Bedreigend? Ik?

Geachte mevrouw M. van E,
Naar aanleiding van uw bezoek afgelopen dinsdag wil ik u hierbij mede delen dat ik u zal uitschrijven bij onze organisatie als cliënt.
De reden is dat wij u niet de zorg kunnen bieden die wij denken dat u nodig hebt.
Bovendien hebben wij uw gedrag tijdens het bezoek als bijzonder vervelend wen bedreigend ervaren. Met name het keihard met de deuren gooien bij uw vertrek en het uitblijven van excuses daarna. nemen wij u zeker niet in dank af.

Dit vond ik dinsdagavond in mijn mailbox, mijn eerste reactie... WHAT THE ACTUAL FUCK?

Bedreigend? Ik? HOE DAN?


Tsja, Ik snap dat het voor mensen vervelend is als een cliënt vasthoudend is als ze vind dat ze gelijk heeft, daar argumenten voor gebruikt, geïrriteerd raakt als een professional en directielid van een jaar of 50, 60 een kinderachtige reactie geeft en op argumenten reageert met nee, wil ik niet, vind ik niet.


Vooral als je al een maand probeert je dossier op te vragen, en ervan uitgaat dat dat ook daadwerkelijk aanwezig is... Maar vooral dat je ervan uitgaat dat dit soort dingen van tevoren al zijn uitgezocht, want, het is niet alsof ik voor iets anders kwam.


Wat ik zou willen zeggen/terugsturen, maar vooral ook niet doe...



'Geachte meneer W,


Naar aanleiding van mijn bezoek afgelopen dinsdag, en het mailtje dat daarna volgde zou ik af willen zien van enige vorm van zorg bij uw organisatie.

Met name het onprofessionele, kinderachtige gedrag en het herhaaldelijk weigeren van wettelijke rechten/plichten, de gebrekkige communicatie, slechte administratie en het niet nakomen van afspraken neem ik u niet in dank af.


Tevens zou ik willen zeggen dat uw gedrag, als professional zijnde een welles/nietes spelletje, zonder argumenten, aangaan met een cliënt die in haar recht staat, dat herhaaldelijk en ook van tevoren aangeeft en het gebrek aan inzicht om dingen van tevoren uit te zoeken vooral veel medelijden opwerkt.


Het spijt mij dat u zich zo onzeker en zielig voelt, dat u het nodig vind dit soort mailtjes/schoppen achteraf na te zenden.


Ook wil ik u erop wijzen dat u wederom geen afspraken nakomt (Geen mailtje naar de behandelaar gestuurd, nog altijd geen dossier...) en dat ik zeker bezig ben om hierin stappen te ondernemen.


Voornamelijk het uitblijven van excuses over de gehele gang van zaken, weegt voor mij zwaar.


Groet,


Raenaece'



Ik weet dat ik mijn stem niet heb verheft, geen scheldwoorden heb gebruikt, niemand heb bedreigt, of wat dan ook...


Maar waarom blijft het me dan zo dwars zitten? Daarnaast, waarom zoveel drama en gedoe, als het heel simpel opgelost kan worden door, ik weet niet, mijn dossier te laten zien/op te sturen? Dan hoeven ze mij verder ook nooit meer te zien - Dit komt eigenlijk een beetje over als treiteren.

Ja, ik weet dat ik, wederom, boos ben... Maar ik snap simpelweg niet wat mensen bezielt.


Overigens was de zorg autoriteit ook 'not amused', en heeft als advies gegeven om eerst de klachtencommissie aan te schrijven en daarna eventueel een gang naar de rechter.


Ook zullen ze meekijken om na te gaan of alles wel volgens de regels/wettelijke termijnen verloopt....



Een heel gedoe, alleen maar omdat een meisje van 29 haar dossier wilde hebben, hier een afspraak voor heeft gemaakt en weigerde op te geven?


Behalve dan dat ik gewoon pissig ben telkens als zoiets gebeurd, heb ik ook gewoon oprecht medelijden met die man.


Hoe onzeker, en zielig, moet je zijn om dit soort gedrag, als professional zijnde, te vertonen?

