Steamsale vs Portemonnee vs Backlog

Voor de mensen die het niet weten: Steam is een game platfor/winkel op de PC, te vergelijken met de playstation store voor playstation en de xbox live store voor de, nou ja, x-box.

Over het algemeen zijn pc games iets goedkoper dan de consoles, vooral met de versplintering van platforms, winkels, etc...
EA heeft Origin,
Ubisoft heeft uPlay
Blizzard heeft Battle.net...

Anyways, steam is over het algemeen de grootste, en meest populairste: Behalve een winkel, is het ook een platform waar je digitale games kan kopen, codes die je via andere winkels/bundles kan activeren, etc. etc.

Elke winter houdt steam een wintersale, waar je o.a. kaarten kan verdienen door te stemmen op games, door games te kopen... En elk jaar trap ik er weer in: Er zijn duizenden spellen in de aanbieding met kortingen tot 90%.

De afgelopen jaren lette ik totaal niet op wat ik uitgaf (Te veel); het enige wat ik zag waren de hoge kortingen op spellen die ik MOET hebben... Voor het gemak even vergetend dat ik al honderden spellen op steam heb.

Hoe ik hier ineens bij kom? Driemaal raden wat er gisteren begonnen is...

Op advies van de begeleiding probeer ik sinds een maandje ofzo mijn financiën/uitgaven beter bij te houden, omdat het net iets te vaak gebeurde dat ik mijn betaalrekening aan moest vullen met mijn spaarrekening, i.p.v. anderssom... En omdat het voor mij toch wel belangrijk is dat ik zelf de controle over mijn financiën blijf houden, i.p.v. een bewindvoering ofzoiets.

Maar goed, terug naar Steam:
Het is zo ontzettend verleidelijk om je winkelwagentje aan te blijven vullen met al die leuke, nieuwe, indie, goedkope spelletjes... Een spel voor 0.49ct (En soms zelfs goedkoper!) Dat kan toch geen kwaad, als ik zorg dat ik maar 1 of 2 'normale' spellen (Lees: rond de 20 i.p.v. 40-50 euro) koop...

Dat valt vies tegen, het bedrag bij de kassa is altijd stukken hoger dan je hebt verwacht/gehoopt.

Maar goed, dit jaar heb ik:
- Mijn wenslijst helemaal verwijderd. Er stonden ondertussen meer dan 700 games in, wat niet reëel is: Ik gebruikte het om kortingen in de gaten te houden voor spellen die me min of meer aanspreken, i.p.v. een overzicht van spellen die ik absoluut MOET hebben.
- Mijn winkelwagentje een aantal keer nagelopen, en bijvoorbeeld de Witcher 3 er toch maar uitgehaald: Er zijn nog zoveel games die ik moet spelen, inclusief Skyrim, dat het niet reëel is dat ik er voor de volgende uitverkoop aan toegekomen ben.
- Er een nachtje over slapen: Normaal race ik gelijk door naar de kassa en druk op paypal en klaar is kees, dit keer heb ik in elk geval een nachtje geslapen voordat ik mijn aankoop deed. :)

Backlog
Iets waar ik al jaren last van heb (En met mij een groot deel van de pc gamers) is een backlog: Een verzameling spellen die je nog moet spelen, en die maar blijft groeien i.p.v. krimpen door onder andere goedkope bundle sales:

1-2 euro voor 3-5 spellen, het is toch zonde om dat te laten liggen... Toch?! Al die websites zijn eigenlijk opgezet op een manier om je impulsiviteit aan te spreken; de afgelopen jaren is het aantal bundle sites enzo ook flink gegroeid... En daardoor de oh-zo-enge backlog ook.

http://backlog-deepness.rhcloud.com/users/Yindy Voor wie nieuwsgierig is, dit is dus mijn backlog... Op Steam... Heb ook nog wat spellen op uplay, Origin, gog, de playstation, 360....

...En een stapel boeken die ik nog moet lezen, dvd's die ik nog moet kijken...

Conclusie: Er zit te weinig tijd in een dag!

Een kijkje in mijn hoofd, qua eten.

