Het idee was om don t/m zondag de 7 km van de Heuvelland vierdaagse te lopen, om mijn tante gezelschap te houden maar vooral ook om naar de omgeving te kijken en gewoon voor de gezelligheid/leukigheid.
Zo gezegd, zo gedaan... Donderdag ochtend weg gegaan, na heel lang wachten bij het startbureau beiden onze startkaart opgehaald, en wandelen maar!
Het was erg gezellig, bij leuke bruggetjes naar het water gekeken omdat ik persé een hele mooie, blauwe, libelle op de foto wilde hebben die ook weer gevlogen was voor het fototoestel was gevonden...
Op een steil grind/modderpad wat steentjes gezocht, op bankjes gezeten, bij de ezels gekeken, een kerk/kathdraal(?) van binnen gekeken, nog een beetje gerust op een bankje.
Kortom, het was erg gezellig en ondertussen hadden we allebei een behoorlijk melige bui en gingen we stomme foto's maken.
Begon in een speeltuin: Raenaece-je op een schommelend. Even later zagen we een hele mooie, grote, brede, dikke boom met een lage maar erg lange, stevige tak met een knik erin die misschien 1m20 boven de grond hing (Met de bovenkant). Mijn tante kwam met het idee om erin te klimmen en dat leek me wel wat: Bomen klimmen heb ik als kind immers ook erg vaak gedaan, en dan stukken hoger dan maar 1 tak...
Kwam er alleen niet in, dus met help van iemand van de plantsoendienst die me een voetje gaf in de boom geklommen en een erg leuke foto gemaakt.
En toen? Tsja, ik moest er weer uit. Omdat het echt niet zo gek hoog was en ik goede sportschoenen aanhad, besloot ik dat het wel goed zou moeten gaan als ik me voorzichtig uit de boom zou laten glijden...
Ik liet mezef van de tak glijden, stond in eerste rechtop, hoorde een hele harde krak, en lag kruisend van de pijn op de grond... Au.
Gevolg: Een gebroken been (scheen/kuit). Volgens de ambulance ben ik waarschijnlijk door een konijnenhol gezakt met mijn been. Zo erg balen!!
Denk dat ik rond 11:20 viel; in eerste instantie belde mijn tante, op mijn advies, het calamiteitennummer op de startkaart: We gingen er vanuit dat zij wel snel zouden komen, of in elk geval zouden adviseren wat we moesten doen, aangezien ze doorgaf dat ik zeer waarschijnlijk mijn been gebroken had... Au.
Ondertussen was er een groepje wandelaars, met allerlei goedbedoelde adviezen, om me heen verzameld waar ik zelf niet zo heel erg veel van meekreeg: Ik geloof dat ik iedereen die er ook maar over dacht om aan mijn been te zitten (Ik lag een soort van opgekruld terwijl mijn handen mijn kuit vastklemden) af heb gesnauwd:
Het enige wat ik me nog echt kan herinneren zijn de kinderen die telkens heen en weer liepen op zoek naar een busje van de organisatie, een vrouw die water over mijn been goot om het te koelen o.i.d, het Rode kruis dat mijn tante erg vaak terugbelde, en maar niet kwam...
Uiteindelijk heeft ze rond 12:08(Volgens alarmeringen.nl) toch maar 112 gebeld, die een ambulance zouden sturen.
Een minuut of 10 later kwam het rode kruis, eindelijk, aan... Het eerste wat hij vroeg was of de ambulance al gebeld was. Had bij mezelf echt zoiets van had je dat niet gelijk aan de telefoon kunnen zeggen?! Ik had zo ongelofelijk veel pijn dat ik er niet mee om kon gaan, begon te klappertanden en een paar keer ben gaan hyperventileren...
Wel een dekentje van hem gekregen (Ik lag met een korte broek en een topje aan op het natte gras).
