Er kan in 4 jaar veel gebeuren... Oftewel hulpverleningsmoe deel 1

Vanmiddag zat ik weer eens een halfuur te vroeg in de kantine (Lees: wachtkamer) van PsyQ te wachten op de oh-zo geweldige lunch.

Het viel me al langer op dat ik vaak mijn oude psycholoog voorbij zag komen de afgelopen weken (Tsja, zij werkt er nou eenmaal, dus niet zo heel raar ook :p) en vandaag maakte ze een praatje met me.

Ze vroeg hoe het ging en mijn, standaard, antwoord was
'Goed! Oh, heb alleen anorexia, helaas...'
Zij: 'Oh toch nog? Jammer.' en een kort algemeen gesprek erna. Wat erop neerkwam dat ik voor nu besloten heb om de behandeling, hoe moeilijk ook, in elk geval probeer te volgen en als ik er echt niet mee kan leven ik altijd nog kan besluiten om af te vallen en anders te gaan eten.

Maar... Wat kan er in 4 jaar, toen ik haar voor het laatst zag, waanzinnig veel gebeuren!

Juli 2010
Sinds begin mei ben ik woonachtig in het rehabilitatiecentrum van BAVO Europoort, met voornaamste doel om woontrainingen te volgen om op die manier zelfstandig te leren wonen en ook naar mijn eigen plekkie te verhuizen.

In juni van dit jaar is het eindgesprek met het Erasmus MC geweest waar de diagnase/vermoeden Syndroom v Asperger werd bevestigd.

Verder begon ik in juni/juli voorzichtig met het dieeten omdat ik, ook objectief gezien, gewoon te zwaar was en wat kilootjes kwijt wou raken (En, ironisch genoeg, zit ik nu al jaren onder mijn oorspronkelijke streefgewicht van 75 kg maar blijf ik in mijn hoofd nog altijd te dik, misschien zelfs dikker als toen ik was voor ik besloot af te vallen.)
Het afvallen ging vrij langzaam en in het begin ook gewoon gezond, dingen als brood vervangen door cornflakes, minder vette dingen, kortom, vrij onschuldig allemaal.

augustus 2010
Ook ergens in juli/augustus werd ik door de huisarts doorverwezen naar cesartherapie i.v.m. rug- en knieklachten, die volgens haar veroorzaakt werden door een verkeerde houding. Achteraf gezien is dit denk ik het begin van de ellende geweest. Ik heb altijd al een ontzettende hekel aan mezelf gehad, was erg onzeker over o.a. mijn lichaam... En in een kamer met aan alle kanten spiegels jezelf in je ondergoed moeten zien was aardig funest voor mijn zelfbeeld. Hier ben ik geloof ik 4 weken geweest voor het mijn rehab-werkster van de Bavo begon op te vallen dat ik er eerder somberder/slechter dan beter van werd, heeft zij voor me afgebeld en ben ik ook nooit meer terug gegaan.

Echter, het kwaad was al geschiet... Ik was doodongelukkig met mezelf, baalde van de eetbuien, van het afvallen dat maar niet wou lukken en vanaf deze tijd lukte het ineens wel, hoewel naar mijn idee nog altijd veel te langzaam. Het braken/laxeren is in deze tijd ook ontstaan.

Oftewel: 'Goh, ik woon in een instelling en de psycholoog/psychiater zitten letterlijk 3-4 deuren verder. En wat doe ik? Laat ik eens een eetstoornis ontwikkelen!'

Werk: Ik werkte nog altijd bij de TNT in Rotterdam. Doordat ik behoorlijk beroerd was in het aangeven van dingen als grenzen en overal ja op zei, kwam het vaak voor dat ik i.p.v. 1 wijk er soms wel 3 tot 3,5 per zaterdag liep.... Terwijl ik nauwelijks at.