Afgelopen vrijdag vroeg een begeleider me om een poging te doen op papier te zetten wat er van ons gesprek is blijven hangen/waar ik over na ging denken... Dat heeft ze geweten ook, en schijnbaar verduidelijkt het een hoop. Dus ik dacht, laat ik hem ook maar hier droppen, dan lijkt het in elk geval of ik mijn blogje probeer bij te houden. :') 

Hey hey,

Iets later dan gepland, maar heb soms een beetje moeite mijn gedachten te ordenen, werd afgeleid door de Voice, en verzin nog maar een paar afleidingsmanouvres, om vooral zo min mogelijk stil te hoeven staan/na te hoeven denken.

Eigenlijk ben ik qua eten driedubbel de klos:

- Mevrouwtje Asperger verdraagt bepaalde structuren niet in haar mond

- Mevrouwtje voedselallergie krijgt van bepaalde dingen jeuk (En die heb ik, logischerwijs, maar geleerd om te ontwijken/niet te eten, just in case)

- Mevrouwtje Eetstoornis heeft de pech een stuiterbal te zijn. (Ben ook gediagnosticeerd met anorexia nervosa, binge/purging type.)

Of te wel: Enerzijds slaat mijn hoofd op hol als ik verboden dingen eet, die dan ook nog eens binnen een dag kunnen veranderen. Anderzijds is Marjoleintje zelf ook gigantisch eigenwijs, en vertikt ze het zo af en toe zich aan de Regels te houden, waardoor een kettingreactie ontstaat (Dag is toch al verpest --> moeten braken/laxeren --> kan je net zo goed nog meer eten --> purgeren en, als ik er echt de pest in heb, komen er op niet-zo-magische-wijze wat krassen op mijn arm bij.

Maar goed, ik dwaal af:

Mijn oude diëtiste heeft me ooit proberen uit te leggen dat, voor mij, iets onschuldigs als een klein stukje chocola eigenlijk levensgevaarlijk is, doordat ik geen maat kan houden en het niet bij 1 stukje kan houden...

Boodschappen doen ofzo

Wat is gestoorder? Me aan mijn Regels houden waardoor ik de rust in mijn hoofd bewaar, iets te gezond eet, en daardoor voor de eetstoornis kiezen?

Of als ik merk dat ik ergens trek in heb uiteindelijk toch besluit de chocola/chips te kopen (Omdat ik anders het gevoel heb dat de eetstoornis wint, en tsja, ik ben iets te eigenwijs), --> in paniek raken --> compenseren?

Eigenlijk is wat ik ook doe, eet, wat dan ook, toch nooit goed...

En ik ben het onderhand meer dan een klein beetje zat.

Eetdagboekje

Ik weet oprecht niet wat beter is: bijhouden, het risico nemen om dingen te schrappen/kcal te tellen

Of: Niet bijhouden, uit een soort van automatisme eten?  Dan hoef ik er iets minder mee bezig te zijn, of is dat ook weer een eetstoornis ding? Ik heb geen idee, en het is dood vermoeiend om alles wat ik denk/doe tig keer te moeten onderzoeken/analyseren.

Bewegen

Objectief gezien, beweeg ik iets te weinig (Want gemiddeld minder dan 30 min per dag)

Terwijl ik tegelijkertijd zo bang ben om weer in een combinatie van bewegingsdrangen te komen, dat ik juist niet beweeg.

Afvallen/ niet eten / etc.

Eigenlijk is mijn honger/dorstgevoel al jaren een zooitje: Op momenten dat ik geen honger zou moeten hebben, kan ik omvallen van de honger (Dus bijv. een half uur na een hele grote maaltijd), terwijl op momenten dat ik honger zou moeten hebben ik juist misselijk ben en eten eigenlijk het meest zinloze ooit lijkt.

Tegelijkertijd, weet ik zelf ergens ook wel dat niet eten / etc. redelijk ongezond is; de keren dat ik erop terug grijp is meestal uit vermoeidheid: Mijn hoofd is een chaos, alles wat met eten te maken heeft is een ramp, terwijl ik tegelijkertijd ook een aantal keer per uur doodsgedachten heb.

Puur voor de rust in mijn hoofd, is het op die momenten zoveel makkelijk om het op te geven: Ik heb simpelweg de energie/wilskracht niet om ermee door te gaan.

