Er kan in 4 jaar veel gebeuren, deel 2. Soms voel ik me net een weggegeven stuiterbal.

Tussen kerst en oud en nieuw 2011 had ik een voor mij dieptepunt bereikt:

Tegen die tijd was het braken/laxeren gecombineerd met niet-eten zo extreem dat ik nauwelijks nog iets kon doen, zelfs ik schrok van de totale hoeveelheid lax tabletten die ik tussen kerst en oud en nieuw innam, me vaak zo beroerd voelde 's nachts dat ik haast de huisartsenpost/112 had gebeld omdat ik het idee had dat mijn hart pijn deed, zo ongelofelijk duizelig...

Kortom, het ging helemaal niet goed, om over mijn stemming nog maar te zwijgen.

Januari t/m maart 2012
Nadat ik mijn psycholoog in januari weer gezien had en aangaf dat ik hoe het nu ging niet meer trok, besloot ze om op haar manier in te grijpen: Zij stelde 'in overleg' een eetlijst voor me op die ze af en toe uitbreidde. Lees: Zij schreef de lijst terwijl ik al in paniek raakte bij het idee aan minder eten en overal dwars tegenin ging.

Ik was in die tijd echter zo wanhopig dat ik me over het algemeen redelijk aan die lijst hield: Wel als het even kon zo weinig kcal als ik mee weg kon komen door op de producten te letten, ik kreeg in elk geval weer meer binnen, de eetbuien begonnen iets af te nemen, ik hoefde minder te braken/laxeren, en als ik toch laxeerde waren het veel maar dan ook echt veel minder tabletten

Maar goed, begin januari had ik dus:

• Mindfulness groep (1 middag per week), dit was ook in februari weer afgelopen.
• 1 steun & structuur groep (1 dag per week), hier half januari mee gestopt omdat we nog maar met zijn drieën over waren en ik er gewoon geen zin meer in had. (Vergeet niet: Ik was de enige die niet rookte, geen alcoholprobleem had, geen scheiding had gehad, geen kinderen... En een jaar of 20, 30 jonger dan de andere 2)
• Wekelijks gesprekken met de psycholoog
• Een psychiater waar ik heel af en toe langs ging.
• 1-2 keer per week ambulante woonbegeleiding.

Het eten begon dus langzaamaan iets te verbeteren, ik kreeg gezondere dingen binnen, echter de gedachten, somberheid en intense zelfhaat bleven, helaas, wel aanwezig. En ik stond nog altijd tig keer per dag op de weegschaal, die ik ook nog eens het halve huis doorsleepte voor het geval ik op een andere plaats in huis een iets lager getalletje op de weegschaal zag...

April 2012
Tsja, mijn moeder is in 2010 overleden en daarmee, en gebeurtenissen thuis met mijn moeders vriend, kon (En kan) ik eigenlijk nauwelijks omgaan...

Mijn oplossing? Goh, ik kan prima een paar keer meer tabletten seroquel innemen en vrijwel elke dag van de week mijn polsen proberen door te snijden. Het klinkt misschien raar/droog zoals het hier staat, maar het ging toen daadwerkelijk zo ontzettend slecht dat ik gewoon niet meer verder WOU of KON. Behalve was overleden, gebeurde dat ook nog eens vlak na mijn verjaardag...

12 april jarig? Vrijdag 13 april moest ik weer langs de  BAVO en toen ik aangaf hoe ontzettend slecht het ging en wat ik allemaal had uitgespookt, ging mijn psycholoog i.o. tot gz rondbellen en kon ik uiteindelijk 's avonds terecht op dezelfde afdeling als waar ik het jaar ervoor ook zat... Hoezo, falen?

Waar ik vorig jaar daar simpelweg een paar dagen niet at, kreeg ik hier het tegenovergestelde: eetbuitjes omdat ik zo handig was om snoep/chocola mee te nemen als troost, en tsja, dat gaat nou eenmaal niet zo lekker bij mij...

