Er kan in 4 jaar veel gebeuren... Oftewel hulpverleningsmoe deel 1

Vanmiddag zat ik weer eens een halfuur te vroeg in de kantine (Lees: wachtkamer) van PsyQ te wachten op de oh-zo geweldige lunch.

Het viel me al langer op dat ik vaak mijn oude psycholoog voorbij zag komen de afgelopen weken (Tsja, zij werkt er nou eenmaal, dus niet zo heel raar ook :p) en vandaag maakte ze een praatje met me.

Ze vroeg hoe het ging en mijn, standaard, antwoord was
'Goed! Oh, heb alleen anorexia, helaas...'
Zij: 'Oh toch nog? Jammer.' en een kort algemeen gesprek erna. Wat erop neerkwam dat ik voor nu besloten heb om de behandeling, hoe moeilijk ook, in elk geval probeer te volgen en als ik er echt niet mee kan leven ik altijd nog kan besluiten om af te vallen en anders te gaan eten.

Maar... Wat kan er in 4 jaar, toen ik haar voor het laatst zag, waanzinnig veel gebeuren!

Juli 2010
Sinds begin mei ben ik woonachtig in het rehabilitatiecentrum van BAVO Europoort, met voornaamste doel om woontrainingen te volgen om op die manier zelfstandig te leren wonen en ook naar mijn eigen plekkie te verhuizen.

In juni van dit jaar is het eindgesprek met het Erasmus MC geweest waar de diagnase/vermoeden Syndroom v Asperger werd bevestigd.

Verder begon ik in juni/juli voorzichtig met het dieeten omdat ik, ook objectief gezien, gewoon te zwaar was en wat kilootjes kwijt wou raken (En, ironisch genoeg, zit ik nu al jaren onder mijn oorspronkelijke streefgewicht van 75 kg maar blijf ik in mijn hoofd nog altijd te dik, misschien zelfs dikker als toen ik was voor ik besloot af te vallen.)
Het afvallen ging vrij langzaam en in het begin ook gewoon gezond, dingen als brood vervangen door cornflakes, minder vette dingen, kortom, vrij onschuldig allemaal.

augustus 2010
Ook ergens in juli/augustus werd ik door de huisarts doorverwezen naar cesartherapie i.v.m. rug- en knieklachten, die volgens haar veroorzaakt werden door een verkeerde houding. Achteraf gezien is dit denk ik het begin van de ellende geweest. Ik heb altijd al een ontzettende hekel aan mezelf gehad, was erg onzeker over o.a. mijn lichaam... En in een kamer met aan alle kanten spiegels jezelf in je ondergoed moeten zien was aardig funest voor mijn zelfbeeld. Hier ben ik geloof ik 4 weken geweest voor het mijn rehab-werkster van de Bavo begon op te vallen dat ik er eerder somberder/slechter dan beter van werd, heeft zij voor me afgebeld en ben ik ook nooit meer terug gegaan.

Echter, het kwaad was al geschiet... Ik was doodongelukkig met mezelf, baalde van de eetbuien, van het afvallen dat maar niet wou lukken en vanaf deze tijd lukte het ineens wel, hoewel naar mijn idee nog altijd veel te langzaam. Het braken/laxeren is in deze tijd ook ontstaan.

Oftewel: 'Goh, ik woon in een instelling en de psycholoog/psychiater zitten letterlijk 3-4 deuren verder. En wat doe ik? Laat ik eens een eetstoornis ontwikkelen!'

Werk: Ik werkte nog altijd bij de TNT in Rotterdam. Doordat ik behoorlijk beroerd was in het aangeven van dingen als grenzen en overal ja op zei, kwam het vaak voor dat ik i.p.v. 1 wijk er soms wel 3 tot 3,5 per zaterdag liep.... Terwijl ik nauwelijks at.

September/oktober/november 2010Werk
In deze tijd kreeg ik via een lab uitzendbureau een baantje als laborant in een voedsellab. In eerste instantie was ik hier erg enthousiast over en vond ik het ook oprecht leuk/interessant. De afdeling bestond eigenlijk uit 4 mensen: Ik en nog 3 anderen die om de week rouleerden; we werkten dus in koppels.

Met de jongen die me moest inwerken kon ik het goed vinden, echter die andere 2 meiden... Wat een drama. Alles wat ik deed was fout, als ik iets vroeg was het niet goed, als ik iets niet vroeg was het niet goed... De manier waarop ik werd ingewerkt was niet goed. Kortom. De eerste dag ging nog wel,
Na een week begon ik erg down te worden, na twee weken begon ik door te krijgen dat ik liever dood was dan dat ik daar heen zou gaan... En na een week of 4,5  heb ik ontslag genomen omdat ik het gewoon niet meer trok; het leek me vrij krom dat ik een psycholoog nodig zou hebben alleen maar om naar mijn werk te gaan.

Ironisch genoeg werd in deze tijd ook mijn Wa-Jong aanvraag goed gekeurd... Voor zover ik me herinner juist op de dag dat ik ontslag had genomen had mijn woontrainster een gesprek met het UWV over mij, waarin ze aangaf dat ik zo goed aan het werk was.