...Terwijl ik tegelijkertijd een kleine kant heb die zichzelf afvraagt waar ik in die tijd de energie vandaan haal. die ongelofelijk bang is omdat ze weet dat het helemaal niet goed is dat ik al in paniek kan raken van een kopje water/thee/yoghurt.

En, bleh, het blijft gewoon een vloek die ik niemand toe zou wensen, terwijl het tegelijkertijd een bepaalde veiligheid/toevlucht biedt waar ik niet vanaf kom.

...Maar goed, ik weet zelf niet meer waar dit mailtje heen aan het gaan is, dus ik ga maar slapen ofzo :)

Stigma here, stigma there, stigma stigma everywhere!

De afgelopen tijd verschijnt er overal wel een berichtje over psychiatrie en (zelf)stigma.
Naïef als ik ben, heb ik lang gedacht dat ik geen last heb van stigmatisering, want, ik ben ik, ik accepteer mensen, etc. ....Toch?

Vorige week had ik het zijdelings met iemand over arrangementen en ze liet vallen dat ik misschien ook wel iets aan een arrangement over (zelf)stigmatisering zou kunnen hebben; dat heeft me de afgelopen week aan het denken gezet:

Wat is een stigma nou eigenlijk?Een stigma is een schandvlek of brandmerk dat aan een bepaald persoon, een groep personen of aan een zaak wordt gekoppeld. Een stigma kan ook een vooroordeel zijn dat leeft bij een bevolkingsgroep.

Als men een bepaalde groep brandmerkt/stigmatiseert, dicht men die groep als geheel een bepaald negatief kenmerk toe. Het is voor de gestigmatiseerde groep, zoals het voor een gebrandmerkte onmogelijk is van het merkteken af te komen, zeer moeilijk om een stigma kwijt te raken. Stigmatisering vindt vooral plaats op het vlak van conflicten tussen bevolkingsgroepen. "Nederlanders" hebben het stigma gierig te zijn, "Belgen" zouden dom zijn, "allochtonen" profiteurs. Aan genoemde voorbeelden is te zien, dat stigmata soms ironisch, dikwijls echter kwaadaardig zijn.

Stigmatiseren is in de regel altijd subjectief. Dit ongemak brengt met zich mee dat de meeste stigmatiserende opmerkingen foute veronderstellingen over een groep of individu zijn. Het slachtoffer wordt immers altijd benadeeld als hij gebrandmerkt wordt door een ander; want het is moeilijk om invloed uit te oefenen tegen stigmatiserende opmerkingen. Brandmerken is altijd determinant en om die reden sociaal onverantwoordelijk gedrag. Het is een gevolg van twee andere sociale verschijnselen genaamd roddel en smaad.
(volgens de almachtige wikipedia.)

(Zelf)stigmatisering door opvoeden/vooroordelen/school?
De afgelopen week heb ik me gerealiseerd dat ik, o.a. door opmerkingen uit het verleden, opvoeding, sociale omgangsnormen en wat je ook maar kan bedenken, behoorlijk goed ben geworden in het zelfstigmatiseren en daardoor ook (onbewust) naar te handelen:

Tijdens de basisschooltijd heb ik schijnbaar al geleerd dat je zo normaal mogelijk moet doen; mensen die anders zijn die zijn gek, en die zijn eng/moet je bij uit de buurt blijven/etc. etc. Waar het beeld specifiek vandaan komt? Geen idee, denk iets in de samenleving ofzo.

Ook voorbeelden als een tante waar je uit de buurt moest blijven vanwege 'vreemd gedrag' 'die is gek' en die gaanderweg door de familie vermeden werd, heeft mij als tiener al het gevoel gegeven dat ik zo normaal mogelijk moest zijn, immers, als mensen wisten wat er aan de hand is werd je uit de familie gegooid, want dat is ook met haar gebeurd, toch..? (Tsja, de logica van een tiener)

Ik kan me nog vaag herinneren dat ik als 13 jarige bij Jeugdzorg (Zou nu het centrum voor jeugd en gezin zijn) terecht kwam en behoorlijk moest drammen om het op een akkoordje te gooien met de spv-er daar om vooral niet mijn moeder te bellen/in te lichten, waarom? Angst. Voor afwijzing.