Op 18 april mocht ik weer naar huis, het gevaar was in elk geval geweken, ik was weer iets rustiger maar het ging nog steeds beroerd.

Mei t/m augustus 2012

Doordat ik en meer at, en een stuk minder compenseerde maar ook nog last had van eetbuien, kwam ik langzaamaan aan, en daar had ik zo ontzettend de pest over in, echter was ik als de dood dat ik zou terugvallen naar de anorexia kant.

In mei ofzo kreeg ik het briljante plan dat ik het zat was om thuis te zitten en afhankelijk te zijn van het UWV en in elk geval een droom, hulpverlener worden, wilde proberen na te streven... Als het niet lukt, pech gehad, dan heb ik het in elk geval geprobeerd! En hoezo zou iemand met Asperger geen sph of mwd kunnen halen? Ik heb mensen tegenover me gehad die nog slechter communiceerden dan ik meestal doe, en die hebben toch ook hun diploma gehaald?! aldus een behoorlijk eigenwijze ik.

En zo gezegd, zo gedaan. Tussen de gesprekken en woonbegeleiding door begon ik met de proefstudeer dagen van SPH/MWD en besloot ik me uiteindelijk in te schrijven voor de twijfelpropedeuse op het HRO.
(In het eerste half jaar meer info over wat de studies/vakken pedagogiek, sociaal pedagogisch hulpverlener, maatschapelijk werk en dienstverlening en cultureel maatschappelijk vorming eigenlijk inhouden.)

Verder stopte in deze tijd, geloof in juli ofzo, mijn oude ambu woonbegeleidster en kreeg ik er een nieuwe voor in de plaats... Mijn psycholoog gaf aan dat ze in september ook zou stoppen omdat haar studie was afgerond en ik werd doorverwezen naar GGZ Delfland.

September t/m november 2012
September... Begin september zag ik mijn psycholoog voor het laatst, vlak na het intro kamp van school, en over het algemeen genomen hadden we er allebei vertrouwen in dat het oprecht een stuk beter ging dan eerst, ik at weer, compenseerde nauwelijks. Denk alleen achteraf dat ze niet door had hoeveel last ik nog altijd had van alle sterke eetstoornisgedachten, hoe ongelofelijk dik ik mezelf vond, maar vooral hoe vreselijk somber/ongelukkig ik eigenlijk was.

Door wachtlijsten en blablabla rompslomp rompslomp kon ik uiteindelijk bij Delfland terecht in oktober.

Op school had ik het op zich goed naar mijn zin, leren lukte aardig, verveelde me alleen omdat alles te makkelijk was.

Doordat ik nu geen verantwoording over mijn eetpatroon hoefde af te leggen, ik niet meer in de gaten gehouden werd e.d. begon ik, zonder dat ik het in eerste instantie merkte, weer met het vervangen van producten voor veiligere alternatieven en begon ik weer met afvallen, wat tot grote frustratie niet zo erg wilde lukken:

• Toen ik begon met lijnen, in juni/juli 2010 woog ik rond de 88 kg.
• Rond september 2011 schoot ik onder de 58 kg.
• In september 2012 zat ik door de eetbuien enzo alweer rond de 72 kg... En dat trok ik gewoon niet, ik wilde niet meer zo dik zijn!

Uiteindelijk ging het toen ik eindelijk bij Delfland terecht kon dus relatief slecht, ik was somberder, suïcide gedachten waren toegenomen, ik at minder en compenseerde weer meer.

Op de een of andere manier ging het in november zo slecht dat, toen ik langs de psychiater moest, ik in 2 weken misschien 1 pizza op had omdat ik niet meer durfde/mocht, maar vooral kon eten.

Gevolg: Eind september werd ik opgenomen op de open afdeling van GGZ Delfland in Schiedam, en ondertussen ook maar gestopt met drinken.

Achteraf gezien kan het met stress te maken hebben gehad: Een paar weken ervoor waren de tentamens, hoewel ik eigenlijk geen reden had om hier nerveus voor te zijn omdat alles te makkelijk was.
Denk dat op de een of andere manier een trigger het eerste college verzorgingssociologie was en dan vooral het liedje hierboven, Society.