Bavo:
Ook ergens in deze tijd, ik herinner me niet meer precies wanneer, was er een clientbespreking. (Bij het rehab kwam het erop neer dat iedereen eens per 6? weken ofzo besproken werd, hierbij werd jij ook geacht aanwezig te zijn... Wat dus betekent in je eentje in een kamer met een psychiater, de psycholoog, de secretaresse, een rehabwerker en een woontrainer... En, ja, dat is doodeng en op zijn zachtst gezegd intimiderend.) mijn rehabwerkster gaf aan dat ik nog nauwelijks, tot helemaal niet meer, at. Gevolg: ik kwaad, de psychiater bezorgd en de psycholoog dreigde met een gedwongen opname i.v.m. de wet Bopz. Helaas was het toen al te laat; ik had aan alles lak, heb geloof ik de bavo ook nooit over het laxeren verteld en ik bleef afvallen/braken/hardlopen.

December 2010
Half december kreeg ik de sleutel van mijn eigen flatje in Vlaardingen waar ik uiteindelijk begin januari pas ging wonen: Had een tijd nodig om aan het idee te gaan wennen maar ook: De afdeling zou begin januari verhuizen naar Poortmolen en ik bleef liever tot die tijd in mijn kamer zitten, omdat ik het zielig vond als iemand anders voor een paar dagen van Zevenkamp naar Poortmolen zou moeten gaan verhuizen.

Januari 2011
Eindelijk op mezelf, met een ciz-indicatie voor ambu woonbegeleiding die natuurlijk ergens was kwijt geraakt. (En uiteindelijk kreeg ik ergens in juni 2011 oid pas ambu woonbegeleiding)

Verder werd ik nog wel ambulant vanuit de Bavo begeleid: Om de twee weken een gesprek met de rehabilitatiewerkster (Dus over financiën, maar ook dagbesteding/vrijwilligerswerk en dingen als huishouden) en ongeveer elke week een gesprek met een stagiaire psychologie: Ik was weer eens bezig om de psycholoog van de Bavo te vermijden, en die stagiaire vond ik wel aardig :)

Echter, tsja, achteraf gezien denk ik dat die stagiaire psychologie gewoon te weinig ervaring had om me echt te kunnen helpen.

Februari/maart 2011
In deze tijd heb ik een intake gesprek gehad met het SAR team van Lucertis (Autisme expertise centrum in de regio Rotterdam) echter schoot ik vlak voor het 2e gesprek in een crisis door o.a. een serieus, onverwachts, gesprek met mijn vader + vrouw, broertje, en zusje... Op de een of andere manier kreeg ik tijdens dat gesprek het gevoel dat het mijn schuld was dat het niet goed ging met mijn vader, dat wij (broertje, zusje + ik) hem gebroken hadden en oh ja, of ik me niet schaamde dat ik de hele dag niks zat te doen op kosten van de maatschappij. Ik wilde al langer dood, maar op de een of andere manier was dit de bevestiging waar ik op wachtte en probeerde ook daadwerkelijk mijn polsen door te snijden... De volgende dag had ik het 2e intake gesprek, echter ging het toen zo ontzettend slecht dat ik dezelfde avond nog gebeld werd dat ze een bed voor me hadden geregeld op de gesloten afdeling van het crisis centrum.

Gevolg: Opname van ongeveer een week en daarna weer terug naar de Bavo, bij de SARR afgewezen omdat ik veels te labiel was en ze het eigenlijk niet aandurfden, en een gesprek met de psychiater omdat iedereen bij het rehab zich ook kapot geschrokken was.

April t/m juni 2011
Volgende plan: Groepstherapie. Ze is 23 en autistisch? Weet je wat? Er kan prima nog een 1-daagse S&S (Steun en Structuur) groep bij!
De groep: Het begon met een groep van een man of 10... Iedereen was even oud, maar vaak ouder, dan mijn ouders. Het merendeel had huwelijksproblemen of problemen met de relatie met hun kinderen, en, tsja, daar zit je dan...

Het zag er als volgt uit: Wekelijks 1 dag, en op die dag kreeg je 2 blokken + een pauze. Elk blok werd in stukjes gehakt (Bijvoorbeeld, een groep van 10 mensen? De totale tijd in minuten / 10 = het aantal minuten per persoon) en in die was het de bedoeling dat je vertelde hoe het weekend, of de hele week, gegaan was.

Het 2e blok werkte ongeveer hetzelfde, alleen had dit met doelen te maken: Aan het begin van de behandeling stelde je een aantal doelen op die je hoopte te behalen en door wekelijks in overleg met de socio's kleine doelen te stellen was het de bedoeling dat je die grote doelen zou gaan halen.

Leuk bedacht, alleen... Ik had heel erg het gevoel dat ik buiten de groep viel, niet alleen vanwege mijn leeftijd maar ook omdat ik de enige was met een eetstoornis, en de enige met autisme. (En druk bezig was om iedereen wijs te maken dat ik geen anorexia heb.)

Heb overigens ook eens een discussie met de psychiater gehad: Zij vond dat ik anorexia had, ik vond van niet omdat ik daar te dik voor was (Mijn bmi zat niet onder de 17,5) en ik menstrueerde nog.