Cliëntenrechten weigeren

Ik ben boos. Laaiend eigenlijk...

Er is al een tijdje gedonder met een kleine instantie waar ik een intake voor EMDR heb gehad. Ze hebben me afgewezen, shit happens, no big deal, etc.

Waar zit dan het probleem? Simpel: Communicatie.

Ik ben weliswaar de autist in dit verhaal/blog, maar mijn hemel, zij kunnen ook erg slecht communiceren zeg...

Het intakeformulieren drama
Het begon eigenlijk al voor de intake: Het is bij de meeste instellingen standaard om na aanmelding, of zelfs al voor de aanmelding, een aantal aanmeldingsformulieren in te vullen (Persoonlijke gegevens, vragen die belangrijk kunnen zijn bij de intake/beeldvorming en dergelijke.) Kortom: Ze zijn redelijk essentieel.

Wat gebeurde er? Samen met een begeleidster heb ik de betreffende formulieren ingevuld, en deze persoonlijk aan B van het Delta overhandigd. B heeft ze vervolgens persoonlijk naar Empathon verstuurd, samen met een verwijsbrief die ze samen met mijn hoofdbehandelaar geschreven/ondertekent had. Kortom, alles leek geregeld en het was wachten op een intakgesprek...

Totdat er ineens een mailtje binnenkwam, vanuit de betreffende instantie, (zie onder)

Geachte heer/mevrouw,

Hartelijk dank voor uw aanmelding bij E.

Hieronder volgt BELANGRIJKE INFORMATIE om uw aanmelding af te ronden en/of compleet te maken, lees dit a.u.b. zorgvuldig door. Wij zien gaarne zo spoedig mogelijk de juiste ontbrekende documenten tegemoet.

Wij attenderen u er op dat wij voor het maken van een afspraak een  verwijsbrief en bij voorkeur ook een kopie van een identiteitsbewijs nodig hebben. U kunt hoogwaardige kopieën van deze documenten e-mailen naar email@email.nl of de originele documenten opsturen naar ons postadres:  te Hellevoetsluis.

In de bijlage vindt u een PDF bestand met de door u ingevulde gegevens. Tevens ontvangt u van ons een door ons met uw persoonlijke gegevens ingevulde verwijsbrief, die u voor verdere invulling en ter ondertekening en bestempeling eventueel kunt aanbieden aan uw huisarts of andere verwijzer. U beschikt daarmee  dan meteen over een correct ingevulde verwijsbrief.

Als u een andere verwijsbrief heeft: een verwijsbrief moet voorgedrukt of getypt zijn ( dus niet volledig geschreven), ondertekend zijn door en  een stempel bevatten van een huisarts, een medisch specialist, een bedrijfsarts of een jeugdarts voorzien van AGB-code.
Zo lang wij geen  correcte verwijsbrief van u hebben ontvangen bent u nog niet bij ons ingeschreven en kan uw therapie niet starten.

Indien het een aanmelding van een minderjarige betreft,  hebben wij toestemming nodig van gezaghebbende ouder(s) verzorger(s) en een kopie van hun identiteitsbewijs. Deze brief  is bij deze mail bijgesloten en zien wij graag ingevuld retour. Zo niet dan vernemen wij dit gaarne van u.


Met vriendelijke groet,

Hierin staat letterlijk dat ik de benodigde documenten nooit heb aangeleverd, en dat zonder die documenten mijn aanmelding niet afgerond kan worden... aka, WTF?

Vervolgens heb ik dit mailtje naar B doorgestuurd, die ook iets had van Yup, we hebben alles netjes aangeleverd, ik zal wel contact met ze opnemen voor je.

Een paar uur later belde ze, redelijk verbaasd, terug en vertelde dat het schijnbaar een standaard bevestigingsmailtje is dat ik volgens Empathon verkeerd had geïnterpreteerd - ze zei er wel direct bij dat ze aangaf dat zij het mailtje had gelezen en er echt niets anders uit afgeleid kan worden.

Afijn, dat was in orde - dachten we...

