijk aan die lijst hield: Wel als het even kon zo weinig kcal als ik mee weg kon komen door op de producten te letten, ik kreeg in elk geval weer meer binnen, de eetbuien begonnen iets af te nemen, ik hoefde minder te braken/laxeren, en als ik toch laxeerde waren het veel maar dan ook echt veel minder tabletten

Maar goed, begin januari had ik dus:

• Mindfulness groep (1 middag per week), dit was ook in februari weer afgelopen.
• 1 steun & structuur groep (1 dag per week), hier half januari mee gestopt omdat we nog maar met zijn drieën over waren en ik er gewoon geen zin meer in had. (Vergeet niet: Ik was de enige die niet rookte, geen alcoholprobleem had, geen scheiding had gehad, geen kinderen... En een jaar of 20, 30 jonger dan de andere 2)
• Wekelijks gesprekken met de psycholoog
• Een psychiater waar ik heel af en toe langs ging.
• 1-2 keer per week ambulante woonbegeleiding.

Het eten begon dus langzaamaan iets te verbeteren, ik kreeg gezondere dingen binnen, echter de gedachten, somberheid en intense zelfhaat bleven, helaas, wel aanwezig. En ik stond nog altijd tig keer per dag op de weegschaal, die ik ook nog eens het halve huis doorsleepte voor het geval ik op een andere plaats in huis een iets lager getalletje op de weegschaal zag...

April 2012
Tsja, mijn moeder is in 2010 overleden en daarmee, en gebeurtenissen thuis met mijn moeders vriend, kon (En kan) ik eigenlijk nauwelijks omgaan...

Mijn oplossing? Goh, ik kan prima een paar keer meer tabletten seroquel innemen en vrijwel elke dag van de week mijn polsen proberen door te snijden. Het klinkt misschien raar/droog zoals het hier staat, maar het ging toen daadwerkelijk zo ontzettend slecht dat ik gewoon niet meer verder WOU of KON. Behalve was overleden, gebeurde dat ook nog eens vlak na mijn verjaardag...

12 april jarig? Vrijdag 13 april moest ik weer langs de  BAVO en toen ik aangaf hoe ontzettend slecht het ging en wat ik allemaal had uitgespookt, ging mijn psycholoog i.o. tot gz rondbellen en kon ik uiteindelijk 's avonds terecht op dezelfde afdeling als waar ik het jaar ervoor ook zat... Hoezo, falen?

Waar ik vorig jaar daar simpelweg een paar dagen niet at, kreeg ik hier het tegenovergestelde: eetbuitjes omdat ik zo handig was om snoep/chocola mee te nemen als troost, en tsja, dat gaat nou eenmaal niet zo lekker bij mij...

Op 18 april mocht ik weer naar huis, het gevaar was in elk geval geweken, ik was weer iets rustiger maar het ging nog steeds beroerd.

Mei t/m augustus 2012

Doordat ik en meer at, en een stuk minder compenseerde maar ook nog last had van eetbuien, kwam ik langzaamaan aan, en daar had ik zo ontzettend de pest over in, echter was ik als de dood dat ik zou terugvallen naar de anorexia kant.

In mei ofzo kreeg ik het briljante plan dat ik het zat was om thuis te zitten en afhankelijk te zijn van het UWV en in elk geval een droom, hulpverlener worden, wilde proberen na te streven... Als het niet lukt, pech gehad, dan heb ik het in elk geval geprobeerd! En hoezo zou iemand met Asperger geen sph of mwd kunnen halen? Ik heb mensen tegenover me gehad die nog slechter communiceerden dan ik meestal doe, en die hebben toch ook hun diploma gehaald?! aldus een behoorlijk eigenwijze ik.

En zo gezegd, zo gedaan. Tussen de gesprekken en woonbegeleiding door begon ik met de proefstudeer dagen van SPH/MWD en besloot ik me uiteindelijk in te schrijven voor de twijfelpropedeuse op het HRO.
(In het eerste half jaar meer info over wat de studies/vakken pedagogiek, sociaal pedagogisch hulpverlener, maatschapelijk werk en dienstverlening en cultureel maatschappelijk vorming eigenlijk inhouden.)

Verder stopte in deze tijd, geloof in juli ofzo, mijn oude ambu woonbegeleidster en kreeg ik er een nieuwe voor in de plaats... Mijn psycholoog gaf aan dat ze in september ook zou stoppen omdat haar studie was afgerond en ik werd doorverwezen naar GGZ Delfland.