Juli t/m december 2011
Rond deze tijd begon ik ambulante woonbegeleiding te krijgen... Erg nodig maar eigenwijs als ik was had ik zelf stiekem zoiets van 'goh. ik woon al een half jaar op mezelf en het gaat toch prima zo...?'
De ambu woonbegeleiding gaat heel erg uit van wat wil ik? Zelf initiatief tonen etc. en juist dat is dus wat ik nauwelijks KAN.

In deze tijd hield de stage van de stagiaire op en had ik af en toe gesprekken met de psycholoog, die me weer overdroeg aan een psycholoog-in-opleiding-tot-GZ-psycholoog en de gesprekken met het rehab vielen hier ook ergens weg. En oh ja, de groep ging op de achtergrond nog door.

Vooral die laatste psycholoog heeft me verder geholpen.. Ik wilde, heel eigenwijs, alleen het eten 'zelf' doen en wilde niet dat ze eraan zat. Uiteindelijk hebben we een deal gemaakt: Ik mocht het zelf proberen maar als ik te veel af zou vallen of het zou te problematisch worden, zou ze ingrijpen. En dat heb ik geweten ook.

En oh ja, in december ben ik via de Bavo aan een mindfulness training begonnen :). Doe er niks meer mee, heb eigenlijk te weinig voorstellingsvermogen ervoor, maar heb het wel als fijn ervaren.

Het is weer eens donderdag.

Het is weer donderdag, weegdag... En ik ben zenuwachtig. BAH!

Gisteren een eetbuitje gehad, vandaag zie ik eruit alsof ik een zwanger nijlpaard met morbide obesitas ben (Opgezette buik, echt alles is nu dik en vet) en ik weet zeker dat ik nu echt een aantal kilo zwaarder ben dan gisteren... En ik ben bang dat ik dat niet ga trekken. HELP!?!

Het is nu half 10, maar heb me al iets van 3 keer verkleed omdat ik er maar niet achter kom wat lichter is.. Had net een ander jurkje aan, maar begon ineens te twijfelen of het toch niet een tuniek is (Hij is behoorlijk kort, had er wel een broekje onder aan maar toch...) dus dan maar weer iets anders.

Zucht.

Donderdag, weegdag. De laatste voorlopig... Volgende week ben ik er namelijk niet en daarna heeft PsyQ zomerstop. Help?! Ik moet toch weten wat mijn gewicht gaat doen?! Ik kan wel weer een nieuwe weegschaal gaan kopen ofzo, maar PsyQ heeft er nog zo'n 3 van mij liggen.

Eten: Tsja, het gaat gewoon ruk. Ik eet, voor mijn gevoel, te veel en het liefste zou ik weer stoppen met eten en beginnen met overmatig bewegen, maar daar word ik ook niet beter van...

Heb beloofd dit een kans te geven; afvallen kan altijd nog als het niet bevalt... Maar tegelijkertijd is eten en stilzitten een van de laatste dingen die ik wil!

De weegschaal, mijn vriend, mijn vijand.

Jurken en blote benen.

Al jarenlang ben ik stiekem behoorlijk jaloers op alle dames die zonder problemen rondlopen in de zomer met jurkjes/rokjes met blote benen terwijl ik, ondanks dat ik (schijnbaar) al lang niet meer te dik ben, durf ik dat nog altijd niet omdat ik er te onzeker voor ben.

Ergens in de afgelopen week realiseerde ik me dat het eigenlijk nergens op slaat, en het stiekem ook niet mooi vind, dat ik persé een legging onder een rok aan moet en jurken vrijwel helemaal niet durf te dragen. (Behalve dan dat ik bang ben dat ik in mijn ondergoed sta, heb ik ook altijd het gevoel alsof mijn mega dikke blubberbluik nog meer opvalt als ik een jurk aan heb)

Het vreemde is dat, ook al ben ik ervan overtuigd dat vooral mijn bovenbenen mega dik zijn. ik wel kan rondhobbelen in korte broeken en een enkele keer zelfs shorts, terwijl rokken/jurken meestal langer zijn en het in die zin minder 'eng' zou moeten zijn.

Zelfbeeld

Net zoals dat ik een paar jaar geleden al besloot dat ik liever normale/strakke shirtjes draag dan wijde dingen en eigenlijk niemand, behalve ikzelf, hier echt op kreeg ik het afgelopen week in mijn kop dat ik moet leren om jurken te dragen...

...En de beste manier om het te leren, is door het ook daadwerkelijk te doen!

Zo gezegd, zo gedaan...

Donderdag, de eerste dag... Ik had nog een oude, groene jurk in de kast liggen en besloot die maar aan te doen, zonder legging ofzoiets en ik voelde me de hele dag behoorlijk opgelaten, zeker op de heenweg op de fiets en een rok die opwaaide. Maar goed, volgehouden en ik ben er niet dood aan gegaan... En heb zelfs een paar nieuwe jurkjes gekocht!

Vrijdag

Vrijdag ben ik naar de bios geweest... Vlak voor ik weg ging besloot ik dat dat een prima moment was om een van de jurkjes van donderdag uit te proberen. Voelde me nog altijd opgelaten maar heb het wel gedaan!

Zondag: besloot ik om een jurk uit de Desigual uitverkoop waarover ik donderdag twijfelde toch nog maar eens te gaan passen/kopen. Uiteindelijk niet gedaan omdat ik twijfelde of de kleur blauw niet te donker was en hij ook een beetje aan de strakke kant zat, maar wel een hele mooie andere, lichtblauwe, Desigual jurk gescoord. 