Het is wel een mooi nummer, maar op dat moment ging het zo vreselijk slecht dat alles wat ik deed, zag, of hoorde een bevestiging was dat ik beter dood kon zijn.

November t/m begin januari, oftewel opname Delfland.

Tsja, de kliniek in Schiedam, vooral de open afdeling, bestaat vooral uit zeeën van tijd:
In feite geven ze er geen behandeling, en heb je wel minimaal 1x per week een gesprek met de afdelingsarts, vooral over medicijnen. Verder kan je altijd een gesprek aanvragen met een vepleegkundige.

En op dins/woens/donderdag is er 2 dagdelen een creabea mevrouw. Daar ging ik erg vaak naartoe omdat ik gewoon niet meer wist wat ik met mezelf aanmoest, en dat tenminste afleiding gaf...

Maar goed, het dagprogramma daar:

• 's ochtends dagopening
• 's middags dagsluiting
• avondeten.

(Er word erg ingezet op eigen verantwoordelijkheid, of je wel of niet ontbijt/luncht moet je dus ook zelf weten.)

Ik vulde mijn dagen vooral met me op mijn kamer verstoppen of soms bij de creabea, ik las veel en omdat ik mezelf zielig vond had ik besloten een tablet te kopen, waarmee ik spelletjes speelde op mijn bed.
Verder keek ik af en toe dvd's op mijn laptop. Kortom, heel veel tijdvullen.

Het oorspronkelijke idee was om me in te stellen op een antidepri, paroxetine, en me vervolgens een paar weken in de gaten te houden voor ik naar huis werd gestuurd.

Echter dat pakte niet zo best uit: Ik werd eerder somberder dan beter van de paroxetine, en na een paar weken werd dit ook gestopt, maar leek op het oog wel iets rustiger/beter, en kon dus na 3-4 weken naar huis... Of toch niet.

Het weekend thuis voordat ik met ontslag zou gaan ging, op zijn zachtst gezegd, klote.

Ik weet niet meer waarom, maar ik voelde me toen zo ontzettend eenzaam, zo ongelofelijk somber dat ik de hele zaterdag thuis al niets anders meer kon doen dan non-stop huilen... Het zo verschrikkelijk veel pijn om te leven, ik was zo verschrikkelijk uitgeput en ik kon, voor mijn gevoel, niet meer verder, echt niet!
En tsja, Sinterklaas was al geweest en over een paar weken is het pas kerst, een goed moment om dood te gaan, dan is kerst pas een week na de begrafenis, of iets vaags in die richting...

Het klinkt misschien niet logisch, maar ik geloof dat ik allang voorbij het rationeel denken stadium was geracet; ik wilde niemand meer tot last zijn. Na heel veel twijfel, nog meer janken, etc. om een uur of 1900, 2000 een grote hoeveelheid/combinatie van diverse medicijnen ingenomen met het doel om niet meer wakker te worden...

Dit was eng; mijn hart sloeg op hol, maar ik was zo moe en ik wilde zo graag dat ik uiteindelijk in bed ben gekropen om pas rond een uur of 1700 wakker te worden.
En, echt, dan baal je... Door de grote hoeveelheid medicijnen was ik nog altijd behoorlijk duizelig/suf (Er zat een flinke hoeveelheid bloeddruk verlagers tussen, gecombineerd met nog meer gele sticker medicijnen, vandaar) en ik was doodsbang: Ik wist dat ik terug moest gaan naar Delfland maar ik durfde niet! Ik was als de dood voor hun reactie maar tegelijkertijd besefte ik me ook wel dat thuis blijven ook geen oplossing was, vooral zoals het daar ging.

Een paar uur later ben ik uiteindelijk met mijn tas, ontzettend duizelig en lood in mijn schoenen terug gegaan naar Delfland (En onderweeg 1-2 zakjes suikervrije drop op, omdat nou ja, ik was duizelig en was bang dat ik halverwege flauw zou vallen... maar ik at ook de angst weg.)