September t/m november 2012
September... Begin september zag ik mijn psycholoog voor het laatst, vlak na het intro kamp van school, en over het algemeen genomen hadden we er allebei vertrouwen in dat het oprecht een stuk beter ging dan eerst, ik at weer, compenseerde nauwelijks. Denk alleen achteraf dat ze niet door had hoeveel last ik nog altijd had van alle sterke eetstoornisgedachten, hoe ongelofelijk dik ik mezelf vond, maar vooral hoe vreselijk somber/ongelukkig ik eigenlijk was.

Door wachtlijsten en blablabla rompslomp rompslomp kon ik uiteindelijk bij Delfland terecht in oktober.

Op school had ik het op zich goed naar mijn zin, leren lukte aardig, verveelde me alleen omdat alles te makkelijk was.

Doordat ik nu geen verantwoording over mijn eetpatroon hoefde af te leggen, ik niet meer in de gaten gehouden werd e.d. begon ik, zonder dat ik het in eerste instantie merkte, weer met het vervangen van producten voor veiligere alternatieven en begon ik weer met afvallen, wat tot grote frustratie niet zo erg wilde lukken:

• Toen ik begon met lijnen, in juni/juli 2010 woog ik rond de 88 kg.
• Rond september 2011 schoot ik onder de 58 kg.
• In september 2012 zat ik door de eetbuien enzo alweer rond de 72 kg... En dat trok ik gewoon niet, ik wilde niet meer zo dik zijn!

Uiteindelijk ging het toen ik eindelijk bij Delfland terecht kon dus relatief slecht, ik was somberder, suïcide gedachten waren toegenomen, ik at minder en compenseerde weer meer.

Op de een of andere manier ging het in november zo slecht dat, toen ik langs de psychiater moest, ik in 2 weken misschien 1 pizza op had omdat ik niet meer durfde/mocht, maar vooral kon eten.

Gevolg: Eind september werd ik opgenomen op de open afdeling van GGZ Delfland in Schiedam, en ondertussen ook maar gestopt met drinken.

Achteraf gezien kan het met stress te maken hebben gehad: Een paar weken ervoor waren de tentamens, hoewel ik eigenlijk geen reden had om hier nerveus voor te zijn omdat alles te makkelijk was.
Denk dat op de een of andere manier een trigger het eerste college verzorgingssociologie was en dan vooral het liedje hierboven, Society.

Het is wel een mooi nummer, maar op dat moment ging het zo vreselijk slecht dat alles wat ik deed, zag, of hoorde een bevestiging was dat ik beter dood kon zijn.

November t/m begin januari, oftewel opname Delfland.

Tsja, de kliniek in Schiedam, vooral de open afdeling, bestaat vooral uit zeeën van tijd:
In feite geven ze er geen behandeling, en heb je wel minimaal 1x per week een gesprek met de afdelingsarts, vooral over medicijnen. Verder kan je altijd een gesprek aanvragen met een vepleegkundige.

En op dins/woens/donderdag is er 2 dagdelen een creabea mevrouw. Daar ging ik erg vaak naartoe omdat ik gewoon niet meer wist wat ik met mezelf aanmoest, en dat tenminste afleiding gaf...

Maar goed, het dagprogramma daar:

• 's ochtends dagopening
• 's middags dagsluiting
• avondeten.

(Er word erg ingezet op eigen verantwoordelijkheid, of je wel of niet ontbijt/luncht moet je dus ook zelf weten.)

Ik vulde mijn dagen vooral met me op mijn kamer verstoppen of soms bij de creabea, ik las veel en omdat ik mezelf zielig vond had ik besloten een tablet te kopen, waarmee ik spelletjes speelde op mijn bed.
Verder keek ik af en toe dvd's op mijn laptop. Kortom, heel veel tijdvullen.

Het oorspronkelijke idee was om me in te stellen op een antidepri, paroxetine, en me vervolgens een paar weken in de gaten te houden voor ik naar huis werd gestuurd.

Echter dat pakte niet zo best uit: Ik werd eerder somberder dan beter van de paroxetine, en na een paar weken werd dit ook gestopt, maar leek op het oog wel iets rustiger/beter, en kon dus na 3-4 weken naar huis... Of toch niet.

Het weekend thuis voordat ik met ontslag zou gaan ging, op zijn zachtst gezegd, klote.