Vandaag Heel eigenwijs, ondanks het beroerde weer vanochtend, besloten mijn nieuwe jurk aan te trekken omdat ik er gisteren behoorlijk blij mee was en hem persé vandaag aanwilde...

Voel me nog altijd ongemakkelijk, vooral in de metro/trein als ik moet zitten ofzo, maar heb wel het idee dat ik eraan begin te wennen en langzaam minder gestrest aan het raken ben.

Dus, missie geslaagd, denk ik? :-)

Vroeger

Vroeger, toen ik nog een lief, klein, schattig, meisje was maakte mijn moeder soms zelf jurkjes voor mij, voornamelijk voor speciale gelegenheden zoals de schoolfotograaf of een x-jarig huwelijk van mijn overgrootouders. Deze jurken vond ik geweldig maar ook speciaal, ik was, voor zover ik mij kan herinneren tenminste, dol op de wijde rok en dan ronddraaien :) (Tsja, ik was iets van 5 ofzo).

Naarmate ik ouder werd begon ik het te vertikken om jurkjes/rokjes te dragen; ik ontwikkelde er een soort angst voor omdat ik op de een of andere manier bang werd dat ik ineens in mijn ondergoed zou staan, dus vertikte ik het vanaf mijn 9e/10e ofzo om rokken/jurken te dragen.

Tot ik een jaar of 20 oid werd. We waren op vakantie in Groningen en na heel wat getwijfel/gedoe kocht ik zelfs een (redelijk lange, wijde) rok van o'neil, die ik door de lengte zelfs met blote benen aandurfde. Hoewel ik moet bekennen dat ik me nauwelijks kan herinneren of ik die rok ook nog ergens anders dan op vakantie heb aangetrokken :)

2010: De leggings waren in de mode, ik besloot om af te vallen en in deze tijd begon ik ook weer, voorzichtig, met het dragen van rokjes. Immers, als er een legging onder zat, had ik technisch gezien een broek aan... In elk geval in mijn hoofd dan, en dus was het 'veilig' om een rok aan te doen.

Zucht.

Geen idee wat er aan de hand is, maar ik merk eigenlijk al een aantal dagen dat ik weer eens in een dip begin te raken:

Ik merk het aan mijn steeds zwartere gedachten, ik merk het omdat ik heel erg hangerig word, ik merk het omdat ik de laatste dagen maar bezig blijf om, vanuit een soort onrust/irritatie, te blijven eten en hier maar niet mee lijk te kunnen stoppen.

Het probleem is alleen: Ik heb verdorie geen idee WAT er dan aan de hand is.

Ja, ik heb last van eetbuien waardoor ik, logischerwijs, chagrijniger word en steeds minder wil eten (Om me vervolgens te realiseren dat ik daar ook niets aan heb en toch  maar weer wat te gaan eten, om vervolgens een paar uur later weer een eetbui te krijgen...)

Postief, of in elk in jullie ogen (Ben er zelf allerminst blij mee) is dat ik eigenlijk (bijna) niet meer braak of laxeer: Realiseerde me bijvoorbeeld gisteren dat ik er helemaal niet gelukkiger van word als ik zaterdagavond en de hele zondag ziek ben.

Maar nu blijf ik dus maar eten, terwijl ik niets doe om het eruit te gooien, en daar raak ik weer gestresst van.

En verder? Tsja, begin weer eens migraine te krijgen... Ik ben zo verschrikkelijk (niet) blij dat het zomer is! :(

Bramenjam maken :)

 Dinsdag heb ik een heleboel bramen geplukt. Deze in een emmer water gezet om te weken en gisteren besloot ik om dan maar zelf bramenjam te maken...

Door een gebrek aan weegschalen de hoeveelheden maar gegegokt, dus:

Bramenjam
Nodig:

• (Veel) bramen
• Appel
• Citroensap
• Geleisuiker
• Glazen potjes

Bereiding:

1. Gooi alle schoongemaakte bramen in een pan.
2. Zet het gas aan en laat de bramen iets van 20-30 min doorkoken tot het allemaal vloeibaar/drap is.
3. Gooi er een halve appel, in stukjes, bij om het pectine halte te verhogen (Zodat het dikkere jam wordt.)
4. Gooi er wat citroensap bij, zelfde reden.
5. Roer de geleisuiker erdoorheen. Ik heb een half pakje (500 gram) gebruikt omdat ik 1 kilo suiker wel heel erg veel vond... En erop gokte dat ik minder dan 1 kilo bramen had. (En de appel/citroensap er bijgedaan om te zorgen dat het dikker werd.)
6. Breng het mengsel roerend aan de kook.
7. Laat het nog een minuut of 4 doorkoken.
8. Giet het hete mengsel door een zeef over in de jampotjes. (Zelf heb ik dus geen zeef, en vond het niet nodig omdat je bramen toch ook eet zonder de pitten eruit te halen? :P)
9. Draai de deksels weer stevig op de jampotjes en zet ze met  de gloeiendhete jam minimaal 5 minuten op hun kop. (Zodat de lucht door de hete jam moet en de eventuele bacteriën dood.)