De ambulance kwam eindelijk: Eerst een prikding in mijn linkerarm om een naald in te brengen met een zoutoplossing en een pijnstiller, geloof ik: Klaagde toen alleen vrijwel direct over pijn in mijn linkerarm. Tsja...
Dan maar een prik met een buisje in mijn rechterarm, die schijnbaar ook niet goed zat.
Uiteindelijk werd er een vacuümzak over mijn rechterbeen gedaan en nadat die vacuum gezogen was, werd er een brancard onder me geklikt en op, naar de ambulance.
In het ziekenhuis werden eerst foto's gemaakt, nog een paar prikken omdat de buisjes van de ambulance niet goed zaten, gips, nog meer foto's, nog meer gips, wachten tot het droog was...
Uiteindelijk mocht ik rond 16:30 pas iets eten/drinken (Ik had het laatste om 10:30 een appeltje gegeten en wat gedronken) omdat ze besloten dat ik voorlopig toch niet geopereerd hoefde te worden... Voelde me ondertussen, misschien ook deels door de morfine , behoorlijk beroerd.
Maar goed, mocht om 17:00 weer mee naar de caravan....
...Vrijwel direct merkte ik dat ik zo vreselijk duizelig was, en kreeg ik een kopje bouillon en wat tucjes voor het zout. (Tsja, erg weinig gegeten en zo'n 4-5 uur alleen maar gelegen)
En ik voelde me ongelofelijk rot/schuldig, omdat ik voor mijn gevoel de vakantie van mijn oom/tante had verpest. Maar ook: Ik was ineens erg afhankelijk, en daar kan ik verschrikkelijk slecht tegen!
Ik heb al last van slapeloosheid: Zelfs met mijn medicijnen heb ik geluk als ik 6-7 uur per nacht slaap. Een gebroken been, in een caravan, betekent nog veel slechter kunnen slapen.
Volgende ochtend: Ik werd wakker met een knallende koppijn en voelde me zo vreselijk misselijk; kreeg wel wat paracetamol maar ik bleef zo misselijk dat ik ook echt moest braken. Maar goed.
Een half uur later tijd voor het ontbijt: Mijn tante vond dat ik te weinig at: Ik voelde me nog altijd behoorlijk ziek, voelde me koortsig, hoofdpijn, nog steeds misselijk en had al moeite om 1 boterham op te krijgen... -> discussie daarover. Ja, ik weet ook wel dat ik 's ochtends 2 boterhammen moet eten, helemaal als ik ook nog eens mijn been gebroken heb, maar echt, is het zo gek dat als ik me ziek ben en nog geen half uur daarvoor heb gebraakt totaal geen honger heb en eigenlijk niets weg krijg, maar ook bang ben dat ik weer moet braken?
Door dat gebroken been kon ik, overduidelijk, niet meelopen: Gevolg, mijn tante was ook gedwongen om in de caravan te blijven om op mij te passen, terwijl ik me ondertussen nog veel rotter/schuldiger begon te voelen omdat ik haar tot last was, aangezien ik zelfs niet alleen naar het toilet kon en echt alles dat ik wilde hebben, hoe klein ook, aan haar moest vragen
--> Ik begon moeite te krijgen met drinken, omdat ik het zo genant vond om te vragen of iemand met me naar de wc wilde gaan. Geloof ook dat ik tussendoortjes begon te skippen, omdat ik er niet om wilde vragen. Helemaal toen ik te horen kreeg dat ik net gegeten had en nog maar eventjes moest wachten --> Ik had al dikke benen/buik, maar ik zag ze met de dag dikker worden en ik wil het er weer vanaf!
Mijn oom kwam terug van het wandelen, met een rolstoel, waardoor ik in elk geval iets mobieler werd... En stiekem vond ik het ook best wel leuk om rondjes over de camping te rijden.
Avondeten, pannenkoeken, ging aardig maar ik bleef me zo vreselijk rot voelen en 's avonds kreeg ik een huilbui omdat ik er zo erg niet tegen kon dat ik de vakantie voor de rest verpestte, omdat ik vastzat op een camping, zelf helemaal niets meer kon maar ook omdat ik geen ruimte meer voor mezelf had.