Ik weet niet meer waarom, maar ik voelde me toen zo ontzettend eenzaam, zo ongelofelijk somber dat ik de hele zaterdag thuis al niets anders meer kon doen dan non-stop huilen... Het zo verschrikkelijk veel pijn om te leven, ik was zo verschrikkelijk uitgeput en ik kon, voor mijn gevoel, niet meer verder, echt niet!
En tsja, Sinterklaas was al geweest en over een paar weken is het pas kerst, een goed moment om dood te gaan, dan is kerst pas een week na de begrafenis, of iets vaags in die richting...

Het klinkt misschien niet logisch, maar ik geloof dat ik allang voorbij het rationeel denken stadium was geracet; ik wilde niemand meer tot last zijn. Na heel veel twijfel, nog meer janken, etc. om een uur of 1900, 2000 een grote hoeveelheid/combinatie van diverse medicijnen ingenomen met het doel om niet meer wakker te worden...

Dit was eng; mijn hart sloeg op hol, maar ik was zo moe en ik wilde zo graag dat ik uiteindelijk in bed ben gekropen om pas rond een uur of 1700 wakker te worden.
En, echt, dan baal je... Door de grote hoeveelheid medicijnen was ik nog altijd behoorlijk duizelig/suf (Er zat een flinke hoeveelheid bloeddruk verlagers tussen, gecombineerd met nog meer gele sticker medicijnen, vandaar) en ik was doodsbang: Ik wist dat ik terug moest gaan naar Delfland maar ik durfde niet! Ik was als de dood voor hun reactie maar tegelijkertijd besefte ik me ook wel dat thuis blijven ook geen oplossing was, vooral zoals het daar ging.

Een paar uur later ben ik uiteindelijk met mijn tas, ontzettend duizelig en lood in mijn schoenen terug gegaan naar Delfland (En onderweeg 1-2 zakjes suikervrije drop op, omdat nou ja, ik was duizelig en was bang dat ik halverwege flauw zou vallen... maar ik at ook de angst weg.)

De verpleging was, op zijn zachtst gezegd, niet blij. --> crisis dienst gebeld, die stuurde een arts langs. Uiteindelijk hoefde ik niet naar de gesloten afdeling, en de arts geloofde me geloof ik niet helemaal omdat mijn bloeddruk zo hoog was. Terwijl ik een ongelofelijk pest humeur had en het liefst naar mijn kamer zou zijn gevlucht. Ik was zo somber, verdrietig, teleurgesteld dat ik er nog was... Zelfs zelfmoordplegen kan ik niet.

Maar goed.

Maandag: Mijn afdelingsarts was er niet --> gesprek met de psychiater erover.

Dinsdag of woensdag: De afdelingsarts was er weer... Het was eigenlijk mijn ontslaggessprek maar in plaats daarvan 'mocht' ik langer blijven en schreven ze me een nieuwe AD, Wellbutrin (Bupropion) voor.

Kan me nog een beetje herinneren dat ik maandagmiddag ofzo nog naar school moest (van mezelf, en na heel wat gedoe mocht ik ook echt weg) maar in die pedagogiekles zo afwezig was dat het ongeveer ging als volgt...

"Oh, er is een stilte, laat ik maar antwoord geven om de docent te redden."
Waar was ik? Oh ja, nee, die methode is hem niet... Die andere methode misschien wel...

Kortom, ik was blij dat niemand op school mijn gedachten kon lezen.

De Wellbutrin: Dit hielp langzaamaan: Had in elk geval ietsje meer energie enzo, kreeg langzaamaan weer belangstelling in dingen en 1 dag een ongelofelijke schoonmaak/opruimmanie, wat op zich best handig was.

Enfin, ik zat zowel met kerst als oud en nieuw in het ziekenhuis en vervolgens mocht ik 3 januari eindelijk naar huis!

Het ging op zich wel iets beter, ik at weer, voelde me een klein beetje beter, etc.

Januari t/m mei 2013

Ik ben dus weer thuis en terug naar mijn psycholoog bij Delfland...

Helaas schoot ik na een paar maanden weer in een crisis waar ik met moeite uitklom, werd aangemeld bij het Autisme team van Delfland waar ik individuele psycho-educatie kreeg (Tsja, vanwege de een of andere reden vinden mensen me gecompliceerd) en begon in februari of maart stage te lopen: Het begeleiden van o.a. zwemmen bij een beschermde woonvorm voor mensen met een psychiatrische beperking. Oh, de ironie.

School ging zowaar goed: Had wel veel in te halen rond de tentamentijd, maar ach, ik onthoud vrijwel alles wat ik lees dus dat was ook niet zo'n groot probleem. Blijf het alleen ironisch vinden dat ik, met mijn autisme en opname, verzorgingssociologie maar ook beide communicatie blokken wel heb gehaald terwijl er ook relatief veel mensen waren die dit niet deden.

