Gevangen

Op sommige momenten, de laatste dagen eigenlijk steeds meer, voel ik me zo vreselijk gevangen in deze kut situatie!

Gevangen; omdat ik niet kan vluchten.
Gevangen; omdat ik niet kan bewegen,
Gevangen, omdat ik niet meer kan compenseren.
Gevangen, omdat ik geen controle meer heb.

Sommige dagen voel ik me zo verschrikkelijk klote, en merk ook steeds meer dat ik op sommige momenten mezelf weg wens.

Ik weet ook wel dat mijn grootouders het beste met me voorhebben, en echt, ik heb het hier absoluut niet slecht ofzo.

Maar ik verlang zo erg naar mijn eigen, veilige huis, Mijn eigen dingetjes, mijn eigen bed, niet meer gevangen zitten op de bank.

Zelf kunnen bepalen wat ik doe, wat ik eet, wat er op de tv komt. Ik mis het.
Ik mis mijn eigen leven, ik mis mijn kat, ik mis mijn videospelletjes.

Maar wat ik nog het meeste mis, is de kans om alleen te zijn.

Ik merk gewoon steeds meer dat ik me (onbewust) zo groot mogelijk hou: Sommige dagen voel ik me zo klote dat ik het liefst terug kruip in bed, wat dus niet gaat als ik op de bank slaap/zit/leef.

Soms wil ik gewoon in een donker hoekje kruipen, alleen zijn en een flink potje huilen, maar dat gaat ook al niet.

BAH!

Ik haat dit verdomde gebroken been. :(

Krukken? Zo makkelijk nog niet! & een nieuw begin.

Vandaag is een soort nieuw begin dag:

• Eerste bijeenkomst na de zomerstop bij PsyQ
• Gelijk een nieuwe groep (2 mensen op vakantie; behalve mij was er maar 1 iemand van de 'oude' groep bij.)
• Voor het eerst alleen met krukken met de metro terug.
• Voor het eerst alleen met gips ergens heen!

Mijn vader heeft me vanmorgen bij mijn grootouders opgehaald en naar PsyQ gebracht.

De groep: Ik zag er gigantisch tegenop; vanmorgen had ik ergens ook zoiets van 'Help! Ik durf niet meer!!' maar ben uiteindelijk wel blij dat ik geweest ben; ook al kom ik alleen nog maar op maandagen en is volgende week de laatste keer.

De nieuwe dames vond ik, als eerste indruk, erg aardig en open. Het was ook wel weer leuk om eens even een paar uur bij mijn grootouders weg te zijn.

Van tevoren met een paar behandelaars die voorbijliepen en mijn been zagen nog even een praatje gemaakt, en wat water gekregen enzo. Was ook wel weer gezellig. Heb zelfs braaf om 10:30 een fruitkick op! (Meestal skip ik de tussendoortjes op maandag vanwege PsyQ)

Wegen: Aangekomen, BAH. Ik heb er de pest over in, maar tegelijkertijd valt er ook vrij weinig over te zeggen door het gips enzo. Maar, bah, ik denk dat ik had gehoopt dat ik stabiel gebleven was en dus een beetje zou zijn afgevallen.

Diëtiste: Tsja, ik was weer eens een beetje bezig met minderen; dit aangegeven en denk dat het nu ook wel weer iets makkelijker gaat zijn door die nieuwe formulieren. Ofzoiets. :p Nah, moet wel goedkomen, denk ik. Heb nu voor mezelf in ieder geval een helderder beeld.

Vond het wel opvallend dat 1 van de nieuwe meisjes, met ook ongeveer dezelfde eetstoornis, precies hetzelfde begon als ik heb gedaan met het laxeren, echt geen boter lusten, etc. De diëtiste zag me telkens al een beetje lachen in herkenning.

De lunch: Viel reuze mee, gelukkig. het blijft irritant om schuin aan tafel te zitten, maar goed. Heb in elk geval niet gecompenseerd oid voor het aankomen.

Verder nog het psycho uurtje gehad.

Terug: Tsja, ik had al aangegeven dat ik met krukken terug naar de metro moest en de socio en diëtiste waren het daar eigenlijk niet mee eens, maar ik, heel eigenwijs, vond dat het best wel kon.

En dat heb ik geweten ook zeg: Normaal is het 10 - 15 minuten ofzo lopen; heb er geloof ik zo'n 30-40 minuten over gedaan. Gelukkig liep een groepsgenootje wel met me mee en heb ook een paar keer onderweg even een tijdje zitten drinken/eten om uit te puffen.

Wel heelhuids in de metro gekomen, opgehaald door mijn opa en oma vanaf het metro station en nu zit ik weer op mijn oude, vertrouwde, plekje op hun bank.