Resultaat:

Paar potjes jam, en een hele roze keuken :)

Tegenstellingen/Tegenstrijdigheden

Een dag van tegenstellingen...

'Ik zie eruit als een monster, dus moet ik me aan mijn eetlijst houden.'

'Ik voel me dik en ben jaloers op iedereen om me heen die wel jurken aan moet. Ook al zie je al mijn vetrollen zitten, ik moet toch ooit leren om een jurk te dragen en daarom doe ik vandaag een jurk aan...'

'Wow, ik zie er vreselijk uit in deze jurk, volgens mij ziet iedereen mijn dikke buik... Weet je wat? Laat ik maar eens zomerjurken (in de uitverkoop) kopen.'

(De internist vanmiddag:) 'Misschien mag ik dit helemaal niet zeggen, maar ik vind dat je er goed uitziet vandaag'
(mijn hoofd: 'Zie je nou wel dat je steeds dikker word, dom monster. De internist ziet het toch ook?!'
(Ik, tegen de internist:) 'Uhm, betekent dat dat ik te dik ben?!'
(Internist:) 'Er goed uitzien kan ook te maken hebben met andere dingen dan alleen gewicht...'

'Ik baal omdat ik 300 gram ben aangekomen, maar ik wil persé vandaag een McDonalds cola glas... Laat ik eens langs de McD gaan voor een salade menu.'
'Ik kan bijna niet meer op mijn voeten staan, de eerste 2 McD's hadden geen salades meer(?!), laat ik eens de 3e proberen...'

'Ik heb teveel bij de McD gegeten, of nee, misschien te weinig. Aargh, geen idee eigenlijk! Laat ik maar eens langs de AH gaan omdat croutons waarschijnlijk nooit genoeg koolhydraten/zetmeel bevatten... ...Weet je wat? Laat ik eens een Gü toetje (= mega veel kcal) kopen EN een cronut.'


Tsja, helaas gaat het er vrijwel nooit logisch aan toe in mijn hoofd, en ach, ik ben niet voor niets verschrikkelijk eigenwijs, aldus mijn familie.

Ja, ik ben me ervan bewust dat ik me, vooral in de ogen van omstanders, behoorlijk inconsequent en impulsief kan gedragen, vooral met dingen die betrekking hebben op eten. Wat jullie echter niet zien, is de gi-gan-tisch vermoeiende oorlog die ik constant met mezelf moet uitvechten over alles, maar dan ook echt ALLES:

Alles wat ik eet, alle soorten beleg, alles wat ik in de supermarkt koop en soms, heel soms, word ik het zat en ga ik me ertegen afzetten (Zoals een eetbui triggeren door teveel vette dingen te kopen, omdat ik bang ben dat ik anders voor de anorexia kant kies.)

 Maar ook: Een compromis met mezelf sluiten, zoals bijv. al jarenlang deze voor verjaardagen e.d. (De laatste keer lax is overigens iets van een maand geleden, don't worry.)

Ik ben op een verjaardag, dat betekent taart. Omdat ik taart eet, moet ik vanavond een x-aantal laxeertabletten slikken.

Aangezien ik toch al moet laxeren, maakt het toch eigenlijk geen drol uit wat ik verder eet? Daarom mag ik zoveel snacken als ik wil, ook al is het misschien dwangmatig.

Oftewel: 

Foute dingen = lax
lax = onbeperkt foute dingen. (aka oorzaak --> gevolg.)

Daarom is het ook zo onwijs vervelend als mensen me op een verjaardag iets opdringen, vooral als ik me voorgenomen heb om NIET te hoeven compenseren! Het lijkt misschien alsof ik tegenwoordig minder eet op een verjaardag, maar bedenk er ook bij dat ik, zolang ik me daar aan kan houden, thuis geen compensatiemaatregelen hoef te treffen!

Ja, vroeger at ik mega veel op barbeques.
Ja, dat deed ik ook nog toen ik, volgens jullie, al erg dun was.
Nee, daar werd ik niet gelukkig van, het betekent NIET dat ik het tegenwoordig ook lekker vind.

Ik kan al in paniek raken als ik een stukje worst te veel eet, wat kan leiden (En vroeger ook daadwerkelijk deed) tot laxeren --> eetbui --> braken --> laxeren...

Laat me dus gewoon eten wat ik wil, en als ik sterk genoeg in mijn schoenen sta om iets te weigeren, of om maar een beetje te eten, respecteer dat en blijf a.u.b. niet aandringen dat ik nog meer moet eten, want echt, in mijn geval is dat alles behalve gezond... En ik word er behoorlijk verdrietig/ongelukkig van.

Het is niet leuk om constant een oorlog in mijn hoofd uit te moeten vechten.
Het is al helemaal niet leuk als ik voor mezelf een compromis heb gevonden, en dit, voor mijn gevoel, onder druk van anderen moet aanpassen waardoor ik (meestal) moet gaan compenseren.

Overigens is dat de laatste weken goed gegaan, maar dat heeft wel ongelofelijk veel moeite gekost...

Is het dan nog steeds zo'n goed idee om me onder druk te zetten om een paar kippenvleugeltjes, die ik overigens te vet vind, te eten? En als ik er dan een paar op heb om jullie een plezier te doen, me erop te blijven wijzen dat ik er meer moet eten?