September/oktober/november 2010Werk
In deze tijd kreeg ik via een lab uitzendbureau een baantje als laborant in een voedsellab. In eerste instantie was ik hier erg enthousiast over en vond ik het ook oprecht leuk/interessant. De afdeling bestond eigenlijk uit 4 mensen: Ik en nog 3 anderen die om de week rouleerden; we werkten dus in koppels.

Met de jongen die me moest inwerken kon ik het goed vinden, echter die andere 2 meiden... Wat een drama. Alles wat ik deed was fout, als ik iets vroeg was het niet goed, als ik iets niet vroeg was het niet goed... De manier waarop ik werd ingewerkt was niet goed. Kortom. De eerste dag ging nog wel,
Na een week begon ik erg down te worden, na twee weken begon ik door te krijgen dat ik liever dood was dan dat ik daar heen zou gaan... En na een week of 4,5  heb ik ontslag genomen omdat ik het gewoon niet meer trok; het leek me vrij krom dat ik een psycholoog nodig zou hebben alleen maar om naar mijn werk te gaan.

Ironisch genoeg werd in deze tijd ook mijn Wa-Jong aanvraag goed gekeurd... Voor zover ik me herinner juist op de dag dat ik ontslag had genomen had mijn woontrainster een gesprek met het UWV over mij, waarin ze aangaf dat ik zo goed aan het werk was.

Bavo:
Ook ergens in deze tijd, ik herinner me niet meer precies wanneer, was er een clientbespreking. (Bij het rehab kwam het erop neer dat iedereen eens per 6? weken ofzo besproken werd, hierbij werd jij ook geacht aanwezig te zijn... Wat dus betekent in je eentje in een kamer met een psychiater, de psycholoog, de secretaresse, een rehabwerker en een woontrainer... En, ja, dat is doodeng en op zijn zachtst gezegd intimiderend.) mijn rehabwerkster gaf aan dat ik nog nauwelijks, tot helemaal niet meer, at. Gevolg: ik kwaad, de psychiater bezorgd en de psycholoog dreigde met een gedwongen opname i.v.m. de wet Bopz. Helaas was het toen al te laat; ik had aan alles lak, heb geloof ik de bavo ook nooit over het laxeren verteld en ik bleef afvallen/braken/hardlopen.

December 2010
Half december kreeg ik de sleutel van mijn eigen flatje in Vlaardingen waar ik uiteindelijk begin januari pas ging wonen: Had een tijd nodig om aan het idee te gaan wennen maar ook: De afdeling zou begin januari verhuizen naar Poortmolen en ik bleef liever tot die tijd in mijn kamer zitten, omdat ik het zielig vond als iemand anders voor een paar dagen van Zevenkamp naar Poortmolen zou moeten gaan verhuizen.

Januari 2011
Eindelijk op mezelf, met een ciz-indicatie voor ambu woonbegeleiding die natuurlijk ergens was kwijt geraakt. (En uiteindelijk kreeg ik ergens in juni 2011 oid pas ambu woonbegeleiding)

Verder werd ik nog wel ambulant vanuit de Bavo begeleid: Om de twee weken een gesprek met de rehabilitatiewerkster (Dus over financiën, maar ook dagbesteding/vrijwilligerswerk en dingen als huishouden) en ongeveer elke week een gesprek met een stagiaire psychologie: Ik was weer eens bezig om de psycholoog van de Bavo te vermijden, en die stagiaire vond ik wel aardig :)

Echter, tsja, achteraf gezien denk ik dat die stagiaire psychologie gewoon te weinig ervaring had om me echt te kunnen helpen.