De verpleging was, op zijn zachtst gezegd, niet blij. --> crisis dienst gebeld, die stuurde een arts langs. Uiteindelijk hoefde ik niet naar de gesloten afdeling, en de arts geloofde me geloof ik niet helemaal omdat mijn bloeddruk zo hoog was. Terwijl ik een ongelofelijk pest humeur had en het liefst naar mijn kamer zou zijn gevlucht. Ik was zo somber, verdrietig, teleurgesteld dat ik er nog was... Zelfs zelfmoordplegen kan ik niet.

Maar goed.

Maandag: Mijn afdelingsarts was er niet --> gesprek met de psychiater erover.

Dinsdag of woensdag: De afdelingsarts was er weer... Het was eigenlijk mijn ontslaggessprek maar in plaats daarvan 'mocht' ik langer blijven en schreven ze me een nieuwe AD, Wellbutrin (Bupropion) voor.

Kan me nog een beetje herinneren dat ik maandagmiddag ofzo nog naar school moest (van mezelf, en na heel wat gedoe mocht ik ook echt weg) maar in die pedagogiekles zo afwezig was dat het ongeveer ging als volgt...

"Oh, er is een stilte, laat ik maar antwoord geven om de docent te redden."
Waar was ik? Oh ja, nee, die methode is hem niet... Die andere methode misschien wel...

Kortom, ik was blij dat niemand op school mijn gedachten kon lezen.

De Wellbutrin: Dit hielp langzaamaan: Had in elk geval ietsje meer energie enzo, kreeg langzaamaan weer belangstelling in dingen en 1 dag een ongelofelijke schoonmaak/opruimmanie, wat op zich best handig was.

Enfin, ik zat zowel met kerst als oud en nieuw in het ziekenhuis en vervolgens mocht ik 3 januari eindelijk naar huis!

Het ging op zich wel iets beter, ik at weer, voelde me een klein beetje beter, etc.

Januari t/m mei 2013

Ik ben dus weer thuis en terug naar mijn psycholoog bij Delfland...

Helaas schoot ik na een paar maanden weer in een crisis waar ik met moeite uitklom, werd aangemeld bij het Autisme team van Delfland waar ik individuele psycho-educatie kreeg (Tsja, vanwege de een of andere reden vinden mensen me gecompliceerd) en begon in februari of maart stage te lopen: Het begeleiden van o.a. zwemmen bij een beschermde woonvorm voor mensen met een psychiatrische beperking. Oh, de ironie.

School ging zowaar goed: Had wel veel in te halen rond de tentamentijd, maar ach, ik onthoud vrijwel alles wat ik lees dus dat was ook niet zo'n groot probleem. Blijf het alleen ironisch vinden dat ik, met mijn autisme en opname, verzorgingssociologie maar ook beide communicatie blokken wel heb gehaald terwijl er ook relatief veel mensen waren die dit niet deden.

In april schoot ik, weer rond mijn verjaardag,in een nieuwe crisis waar ik nauwelijks uitkwam. Ik deed bijna niets meer voor school, immers, wat heeft het voor nut om een propedeuse proberen te halen als ik toch voor juli dood ben? Waarom zou ik een literatuuronderzoek doen als ik toch dood ben voor ik mijn propedeuse heb?

Vanwege de een of andere reden is dat geen manier van leven, en tsja, mijn psychiater meldde me weer aan voor een opname om mijn medicatie te veranderen: Dit duurde alleen relatief lang en het ging ongeveer met de dag slechter, tot mijn autismecoach er genoeg van had en ik eind mei weer werd opgenomen, dit keer voor 2(!) maanden.

Juni/juli 2013. En ik zit weer in Delfland!

Deze opname verliep... Anders. Het officiële doel van de opname was dit keer niet een crisis maar verandering van medicatie. (Doordat het zo vreselijk slecht ging durfde de psychiater het niet aan om dat poliklinisch te doen, vandaar...)