In april schoot ik, weer rond mijn verjaardag,in een nieuwe crisis waar ik nauwelijks uitkwam. Ik deed bijna niets meer voor school, immers, wat heeft het voor nut om een propedeuse proberen te halen als ik toch voor juli dood ben? Waarom zou ik een literatuuronderzoek doen als ik toch dood ben voor ik mijn propedeuse heb?

Vanwege de een of andere reden is dat geen manier van leven, en tsja, mijn psychiater meldde me weer aan voor een opname om mijn medicatie te veranderen: Dit duurde alleen relatief lang en het ging ongeveer met de dag slechter, tot mijn autismecoach er genoeg van had en ik eind mei weer werd opgenomen, dit keer voor 2(!) maanden.

Juni/juli 2013. En ik zit weer in Delfland!

Deze opname verliep... Anders. Het officiële doel van de opname was dit keer niet een crisis maar verandering van medicatie. (Doordat het zo vreselijk slecht ging durfde de psychiater het niet aan om dat poliklinisch te doen, vandaar...)

Dus: 

• Eerst de wellbutrin afbouwen
• Tijdelijk niets
• Dan het nieuwe middel starten, in de gaten houden enzo.

Klinkt simpel, toch? De praktijk is alleen vaak anders...

Door het afbouwen van de Wellbutrin ging het nog slechter en kreeg ik nog meer last van suïcidale gedachten. Ook hielp het niet mee dat een week nadat ik opgenomen was, een man waarbij ik in december in de groep/afdeling zag (Dit keer zat hij op een andere afdeling, maar zat wel vrijwel altijd bij onze afdeling) zichzelf van het leven beroofde.

Dit maakte, op iedereen, inclusief de verpleging/artsen, veel indruk.
Bij mij wekte het vooral veel gevoelens van jaloezie op; hij was wel sterk genoeg en ik niet. Tegelijkertijd kreeg ik een enorm schuldgevoel: De donderdagavond ervoor zat ik als enige nog in onze woonkamer, ik voelde me zo beroerd/somber dat ik mijn frustraties aan het wegbreien was. Het viel me wel op dat hij wel erg vaak langs kwam, maar ik was te veel in mijn eigen wereld om er echt aandacht aan te schenken. Misschien, als ik iets anders had gezegd, was het niet gebeurd?

Tuurlijk weet ik ook wel dat dat niet waar is, maar toch...

Anyway, na een week middelvrij begon ik met sertraline, en, mijn god, het ging zo mogelijk nog slechter: Ik werd nog somberder. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik een gesprekje met een verpleegkundige aanvroeg (Vlak voor ik naar huis zou gaan om de kat eten te geven i.p.v. erna, stom...)
Het gevolg was, ongeveer, dit:

• 1900: \ Ok, ik schrik hier heel erg van. Ik wil dit graag met een collega overleggen, kun je mij beloven dat je binnen blijft tot ik bij je terug kom?' 'uhm ok...'
• 19:30 oid 'Ok, de dienstdoende arts zat, toevallig, ook bij het gesprek. Er is nu iets op de gesloten afdeling maar ze zou graag met je willen praten, kun je binnen blijven..?'
• 21:00 (De dienstdoende arts + de VP) 'Ok, wij willen niet dat je vandaag nog naar buiten gaat. Verder wil ik met de dienstdoende psychiater overleggen of je op de open afdeling mag blijven... De gesloten afdeling is eigenlijk niets voor zo'n jong meisje als jij'
• 22:00 oid (De arts weer) In elk geval vannacht mag je nog op deze afdeling blijven. Morgen is je eigen arts er weer. Moet je morgen nog naar school ofzo?' 'Uhm, ja, voor een toneelstuk te bespreken... Maar dat is voor ik die afspraak heb en ik mag toch niet weg voor ik de arts gezien heb.'

Zucht. Ik baalde als een stekker: ik gaf alleen maar aan hoe ik me voelde, maar ook dat ik graag even snel op en neer naar huis zou gaan omdat ik mijn kat eten wilde geven enzo...

Artsen/verpleegkundigen raken, geloof ik, in paniek als je je ongeveer in elke zin/2e zin dood redeneert.

Maar goed, de volgende dag: Afspraak met de arts. Het kwam erop neer dat:

• Ik me voordat ik weg wil me eerst moet laten beoordelen door een verpleegkundige
• Ik max. 1 uur per dag weg mag zijn; eigenlijk alleen maar voor de kat.