Donderdag, weegdag...

In onze groep is het, in elk geval voor de mensen die 2 dagen per week komen, elke donderdag weegdag bij PsyQ. En, men, wat baal ik daarvan!

Vanwege de een of andere reden die ik niet begrijp vind PsyQ het een perfecte tijd om te wegen vlak NA de lunch. Dit betekent, in elk geval voor mij, dit:

• Doordat je al gegeten/gedronken hebt klopt het gewicht niet meer (Dit is toch immers hoger dan als je net op bent gestaan, naar de wc bent geweest maar nog niet hebt gegeten/gedronken?!)
• Sinds een paar weken ook nog met kleding aanwegen... Gelukkig is het zomer; ik ben vaak een hele tijd bezig om te bedenken welke kleding het minste weegt.
• Angst, en daardoor nog meer moeite om wel te eten/drinken... Immers, dit heeft nu een direct invloed op je gewicht.
• Een rothumeur.
•  Aangekomen? Altijd fout; met max 0,5 kg in een week kan ik nog wel omgaan. Een paar weken geleden was ik 'ineens' 1,7 kg zwaarder waardoor ik in paniek raakte, en eigenlijk het eerste wat ik deed was langs het Kruidvat en vervolgens de KFC... (En een paar dagen lang moeite om ook maar iets naar binnen te krijgen, ik was immers te dik om te eten!)
• Gelijk gebleven? Ook fout. Dit betekent namelijk dat ik teveel vette dingen gegeten heb, en zeker als ik de week daarvoor behoorlijk wat aangekomen ben.
• Afgevallen? Iets beter, maar het is nooit genoeg...

Voordat ik mijn weegschalen (3) moest inleveren, stond ik met gemak 20 keer per dag op de weegschaal:

Na het opstaan, na de wc. Voor het eten, na het eten. Voor het eten/braken, en erna (Om te checken of er wel genoeg uit ging.)

Ik HAAT het dat ik niet weet hoeveel ik precies weeg. Weliswaar minder dan het gewicht bij PsyQ, maar toch, ik wil het PRECIES weten!

Ik haat het dat ik nooit dun genoeg ben. Ik haat het dat ik alleen maar dikker en walgelijker begin te worden.

Maar, nog meer, haat ik het dat ik moet afvallen.

Of, zoals ik ooit tegen een hulpverlener heb verwoord: 'Ik wil niet willen afvallen. Maar tegelijkertijd wil ik niets liever dan afvallen.'

Alles draait om eten/gewicht, vrijwel alles is een bevestiging dat ik veel en veels te dik ben...

...En tegelijkertijd is het eten/gewicht meer een symptoom van iets anders, van het feit dat ik niet gelukkig ben.

Maar waarom zit ik er dan zo in vast?

Anyway, vandaag is het dus weegdag. En ik ben zenuwachtig.

Bang dat ik ben aangekomen. Bang dat ik het weegmoment mis (Ik moet ook nog even langs de internist, als dat uitloopt ben ik dus net iets te laat) :(

Maar het bangst ben ik denk ik nog voor mijn reactie op het gewicht.

Bramen

Zo, net, of nou ja een half uurje, terug van bramen plukken.

Het is en blijft verbazingwekkend hoeveel bramen er te vinden zijn in Vlaardingen zodra je erop gaat letten.
Bramen plukken is en blijft leuk om te doen; heb het als klein meisje al van mijn oma geleerd :).

Maar, belangrijker: Het zoeken naar bramen en het buiten zijn geeft me de afleiding die ik zo hard nodig heb gehad. De afleiding van het wel/niet braken, wel/niet vreten... En een doel, heb namelijk het (niet zo heel erg briljante) idee dat ik bramenjam wil maken. En, tsja, daarvoor heb je bramen nodig.

Ben in totaal 1,5 uur weg geweest maar eigenlijk niet eens zo'n heel erg grote afstand afgelegd...

Waarschijnlijk had ik er wel meer kunnen vinden, maar mijn tasje begon te lekken :(.

Het bramen plukken doet me ook aan mijn moeder denken: Ik weet nog dat ze een keer besloot dat ze bramenjam wilde gaan maken en tsja, zowel zij als ik zijn behoorlijk lang zodat we ook nog bij alle bramen konden waar de rest van het dorp net niet bij kon.

Ik weet nog dat het huis niet zo lekker rook bij het koken, maar het was wel erg leuk om te doen en de jam, al was die behoorlijk dun, smaakte prima.

Afleiding
Maar goed, ik had dus afleiding nodig. Wat was er gebeurd?
Ben 's middags bij mijn tante en nichtje geweest, wat erg gezellig was. Eigenlijk vooral in de tuin niets gedaan en op een klein neefje gelet bij de watertafel en daarvoor een poging gedaan om Oreo ijs te maken (Ben benieuwd of dat gelukt is, haha).

Daarna naar de Albert Heijn; ik had namelijk nog eten nodig en wat eierkoeken voor het strand morgen. Ik weet niet precies waarom maar op de een of andere manier eet ik onderweg liever eierkoeken dan dat ik 's ochtends brood moet smeren... Ik denk omdat dat stress scheelt. Brood meenemen is dubbel stress: Eerst over het beleg, en daarna een paar uur later omdat het misschien niet meer lekker is, eten op een vreemde plek, mensen erbij... Dan zijn eierkoeken toch makkelijker maar, vooral, veiliger.

