Afgelopen zondag is een van mijn begeleidster doodgestoken door een vage kennis.
Sindsdien heb ik kortsluiting in mijn hoofd: Waarom, in vredesnaam?
Jes is zo'n ongelofelijk lieve, levendige, spontane, sociale, warme meid die voor iedereen klaarstond, ik snap simpelweg niet hoe iemand anders de beslissing kan nemen om iemands leven te beëindigen.
Suïcide, okay, dat snap ik nog. Daarmee eindig je je eigen leven, maar de beslissing nemen om dat van iemand anders te beëindigen? In vredesnaam, waarom?!?!?!
Overal in de media, Facebook, waar dan ook duiken er kranten berichten op. Sommige netjes, respectvol en feitelijk... andere sensatiebelust, stemmingmakerij, giswerk. (Ja, ik heb het over het AD).
Waarom? Is het al niet erg genoeg dat ze dood is? Moeten dit mensen het erger maken door te speculeren in een krant over wat er is gebeurd, hoe ze zich gevoeld moet hebben, of wat dan ook?
Ze is verdomme dood.
Dinsdag draaide ik denk ik een beetje door: de details zijn een beetje vaag, maar ik was even alleen thuis, had het koud, ging douchen en ineens had ik een arm die helemaal open lag.
Ik weet ook wel dat ik dat zelf gedaan heb (komt wel eens vaker voor) maar dit keer was het erger dan normaal; ik schrok er zelf van... en de begeleidster die ik uiteindelijk gebeld had ook. (Sorry! :( )
Jes word vandaag begraven, en ik zit op de SEHP mezelf te vervelen, rusten, balen, janken. ....of zoals afgelopen nacht eindeloos lopen. Heb er in jaren niet zo'n last van gehad, maar schijnbaar sloeg de onrust die ik in mijn hoofd niet kan voelen/handelen naar mijn benen.
Moe. Vreemd. Bleh.
ik snap het niet