Over de loop van de opname is dit langzaamaan wel weer verruimd, maar mocht ik nog altijd niet langer dan 1 uur per dag thuis zijn; mocht wel de hele middag in Schiedam rondzwerven, zolang ze maar wisten waar ik ongeveer uithing, mijn telefoon bij me had, etc. etc.

Stage: Ook al ging het eigenlijk helemaal niet, ik wilde persé stage blijven lopen, hoewel ik me wel vaak hypocriet gevoeld heb omdat het met mij zoveel malen slechter ging dan met de mensen die ik moest begeleiden als vrijwilliger. Maar goed.

School: Ik ben eigenlijk niet meer terug geweest naar school na dat gesprek, behalve om EHBO keuzevak te volgen en voor een project. Baal er wel van omdat ik voor mijn propedeuse eigenlijk het hele 4e kwartaal mis. Maar goed.

Stage: Zowaar met een voldoende afgerond!

Eten: Voor ik aan de opname begon was ik al bij een diëtiste gestart en dit liep door. Het eten ging alleen juist steeds slechter i.p.v. beter... Weet nog dat ik 1 van de eerste avonden huilend boven mijn bord zat omdat ik moeite had om een groentenburger weg te krijgen. Geloof dat ik na 1,5 uur de hoop had opgegeven en nog een kwart over had.

En, tsja, het ging gewoon niet zo lekker en viel aardig snel af. Tegelijkertijd had ik eetbuien die ik dan weer met laxeermiddelen compenseerde... En, ja, ook toen ik opgenomen zat. En, nee, daar was de verpleging/arts op zijn zachtst gezegd niet blij mee.

Sertraline: Dat was, op zijn zachtst gezegd, geen succes... Heb vanuit de eetstoornis eigenlijk bijna geen bewegingsdrang, toen ik sertraline slikte ineens wel.

Een zaterdag wilde ik rondjes gaan lopen om me beter te voelen; ik kon alleen niet meer stoppen... Ik begon rond 10 uur, half 11 en om 14:00 liep ik nog in tranen rond. Ik was zo wanhopig!

Dat is een van de redenen dat ik met de sertraline gestopt ben; het gebeurde daarna dat ik voor het ontbijt al lorazepam kreeg omdat ik dansend door de gangen ging, omdat ik niet stil kon zitten, dansend moest ontbijten, eindeloos veel rondjes lopen.

Het was zo erg dat ik een invul verpleegkundige van de andere afdeling een keer iets had van 'wtf?!' omdat ik tijdens het avondeten niet meer stil kon zitten en met mijn benen zwabberen niet meer genoeg was en ik opsprong om een paar rondjes door de straat te lopen.

Tsja, toen maar met sertraline gestopt en de conclusie was toen geloof ik, dat ik niet op medicijnen reageer...  Ook omdat ik er al aardig wat geprobeerd had.

Nu ik erover nadenk, het kan zijn dat ik voor de sertraline en na de wellbutrin nog iets anders kreeg wat niet hielp, maar dat herinner ik me niet zo best meer, maar denk het niet.

De opname had ook leuke momenten!

Natuurlijk is een opname niet leuk, vooral als er eigenlijk geen klap te doen is dan jezelf zitten vervelen...

Maar we hadden wel een erg gezellige groep! Ik ben dankbaar voor de mensen die ik daar heb leren kennen, voor de gezelligheid bij de crea bea's, voor de verhalen van anderen. Je voelt je er minder alleen door.

Het leukste moment was denk ik toen een man die het niet zo nauw nam met de regels 's avonds, toen we in de tuin zaten, bezopen terug kwam van het strand en aan mij en een andere vrouw een flesje rosé aanbood.

Het mocht wel niet, maar wat hadden wij een lol! :)

De laatste dag dat ik gratis mocht reizen, geloof midden juli ofzo, besloot ik om de trein naar Amsterdam te pakken... Ik mocht niet langer dan 1 uur per dag thuis zijn, maar weg mocht ik wel... Ik deelde 's ochtends aan een verpleegkundige mee dat ik naar Amsterdam ging, ze moest even nadenken maar vond het wel goed! Dus, ik naar Amsterdam om te shoppen!

Had het daar erg naar mijn zin, ik was nog steeds ziek maar ik kon het even loslaten. Wel veel en veel te laat weer terug (Ov zat tegen en moest nog even langs de kat; geloof dat ik half 12 ofzo wel terug was...) maar het was het waard!