Dus: 

• Eerst de wellbutrin afbouwen
• Tijdelijk niets
• Dan het nieuwe middel starten, in de gaten houden enzo.

Klinkt simpel, toch? De praktijk is alleen vaak anders...

Door het afbouwen van de Wellbutrin ging het nog slechter en kreeg ik nog meer last van suïcidale gedachten. Ook hielp het niet mee dat een week nadat ik opgenomen was, een man waarbij ik in december in de groep/afdeling zag (Dit keer zat hij op een andere afdeling, maar zat wel vrijwel altijd bij onze afdeling) zichzelf van het leven beroofde.

Dit maakte, op iedereen, inclusief de verpleging/artsen, veel indruk.
Bij mij wekte het vooral veel gevoelens van jaloezie op; hij was wel sterk genoeg en ik niet. Tegelijkertijd kreeg ik een enorm schuldgevoel: De donderdagavond ervoor zat ik als enige nog in onze woonkamer, ik voelde me zo beroerd/somber dat ik mijn frustraties aan het wegbreien was. Het viel me wel op dat hij wel erg vaak langs kwam, maar ik was te veel in mijn eigen wereld om er echt aandacht aan te schenken. Misschien, als ik iets anders had gezegd, was het niet gebeurd?

Tuurlijk weet ik ook wel dat dat niet waar is, maar toch...

Anyway, na een week middelvrij begon ik met sertraline, en, mijn god, het ging zo mogelijk nog slechter: Ik werd nog somberder. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik een gesprekje met een verpleegkundige aanvroeg (Vlak voor ik naar huis zou gaan om de kat eten te geven i.p.v. erna, stom...)
Het gevolg was, ongeveer, dit:

• 1900: \ Ok, ik schrik hier heel erg van. Ik wil dit graag met een collega overleggen, kun je mij beloven dat je binnen blijft tot ik bij je terug kom?' 'uhm ok...'
• 19:30 oid 'Ok, de dienstdoende arts zat, toevallig, ook bij het gesprek. Er is nu iets op de gesloten afdeling maar ze zou graag met je willen praten, kun je binnen blijven..?'
• 21:00 (De dienstdoende arts + de VP) 'Ok, wij willen niet dat je vandaag nog naar buiten gaat. Verder wil ik met de dienstdoende psychiater overleggen of je op de open afdeling mag blijven... De gesloten afdeling is eigenlijk niets voor zo'n jong meisje als jij'
• 22:00 oid (De arts weer) In elk geval vannacht mag je nog op deze afdeling blijven. Morgen is je eigen arts er weer. Moet je morgen nog naar school ofzo?' 'Uhm, ja, voor een toneelstuk te bespreken... Maar dat is voor ik die afspraak heb en ik mag toch niet weg voor ik de arts gezien heb.'

Zucht. Ik baalde als een stekker: ik gaf alleen maar aan hoe ik me voelde, maar ook dat ik graag even snel op en neer naar huis zou gaan omdat ik mijn kat eten wilde geven enzo...

Artsen/verpleegkundigen raken, geloof ik, in paniek als je je ongeveer in elke zin/2e zin dood redeneert.

Maar goed, de volgende dag: Afspraak met de arts. Het kwam erop neer dat:

• Ik me voordat ik weg wil me eerst moet laten beoordelen door een verpleegkundige
• Ik max. 1 uur per dag weg mag zijn; eigenlijk alleen maar voor de kat.

Over de loop van de opname is dit langzaamaan wel weer verruimd, maar mocht ik nog altijd niet langer dan 1 uur per dag thuis zijn; mocht wel de hele middag in Schiedam rondzwerven, zolang ze maar wisten waar ik ongeveer uithing, mijn telefoon bij me had, etc. etc.

Stage: Ook al ging het eigenlijk helemaal niet, ik wilde persé stage blijven lopen, hoewel ik me wel vaak hypocriet gevoeld heb omdat het met mij zoveel malen slechter ging dan met de mensen die ik moest begeleiden als vrijwilliger. Maar goed.