Aaanyway, in de Albert Heijn kreeg ik trek in chocola. Woops. Niet zo'n best plan, omdat dat tot compenseren lijkt. Een compromis met mezelf: 'In plaats van chocola kan je ook een rollo toetje nemen...' Zo gezegd, zo gekocht en na het eten had ik dus een rollo toetje.

Volgende dilemma: Er zitten wel relatief veel kcal in, maar het is ook rond de 75 gram/ml ipv de 200 ml die zou moeten en had daarna inderdaad nog behoefte aan meer. Oplossing: Bakje vullen met luchtige vla.
Gevolg: Braakdrang, paniek omdat ik te veel/te vet binnen gekregen heb. Dus: Dan maar naar buiten om bramen te plukken in de hoop dat dat zakt, wat gelukkig ook gebeurd is.

Let it go...

Tsja, I'm a sucker for Disney movies :)


Behalve dan dat ik het een supermooi nummer vind, heb ik dit geplaatst met een reden. Lees de songtekst eens (Zie ergens onderaan dit bericht) en realiseer je wat er staat


"Let it go, let it go.." Hell, soms wou ik dat ik Elsa was, en nee, niet alleen vanwege haar krachten om alles in sneeuw en ijs te veranderen, hoewel ik moet toegeven dat me dat ook behoorlijk gaaf lijkt!


Don’t let them in, don’t let them see
Be the good girl you always have to be
Conceal, don’t feel, don’t let them know
Well, now they know


Als je er over na gaat denken, is dat voor mij heel erg herkenbaar: Dat is denk ik wat ik al jaren doe; me verbergen voor mensen achter mijn masker van lief, verlegen, altijd lachend, flauw gevoel voor humor hebbend meisje. Waar altijd alles goed mee gaat en die op het eerste gezicht misschien ook echt een hoop voor elkaar heeft, ook al is er vrijwel niemand meer die dat gelooft...


Maar  ondertussen? Tsja, achter het masker schuilt de onzekerheid, het zoeken naar zekerheid en veiligheid, en, oh ja, een eetstoornis die me maar niet met rust lijkt te willen laten. (Samen met de oh-zo-gezellige ik-wil-dood gedachten).


Let it go, let it go
And I’ll rise like the break of dawn
Let it go, let it go
That perfect girl is gone
Here I stand in the light of day
Let the storm rage on
The cold never bothered me anyway.


Soms zou ik willen dat het leven een Disney film zou zijn en ik de prinses. Zou het dan beter gaan? Geen idee, maar misschien, heel misschien, zouden mijn problemen behapbaarder zijn als het onderdrukte 'slechte' magische krachten zouden zijn of slechte heksen, of wat dan ook in het Disney universum dan een aantal demonen/gevechten die zich vooral in mijn hoofd voordoen.



Lyrics:

The snow glows white on the mountain tonight
Not a footprint to be seen
A kingdom of isolation 
And it looks like I’m the queen
The wind is howling like this swirling storm inside
Couldn’t keep it in, heaven knows I’ve tried

Don’t let them in, don’t let them see
Be the good girl you always have to be
Conceal, don’t feel, don’t let them know
Well, now they know

Let it go, let it go
Can’t hold it back anymore
Let it go, let it go
Turn away and slam the door
I don’t care what they’re going to say
Let the storm rage on
The cold never bothered me anyway

It’s funny how some distance makes everything seem small
And the fears that once controlled me can’t get to me at all
It’s time to see what I can do
To test the limits and break through
No right, no wrong, no rules for me
I’m free

Let it go, let it go
I am one with the wind and sky
Let it go, let it go
You’ll never see me cry
Here I stand and here I’ll stay
Let the storm rage on

My power flurries through the air into the ground
My soul is spiraling like frozen fractals all around
And one thought crystallizes like an icy blast
I’m never going back
The past is in the past

Let it go, let it go
And I’ll rise like the break of dawn
Let it go, let it go
That perfect girl is gone
Here I stand in the light of day
Let the storm rage on
The cold never bothered me anyway

Dik.

Dik...

Dat is hoe ik me voel, gigantisch dik. Of, zoals ik vaak aan mijn psychiater heb proberen uit te leggen: 'Ik zie eruit als een hoogzwangere zeekoe met obesitas.' En, tsja, dat is heel erg dik.

Vandaag: Ik had haast en liep van de metro naar PsyQ toe. En, BAH, ik ben zo afschuwelijk, walgelijk DIK.
Ik loop, en ik voel alles wiebelen, zo vies! Het doet ook fysiek pijn.
En ik wil het er allemaal weer af hebben, zo snel mogelijk!!

Wat is er gebeurd? Geen idee: Gisteren, zondag dus, had ik een rotdag. Geen echte aanleiding maar ik voelde me gewoon down/somber.

's Avonds: Hoopte het op te vangen door 2(!) schaaltjes vla i.p.v. 1 --> Hielp niet.
20:00: Tijd voor het avond TD. Dan maar 2 crackers met nutella/speculoos i.p.v. 1 cracker + een appel...

...Hielp ook niet. Wat dan? Een boterham?! Tsja, 2 boterhammen met chocolade pasta kunnen toch geen kwaad...? Oh kut, dat helpt ook al niet, ik moet nog 2 boterhammen eten, en nog 3...

Gevolg: Uiteindelijk heb ik gisteren zo'n 8 boterhammen met 'fout' beleg (speculoos/nutella/hagelslag) naar binnen gepropt. Ja, ik was wel rustiger, maar voor wat voor prijs?

Vandaag voel me ik NOG rotter, zou ik het liefste uiteindelijk helemaal niet meer eten, en ben ik vooral een monsterlijk wezen.

"Tsja meid, dan had je gisteren die boterhammen maar niet moeten eten" hoor ik jullie haast denken. Helaas werkt dat niet zo: Het is niet zozeer een keus maar iets dat MOET. Op zo'n moment MOET ik eten, wat het is maakt eigenlijk niet zozeer uit, zolang het maar voldoening geeft of binnen handbereik is. Gisteren waren het 8 boterhammen, maar het hadden ook (zoals in het verleden) een paar bakken Ben & Jerry's, een aantal afhaalmaaltijden, een zak aardappelkroketten of wat dan ook kunnen zijn.

Probeer het te vergelijken met een alcoholist of een drugsverslaafde: Op het moment dat zij verslaafd zijn is het ook geen keus meer, maar een dwang om te gebruiken, of je nu wel of niet wil.
Helaas is eten dus iets wat niet te vermijden is.

Vandaag:
Tsja, ik voel me dus klote. Of eigenlijk: Nee, ik voel eigenlijk vrij weinig, al weken, en dat bevalt prima.

PsyQ: Afgesproken dat ik de komende week blijf eten zoals nu is afgesproken.

Daarna: Naar huis,  en zelfs mijn middag TD (fruit + taaikorstje) niet geskipped!

Maar belangrijker: Ik heb schijnbaar in de metro besloten dat ik vanavond paëlla of kip Jambalaya ga eten, en hier ook voor naar de Jumbo gefietst toen bleek dat de supermarkt hier de ingrediënten niet had.

Elk begin is moeilijk... Dit ook.

In het kader 'Alle beginnetjes zijn moeilijk, dus dit ook' maar een flauw openingsberichtje.

Mijn naam, hier in elk geval, is dus 'Raenaece', ik ben 26 jaar oud en woon in Vlaardingen samen met mijn kat. Misschien wel dubbel dat hier enerzijds hele persoonlijke dingen op komen maar ik tegelijkertijd niet terug gevonden wil worden onder mijn eigen naam in google, maar hey, who cares :)

En, oh ja, ik heb een aantal labeltjes met om te beginnen het 'Syndroom v Asperger' en (schijnbaar) anorexia nervosa, purgerend subtype...

Voor mij is het nog steeds moeilijk om te bevatten dat ik het labeltje anorexia erbij gekregen heb, immers, mijn bmi is nooit onder de 17,5 geweest en ik ben nooit voor langer dan 3 maanden gestopt met menstrueren... Maar goed, Delfland houd al jaren eetstoornis nao aan en PsyQ dus anorexia.

Ergens geeft het, heel stiekem, een goed gevoel dat ik toch echt anorexia heb; ook al besef ik me dondersgoed dat het helemaal niet goed is, alle eetstoornissen ernstig zijn en blablalbla maar tegelijkertijd geeft het ook een soort erkenning, dat ik WEL erg genoeg ben. Tot nu toe voelde ik me altijd mislukt, en dan ook nog eens een mislukte eetstoornis: Ik ben te zwaar voor anorexia en eet te weinig voor boulimia.

Tsja... Het gaat er altijd niet even logisch aan toe in mijn hoofd :)

In elk geval is dit dus mijn blog. Dus, als iemand dit leest, Hoi! Als mensen reacties achterlaten, nog leuker!

De reden dat ik begin met een blog is voornamelijk voor mezelf: Omdat ik merk dat schrijven me helpt om mijn gedachten op een rijtje te zetten en de socio van PsyQ vanmorgen toevallig een opmerking maakte dat ik zo goed schrijf in mijn eetdagboekje en ik ook zo'n type ben voor een blog.

Dat, en het feit dat me vrijdag in een systeemgesprek min of meer is opgedrongen dat ik elke week een nieuwsbrief naar mijn vader/broertje moet sturen over hoe het gaat, en ik dat eigenlijk totaaaaaaal niet zie zitten:

Een nieuwsbrief over hoe het wel/niet gaat is, voor mij, te vaag, te geforceerd, te onpersoonlijk.

Dus, Sander en papa: Bij deze jullie 'nieuwsbrief'.

Maar, denk eraan: Dit is mijn plekje. Ik bepaal wanneer ik schrijf (Probeer wel minimaal 1 keer per week aan te houden) en wat ik wel of niet kwijt wil. Tegelijkertijd is dit denk ik voor jullie ook de beste manier om te checken hoe het gaat; vooral omdat ik me op een toetsenbord/papier beter uit kan drukken, en beter na kan denken dan wanneer ik praat.

Hou er alleen wel rekening mee dat niet alles wat ik schrijf jullie even goed zal gaan bevallen...!