De volgende dag: Allerlei irritaties over een weer, (Wat ik eet is niet goed, het is niet goed dat mijn handen na het toilet was en aan mijn jurk afdroog, het is niet goed dat ik mijn tandenborstel met koud i.p.v. warm water natmaak, etc. etc.) en een stemming die in de loop van de dagen o.a. door mijn schuldgevoel een behoorlijk dieptepunt bereikte. Ik wilde niemand tot last zijn, ik probeerde al zo min mogelijk te vragen maar alsnog leek alles wat ik doe/vroeg verkeerd te zijn... En kreeg ook het gevoel dat ik behoorlijk ongewenst was en ik er beter gewoon niet kon zijn.
tijdens het avondeten explodeerde dit:
Het begon er al mee dat mijn oom vond dat mijn been best wel even laag kon terwijl dit a) ongelofelijk veel pijn doet, en b) dat van het ziekenhuis ook niet mocht. Maar goed, wel een bankje voor mijn benen gekregen....
Ik hou sinds ik klein ben al niet van aardappelen, ik had sinds ik mijn been gebroken heb ook eigenlijk geen hongergevoel meer, voelde me behoorlijk beroerd, en had moeite met opscheppen.
Als ik dat met erg veel moeite een paar aardappeltjes opschep, te horen krijg dat dat niet genoeg is volgens mijn tante, en er nog iets bij neem, daar weer commentaar op krijg...
...Vervolgens een saladeschaal; wat ik zie is een salade met daarop een gigantische klodder dressing. Ik durf nog niet op te scheppen, omdat ik niet zeker weet of ik het eerst moet omscheppen, of iemand anders het om gaat scheppen, en dacht dat ik misschien beter kon wachten met opscheppen tot iemand anders al had opgeschept. --> Weer een opmerking over het eten. Gevolg: Ik krijg het gevoel dat alles wat ik probeer toch fout is, en dan maar beter helemaal niet kan eten. (En een huilbui, omdat ik gefrustreerd ben, me ongewenst voelde, het idee had dat alles wat ik deed/probeerde fout was, ik moe was en gewoon naar huis wilde.)
--> Na een tijdje wilde ik kwaad weg op mijn krukken, wat ook al niet mocht, dus dan maar in de rolstoel wegrollen en papa proberen te bellen: Het ging op dat moment zo slecht met me, dat ik oprecht een stuk liever dood was dan nog een paar minuten langer daar te moeten blijven. Ik begrijp best wel dat ze gewoon bezorgd waren, of wat dan ook. Maar op de een of andere manier word ik zo ongelofelijk kriegelig als mensen te dicht op me zitten en als dat vervolgens een paar dagen op blijft bouwen terwijl ik me probeer weg te cijferen en dan alsnog het gevoel krijg dat ik alleen maar een last ben en niets goed doet, dan barst de bom een beetje.
Mijn nichtje vond me huilend bij het afval en rolde me, heel lief, naar haar caravan terug waar ze me wat rozijntjes/komkommer gaf: Weliswaar te weinig, maar kreeg toch niets meer binnen.
Na een paar uur met lood in mijn benen weer terug gegaan naar mijn oom en tante en maar begonnen mijn koffers/tassen in te pakken: Doe ik dat ook al niet goed. Zucht. Ik probeerde het alleen maar ongeveer op dezelfde manier in te pakken zoals ik gedaan had voor ik weg ging!
Maar goed, mijn oom en tante gingen bij de buren borrelen en ik ben maar gaan lezen en ben uiteindelijk ook in slaap gevallen, denk ik...
Papa kwam me de volgende dag, een uur vroeger dan was afgesproken, ophalen.
Hij heeft in mijn huis wat jurken/dingen (zoals mijn laptop) voor me ingepakt en hup, naar opa en oma.
Daar gelukkig iets meer rust gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten