Een wit voetje/beentje halen... ...En hoe Facebook soms best wel handig is. :p

Sinds afgelopen zondag zit ik dus bij mijn opa en oma, gezellig op de bank. Dit gaat op zich goed, kan alleen naar de wc, heb een tasje aan een kruk gehangen zodat ik kleine dingetjes uit de koelkast of de fruitmand mee naar de bank kan nemen, ik slaap op de bank, en, zolang ik mijn avondmedicatie slik, slaap ik hier ook behoorlijk goed...

...En oma's internetkabel geleend voor in de laptop. Wat wil een mens nog meer? (Nou, een miljoen euro, een been dat niet gebroken is, wifi, iets meer te doen...) Maar heel stiekem vind ik het hier best gezellig, heb ik meer rust, en is het eigenlijk wel makkelijk dat ik me niet druk hoef te maken om eten: Het word gewoon voor mijn neus neergezet; Hoef er alleen maar voor te zorgen dat ik naar de tafel strompel.

Ondanks dat iemand op de camping mijn krukken al 2 tandjes hoger had gezet dan dat ze in Maastricht stonden, bleef ik er schijnbaar toch te veel op hangen. Ik weet ook wel dat ik erg wiebelig liep, maar hey, ik heb nooit op krukken gelopen! Dacht dat dat hoorde, wist ik veel....

Dinsdagavond: Na het avondeten naar de wc geweest en toen weer terug bij de bank. Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde maar op de een of andere manier verloor ik mijn evenwicht en dreigde ik vooruit te vallen: Door een reflex ving ik dat op met mijn gebroken been, omdat ik anders op mijn gezicht zou liggen. En, ja, dat doet behoorlijk veel pijn!

Zag toen ik op de bank zat wel dat er een scheur in zat, maar toen ik het aan oma liet zien dachten we allebei dat het wel meeviel. Dus: Pijnstiller erbij, rustig blijven liggen en tv gaan kijken.
Het viel me al eerder op dat er wat wit uitviel, maar dacht dat kan wel, het verband over het gips zal wel niet goed gezeten hebben ofzoiets.

Tot: Een uur of 20:45, ik bewoog mijn gipsbeen/voet (Die op de bankleuning lag) en hoorde een soort raar gekraak. Voor de zekerheid ben ik toch maar ook aan de onderkant van die scheur gaan voelen en schrok behoorlijk toen ik merkte dat er helemaal rondom mijn been, precies op de plaats van de breuk, een scheur door het gips liet...

Lichtelijk in paniek, nummer van de huisartsenpost (In Spijkenisse) gevraagd en direct gebeld. Van haar het advies gekregen om naar de SEH te komen, maar omdat die in Spijkenisse al om 21:00 dicht ging zou ik daar ook niets aan hebben... Heb het nummer van de SEH van het Vlietland (In Schiedam) gevraagd, die lichtelijk in paniek/verward gebeld en ik mocht langskomen.

Na wat gedoe kwamen we rond 21:30 aan op de parkeerplaats: We dachten dat we alleen op de bezoekersplaatsen konden parkeren, wat een heel stuk lopen is, vooral als je op krukken aan het rond strompelen bent!

Na even op de balie te hebben geleund mochten we (Ik en oma; opa moest naar de wachtkamer) doorlopen naar de gipskamer/bed. Eigenlijk dachten ze dat het simpelweg een kwestie was van het gips even te 'fixen' door een nieuwe laags gips over de scheur te smeren, echter omdat ik ook al dagen last heb van pijn, vooral als mijn been hangt en aangaf dat mijn tenen dan ook donkerder worden, wilden ze voor de zekerheid toch maar een consult van een arts en rontgenfoto's maken...

Op naar de röntgenkamer. Had toen ik binnenkwam bij de balie wel een verwijsbrief en cd-rom met röntgenfoto's van het UMC+ in Maastricht meegenomen, maar goed.

Na de röntgenfoto's kwam de arts erbij, en gaf aan dat mijn breuk erg scheef stond maar dat ze op de een of andere manier de cd-rom van het UMC niet kon openen: Ik gaf verbaasd aan dat ik de foto's zonder problemen naar mijn laptop had gekopieerd die ik niet bij me had.

....Maar wel een foto op Facebook had gezet!
De arts (Of co-assistent?) blij en samen op zoek naar de foto op mijn Facebook pagina. Ze zei dat die foto er aardig hetzelfde uitzag als de röntgenfoto's, en dat ik als het gips gemaakt was wel weer naar huis kon en dat de orthopeed het dan maandag mocht gaan uitzoeken.

Daarna zijn we samen nog een minuut of 15, 20 bezig geweest met uit te zoeken hoe ik een screenshot van mijn Facebook foto moest maken, in welke map dit te vinden zou moeten zijn en hoe ik dat dan naar haar werkadres kon mailen... Voelde best klungelig, vooral omdat mijn oma maar niet begreep wat we aan het doen waren op mijn telefoon, maar uiteindelijk is het wel gelukt!

De verpleegkundige vroeg wat ik dan met die pijn aanmoest, waarop de arts me sterkere pijnstillers voorschreef. Verder zei de verpleegkundige dat het hem toen ik binnenkwam al opviel dat ik erg gebogen liep in de krukken, wat eigenlijk niet zou moeten kunnen. Hij zette de krukken weer een tandje hoger, waardoor ik gelijk een stuk stabieler liep!

Om een uur of 23:00 zat ik met een nieuwe laag gips/verband, dat dus wit is, weer op een bed om te drogen, oma werd naar de apotheek gestuurd om mijn nieuwe, sterkere, pijnstillers op te halen. Ik ging naar de wc en was vervolgens een beetje bang omdat ik alleen in de gang was en niemand zag, maar ook niet wist of ik nou wel of niet op de verpleegkundige moest blijven wachten.

Uiteindelijk kwam oma terug en zijn we weggegaan: Volgende dilemma, we konden opa met de auto niet vinden! Ik parkeerde mezelf op een bankje bij de betaalautomaat, oma ging op zoek naar opa en ondertussen kwam de verpleegkundige achter me aan met mijn verwijsbrief + cd-rom.

Opa hebben we ook weer gevonden, en uiteindelijk waren we rond 24:00 weer bij mijn grootouders thuis.

Moraal van dit verhaal:  Gips breken is niet zo handig :-)