Over het volgende ben ik niet helemaal zeker, maar ik meen me ook heel vaag te herinneren dat ik van mijn moeder vooral niet tegen mijn vader iets over Jeugdzorg of het Riagg moest zeggen (Wat ik sowieso al niet van plan was; te gewend om dingen te verbergen.) en eigenlijk zou ik nog steeds niet weten of mijn vader überhaupt wist dat er ook maar iets aan de hand was, laat staan wat precies. (Dus, pap, als je dit leest.. Heb je ooit geweten dat ik al op mijn 13e in de GGZ terecht kwam? Zo niet, bij deze, sorry :p)

Overigens was ik het Riagg na een tijdje zelf zat (Tsja, ik was een behoorlijk eigenwijze tiener) en heb ik er eigenlijk vooral van geleerd om mijn problemen vooral nog beter te verbergen; om nog meer te proberen om me zo normaal mogelijk te gedragen terwijl ik nooit echt gelukkig ben geweest.

Ik durf zelfs te wedden dat mijn broertje en zusje, waarmee ik in 1 huis woonden, nooit echt hebben geweten hoe erg het was, of dat ik als 13 jarige mezelf al beschadigde. (Sorry!)

MBO/HBO/ouder worden moet dit wel hebben veranderd, toch?
Nope, eigenlijk niet: Eigenlijk hebben mensen me altijd als 'vreemd' 'anders' 'erg verlegen/onzeker' 'stil' gezien, en tegelijkertijd iemand die altijd lacht/vrolijkt lijkt, als een soort irritant masker waar ze maar niet vanaf komt. Een schild, om te voorkomen dat mensen verder vragen. Maar goed, dit ging over stigma's, niet over maskers.

Zelfs in de paar therapie groepen waar ik in gegooid ben heb ik achteraf gezien mezelf vooral weggecijferd, nog altijd uit een soort van angst om veroordeeld te worden, als gestoord gezien, mensen af te schrikken: Waarom? Angst.
Waarom? Door voorbeelden om me heen, immers, mensen die anders/raar zijn worden verstoten.

Bij de chemie-opleidingen was het misschien niet zo raar, want gelijk na de middelbare school, planeet ontkenning, niks aan de hand, enz. enz. 

Nog meer toneel, ontwijkend gedrag, HBO'tje erbij...
 ook een nieuwe start, jaren later, op notabene een hulpverleningsopleiding was ik zo bang om veroordeeld te worden, dat ik, achteraf gezien, mezelf per ongeluk heb vervreemd van de rest van de klas: Je zou zeggen dat juist in een hulpverleningsopleiding je jezelf zou moeten kunnen zijn, toch...? In plaats daarvan liep ik op mijn tenen om maar zo gewoon mogelijk te zijn en de dag proberen door te komen.

Overigens gold dat niet alleen voor mijn klas: Mijn eigen familie wist het niet eens, net zomin als de paar crisis-opnames de 2 jaar daarvoor.

Zelfs toen ik in november t/m oud en nieuw zat opgenomen wegens suïcidaliteit, vrijwel niet meer kunnen eten en daardoor zelf ondertussen ook aardig wanhopig te worden, is denk ik het enige wat ze wisten dat ik  ziek was, een lang griepje of geen idee eigenlijk.

De hele afdeling kreeg visite, of wat dan ook: Ik was ondertussen te druk bezig om bang te zijn voor afwijzing, en had maar voor mijn familie besloten dat ik ze er niet mee hoefde te belasten.

En, hoe gaat het nu dan?
Tsja, nu gaat het eigenlijk niet veel anders: Nog steeds voel ik me heel ongemakkelijk rondom anderen, heb ik het gevoel dat mensen me erg snel veroordelen omdat ik in de Wa-Jong zit (Geloof me, als ik zou kunnen werken had ik het echt wel gedaan. Het is lang niet zo flex als het klinkt om jarenlang de hele dag door niks te doen en van nog geen 1000 euro per maand rond te moeten komen.)