Het intakedrama
Via de mail benaderd om een afspraak voor een intake begin juli te bevestigen (Tsja, telefoonangst en mensen die anoniem bellen om werk en privé gescheiden te houden (?!?!?!? Daar zijn werktelefoons toch voor...)

Vol goede moed gingen E en ik naar het intakegesprek... En dat liep, op zijn zachtst gezegd, voor geen meter.

Hoezo? Die intake formulieren die ze bevestigd hadden te hebben ontvangen? Oh, die had ze niet/kon ze niet vinden... Daardoor voelde zij zich erg ongemakkelijk, waardoor ik me heel erg ongemakkelijk voelde en op een gegeven moment E net niet het intakegesprek overnam qua vragen, alleen maar omdat ze wilde helpen...

Kan gebeuren, maar ondertussen is mijn beeld van de instantie allang niet meer rooskleurig, want, 2 fouten nog voor de start van de behandeling.

Sein start behandeling - 8 juli
Op 8 juli kreeg ik een mailtje van de persoon waarmee ik de intake had, zoiets als dit:

Maandag hebben we elkaar gezien voor een intakegesprek, en ik zou even binnen het team gaan overleggen wat de mogelijkheden waren.
Je kan terecht bij M. Zij is gespecialiseerd in traumaverwerking en EMDR. Zij schat haar wachttijd in op ongeveer 2 maanden.
Daarnaast wilde ik vragen of je er bezwaar tegen hebt dat ik in het kader van mijn opleiding mee blijf kijken met jouw sessies bij M. De meeste cliënten vinden dit wel goed, maar ik vind het toch altijd fijn om even toestemming te vragen van tevoren.
Als je dit ziet zitten kun je zelf contact met M opnemen voor een afspraak: m@instantie.nl .
Ik hoop je hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Hier had ik overigens niet direct op gereageerd, omdat ik het na dat intake drama allemaal even helemaal niet meer zag zitten (En vooral niet dat die persoon mee zou kijken), en even rustig alles wilde laten bezinken. Simpel, toch? Immers, er is al toegezegd dat het in het team overlegd is en ik ben toegelaten.

Mailtje 2e intake - 13 juli

Dag Raenaece,

Vorige week hebben we elkaar gezien voor een intakegesprek.
Binnen het team hebben we overleg gehad, en mijn collega C zou graag nog een extra intake gesprek met je willen voeren. Dit is wel een man, maar het is de meest ervaren therapeut die we hebben en hij is heel zachtaardig. Op de site kun je bekijken wie dit is. Ik zal ook bij het gesprek aanwezig zijn, tenzij je daar bezwaar tegen hebt. C wil graag de mogelijkheden met je bespreken voor de behandeling. Uiteraard kan je het tijdens dit gesprek bij hem aangeven als je liever een vrouw wil voor de werkelijke behandeling. Zou je kunnen op maandag 17 juli om 10.00?
Ik hoor het graag van je! 

Dus, kortom: Er is al een akkoord voor de behandeling gegeven, hij heeft alleen nog een paar vraagjes.

Advies/eindgesprek
Stond binnen 10-15 minuten weer buiten, echte intake vragen zijn er niet gesteld, eigenlijk was van tevoren al besloten dat ik er niet geschikt voor ben, en werd er aangegeven dat niemand/geen enkele instantie ooit met mij EMDR zou willen doen. Waarom? Konden ze niet erg concreet maken, en tijdens het gesprek dissosciëren omdat ik niet met de geschepte verwachting vs WTF just happened om kon gaan hielp niet bepaald mee :)

Vervolg:
Gek genoeg wilde mijn behandelaar ook graag weten wtf er gezegd was, en wat hun overwegingen/adviezen waren. Dit heeft ze geprobeerd aan te vragen, maar ze zei dat er erg ontwijkend gereageerd werd.

oktober
Begin oktober kwam mijn behandelaar (omdat het haar ook nog steeds dwars zat en ook zij duidelijk wil) met het idee om mijn intakeverslag op te vragen, zodat er vanuit daar verder gekeken kon worden.

Dit hebben we telefonisch geprobeerd (26 oktober, had een paar weken nodig om de moed te verzamelen samen met mijn behandelaar te bellen), maar dezelfde persoon als van dat 2e gesprek nam op, en gaf aan dat inzagen tot dossier altijd schriftelijk moeten worden aangevraagd...