Februari/maart 2011
In deze tijd heb ik een intake gesprek gehad met het SAR team van Lucertis (Autisme expertise centrum in de regio Rotterdam) echter schoot ik vlak voor het 2e gesprek in een crisis door o.a. een serieus, onverwachts, gesprek met mijn vader + vrouw, broertje, en zusje... Op de een of andere manier kreeg ik tijdens dat gesprek het gevoel dat het mijn schuld was dat het niet goed ging met mijn vader, dat wij (broertje, zusje + ik) hem gebroken hadden en oh ja, of ik me niet schaamde dat ik de hele dag niks zat te doen op kosten van de maatschappij. Ik wilde al langer dood, maar op de een of andere manier was dit de bevestiging waar ik op wachtte en probeerde ook daadwerkelijk mijn polsen door te snijden... De volgende dag had ik het 2e intake gesprek, echter ging het toen zo ontzettend slecht dat ik dezelfde avond nog gebeld werd dat ze een bed voor me hadden geregeld op de gesloten afdeling van het crisis centrum.

Gevolg: Opname van ongeveer een week en daarna weer terug naar de Bavo, bij de SARR afgewezen omdat ik veels te labiel was en ze het eigenlijk niet aandurfden, en een gesprek met de psychiater omdat iedereen bij het rehab zich ook kapot geschrokken was.

April t/m juni 2011
Volgende plan: Groepstherapie. Ze is 23 en autistisch? Weet je wat? Er kan prima nog een 1-daagse S&S (Steun en Structuur) groep bij!
De groep: Het begon met een groep van een man of 10... Iedereen was even oud, maar vaak ouder, dan mijn ouders. Het merendeel had huwelijksproblemen of problemen met de relatie met hun kinderen, en, tsja, daar zit je dan...

Het zag er als volgt uit: Wekelijks 1 dag, en op die dag kreeg je 2 blokken + een pauze. Elk blok werd in stukjes gehakt (Bijvoorbeeld, een groep van 10 mensen? De totale tijd in minuten / 10 = het aantal minuten per persoon) en in die was het de bedoeling dat je vertelde hoe het weekend, of de hele week, gegaan was.

Het 2e blok werkte ongeveer hetzelfde, alleen had dit met doelen te maken: Aan het begin van de behandeling stelde je een aantal doelen op die je hoopte te behalen en door wekelijks in overleg met de socio's kleine doelen te stellen was het de bedoeling dat je die grote doelen zou gaan halen.

Leuk bedacht, alleen... Ik had heel erg het gevoel dat ik buiten de groep viel, niet alleen vanwege mijn leeftijd maar ook omdat ik de enige was met een eetstoornis, en de enige met autisme. (En druk bezig was om iedereen wijs te maken dat ik geen anorexia heb.)

Heb overigens ook eens een discussie met de psychiater gehad: Zij vond dat ik anorexia had, ik vond van niet omdat ik daar te dik voor was (Mijn bmi zat niet onder de 17,5) en ik menstrueerde nog.

Juli t/m december 2011
Rond deze tijd begon ik ambulante woonbegeleiding te krijgen... Erg nodig maar eigenwijs als ik was had ik zelf stiekem zoiets van 'goh. ik woon al een half jaar op mezelf en het gaat toch prima zo...?'
De ambu woonbegeleiding gaat heel erg uit van wat wil ik? Zelf initiatief tonen etc. en juist dat is dus wat ik nauwelijks KAN.

In deze tijd hield de stage van de stagiaire op en had ik af en toe gesprekken met de psycholoog, die me weer overdroeg aan een psycholoog-in-opleiding-tot-GZ-psycholoog en de gesprekken met het rehab vielen hier ook ergens weg. En oh ja, de groep ging op de achtergrond nog door.

Vooral die laatste psycholoog heeft me verder geholpen.. Ik wilde, heel eigenwijs, alleen het eten 'zelf' doen en wilde niet dat ze eraan zat. Uiteindelijk hebben we een deal gemaakt: Ik mocht het zelf proberen maar als ik te veel af zou vallen of het zou te problematisch worden, zou ze ingrijpen. En dat heb ik geweten ook.

En oh ja, in december ben ik via de Bavo aan een mindfulness training begonnen :). Doe er niks meer mee, heb eigenlijk te weinig voorstellingsvermogen ervoor, maar heb het wel als fijn ervaren.