Maar, ook: Nog steeds verberg ik mijn problemen zoveel mogelijk voor mijn familie: Begrijpelijk worden zij hier weer kriegel van. Waarom? Ik ben nog steeds bang dat ik door iedereen word afgewezen.

Sociale omgang? Awkward, ik heb nog altijd geen idee hoe ik me moet gedragen maar, vooral: Ik ben pijnlijk bewust van mezelf, van hoe ik me hoor te gedragen, of ik niet raar overkom, van mijn sociale tekortkomingen om echt te kunnen genieten van contact, waardoor ik het maar het liefst vermijd.

Maar ook: Van mensen in de buurt, die weer eens zeuren over die mensen van 'Pameijer', dat ze verhuizen wegens de overlast (Overigens is er maar eentje van Pameijer die af en toe de straat bij elkaar schreeuwt, en de onderburen waar ze al veel langer last van hebben is niet eens van Pameijer, zucht.)
Dus, gaat dit goed? Zoals zou moeten?
Nope, bij lange na niet: Maar zo ratelend/nadenkend kom ik er tenminste wel voor mezelf min-of-meer achter waar dat gevoel, die zogenaamde stigma's, vandaan komen.

Misschien, heel misschien, dat ik nog eens leer dat ik wel om aandacht/hulp mag vragen; soms ben ik stiekem jaloers op die gast die schreeuwt: Als het met hem niet goed gaat, weet iedereen het en staat er een heel circus voor de deur.

Zodra het met mij iets minder gaat, maak ik mezelf nog kleiner, nog onzichtbaarder, terwijl ik - voor de buitenwereld misschien - nog vrolijker lijk, in de hoop dat niemand me afwijst, voor gek verklaart, of whatever...

Skeeleren

De wonderen zijn schijnbaar de wereld nog niet uit:
Vandaag is het 1 mei, en lijkt het er zowaar op dat het echt lente/zomer aan het worden is - Begin deze week lag er in het oosten van het land, en helaas dus niet hier, nog sneeuw...

Maar goed: Het is eindelijk mooi weer, eindelijk weer om lekker naar buiten te gaan zonder dat het koud/nat/wat voor excuus je ook maar kan verzinnen is.

Dus: Na het was opvouwen, papa die een kapstok weer aan de muur kwam bevestigen, tuintafel/campingtafel op het balkon zetten, besloot ik om maar weer eens te gaan skeeleren!

Dus, dat 'even' werd 3-4 uur:

Eerst even langs opa en oma, daar een uurtje gezeten. Vanaf daar het rondje rijden dat ik vroeger al altijd reed: Langs het water naar de waterinlaat en dan via de andere kant terug. ...En vanaf daar weer terug naar huis. Oeps.

Toegegeven: Het skeeleren was best lekker, het stuk naar opa en oma was een beetje saai maar de fietspaden in de Bernisse, waar ik vroeger al altijd ging skeeleren als ik me rot/kwaad/wat dan ook voelde, zijn nog altijd prachtig: Het geeft een soort vakantiegevoel om het hele gebied, zonder (bijna) andere mensen in het zicht, lekker in weg te dromen.

Verder begint het er langzaam op te lijken dat ik me eindelijk beter begin te voelen, dus dat is goed nieuws, toch?

Omdat anderen het beter uit kunnen leggen dan ik.

2016, Hallooo Goede voornemens!

Het is weer eens een nieuw jaar, nieuwe kansen, tijd om te reflecteren, bladiebladiebla.

Dus, hier mijn goede voornemens, zodat ik ze misschien zelf ook eens kan onthouden ;)

• Gezonder eten
• Vaker koken
• Niet meer dan 1 game/boek/spel/kleurboek per maand kopen (Omdat helemaal geen waarschijnlijk niet erg realistisch is...)
• Blogs bijhouden
• Meer tijd aan hobby's besteden
• ...Misschien die backlog aan games/boeken/kleurboeken/films/etc. eens verminderen i.p.v. vermeerderen
• De ene NHA cursus nu eens echt bijhouden
• Meer/regelmatiger tijd besteden aan huishouden.
• Regelmatiger bewegen/sporten

Tsja, een hele waslijst... Maar misschien dat ik er 1 of 2 langer dan een paar dagen vol kan houden ;).