School: Ik ben eigenlijk niet meer terug geweest naar school na dat gesprek, behalve om EHBO keuzevak te volgen en voor een project. Baal er wel van omdat ik voor mijn propedeuse eigenlijk het hele 4e kwartaal mis. Maar goed.

Stage: Zowaar met een voldoende afgerond!

Eten: Voor ik aan de opname begon was ik al bij een diëtiste gestart en dit liep door. Het eten ging alleen juist steeds slechter i.p.v. beter... Weet nog dat ik 1 van de eerste avonden huilend boven mijn bord zat omdat ik moeite had om een groentenburger weg te krijgen. Geloof dat ik na 1,5 uur de hoop had opgegeven en nog een kwart over had.

En, tsja, het ging gewoon niet zo lekker en viel aardig snel af. Tegelijkertijd had ik eetbuien die ik dan weer met laxeermiddelen compenseerde... En, ja, ook toen ik opgenomen zat. En, nee, daar was de verpleging/arts op zijn zachtst gezegd niet blij mee.

Sertraline: Dat was, op zijn zachtst gezegd, geen succes... Heb vanuit de eetstoornis eigenlijk bijna geen bewegingsdrang, toen ik sertraline slikte ineens wel.

Een zaterdag wilde ik rondjes gaan lopen om me beter te voelen; ik kon alleen niet meer stoppen... Ik begon rond 10 uur, half 11 en om 14:00 liep ik nog in tranen rond. Ik was zo wanhopig!

Dat is een van de redenen dat ik met de sertraline gestopt ben; het gebeurde daarna dat ik voor het ontbijt al lorazepam kreeg omdat ik dansend door de gangen ging, omdat ik niet stil kon zitten, dansend moest ontbijten, eindeloos veel rondjes lopen.

Het was zo erg dat ik een invul verpleegkundige van de andere afdeling een keer iets had van 'wtf?!' omdat ik tijdens het avondeten niet meer stil kon zitten en met mijn benen zwabberen niet meer genoeg was en ik opsprong om een paar rondjes door de straat te lopen.

Tsja, toen maar met sertraline gestopt en de conclusie was toen geloof ik, dat ik niet op medicijnen reageer...  Ook omdat ik er al aardig wat geprobeerd had.

Nu ik erover nadenk, het kan zijn dat ik voor de sertraline en na de wellbutrin nog iets anders kreeg wat niet hielp, maar dat herinner ik me niet zo best meer, maar denk het niet.

De opname had ook leuke momenten!

Natuurlijk is een opname niet leuk, vooral als er eigenlijk geen klap te doen is dan jezelf zitten vervelen...

Maar we hadden wel een erg gezellige groep! Ik ben dankbaar voor de mensen die ik daar heb leren kennen, voor de gezelligheid bij de crea bea's, voor de verhalen van anderen. Je voelt je er minder alleen door.

Het leukste moment was denk ik toen een man die het niet zo nauw nam met de regels 's avonds, toen we in de tuin zaten, bezopen terug kwam van het strand en aan mij en een andere vrouw een flesje rosé aanbood.

Het mocht wel niet, maar wat hadden wij een lol! :)

De laatste dag dat ik gratis mocht reizen, geloof midden juli ofzo, besloot ik om de trein naar Amsterdam te pakken... Ik mocht niet langer dan 1 uur per dag thuis zijn, maar weg mocht ik wel... Ik deelde 's ochtends aan een verpleegkundige mee dat ik naar Amsterdam ging, ze moest even nadenken maar vond het wel goed! Dus, ik naar Amsterdam om te shoppen!

Had het daar erg naar mijn zin, ik was nog steeds ziek maar ik kon het even loslaten. Wel veel en veel te laat weer terug (Ov zat tegen en moest nog even langs de kat; geloof dat ik half 12 ofzo wel terug was...) maar het was het waard!