Rijksoverheid, patiënt/cliënt recht:

Mag ik mijn medisch dossier inzien?

Wanneer dossier inzien
Kopie van medisch dossier

U heeft altijd het recht om uw medisch dossier in te zien of een kopie ervan te krijgen. U kunt dat mondeling of schriftelijk aanvragen. De arts moet u dan zo snel mogelijk – binnen zo’n 2 tot 4 weken - uw dossier laten inzien.

Een arts moet u zo snel mogelijk inzage in uw dossier geven als u daarom vraagt. In de praktijk gaat het om 2 tot 4 weken.

Een arts mag uw verzoek tot inzage in uw medisch dossier alleen weigeren voor zover dit de privacy van iemand anders schaadt. Uiteraard moet de arts dit wel aan u uitleggen. Weigert de arts en bent u het hiermee niet eens, vraag dan een andere arts om te bemiddelen. 

Ook heeft u recht op een kopie (afschrift) van uw medisch dossier. Uw arts kan hiervoor kosten in rekening brengen.

Iedereen van 12 jaar en ouder kan mondeling of schriftelijk vragen om inzage in of afschrift van zijn medisch dossier. U kunt hiervoor bij uw arts of zorginstelling terecht. U hoeft geen reden aan te geven voor uw verzoek.

(https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/patientenrecht-en-clientenrecht/vraag-en-antwoord/mag-ik-mijn-medisch-dossier-inzien-laten-aanpassen-of-vernietigen)

Oftewel: Vanaf het moment dat ik telefonisch om inzage heb gevraagd in mijn dossier, was de instantie verplicht om dat binnen 2 tot 4 weken te geven. Je zou kunnen stellen dat die ondertussen wel voorbij zijn :')

Kopie schriftelijk opvragen
(7 nov, 8 nov antwoord):

Beste medewerker,

Bij deze vraag ik een kopie aan van mijn dossier bij jullie instelling.

(gevolgd door mijn persoonlijke gegevens)

Let erop dat ik zowel in de mail als in het onderwerp aangeef dat ik graag een kopie van mijn dossier wil.

Beste
Ik geef je graag inzage in je dossier.
Ik wil daarom graag daarvoor een afspraak met je maken.
Wil je mij daarvoor bellen op
Met vriendelijke groet,
C

Dat mailtje kreeg ik toevallig op dezelfde dag als dat ik een begeleidinsgesprek had, dus ik heb haar laten bellen om een afspraak te maken, maar ook om nogmaals aan te geven dat ik graag een kopie op zou halen.

Volgens dat gesprek was mijn dossier te dik om op  te sturen/kopiëren, dus dat ik daar aan kon geven welke speficieke delen ik gekopieerd wilde hebben. (Toch knap, na 2 gesprekken...)

Gesprek/inzage dossier

Dat was gisteren, samen met de begeleidster die ook bij het 1ste gesprek aanwezig was....
Ten eerste vond ik het vreemd dat ik geen dossier zag, juist omdat ze aangaven dat het te dik was had ik iets verwacht. Een gesprek over het hoe en waarom van afwijzing, en het verzoek om dit ook naar mijn behandelaarster te mailen. Dit was toegezegd.

Vervolgens vroeg mijn begeleidster mij of ik nog iets wilde weten/kwijt wilde: Ik voelde me de hele tijd al een beetje in een hoekje gedreven, durfde vrij weinig te zeggen maar vond het vooral raar dat ik nog steeds geen dossier zag. Ook wilde ik aangeven dat ik de organisatie erg rommelig vond, en er erg veel last van had hoe chaotisch alles was gelopen.

Vervolgens vroeg mijn begeleidster om mijn dossier, en dit is waar het vreemd werd:

De stukken die ze bij zich hadden waren de dingen die we zelf hadden aangeleverd (intakeformulieren die ze eerst kwijt waren, de verwijsbrief)

Toen we aangaven dat we deze gegevens al hadden en dit niet is waar we naar op zoek waren, werd er moeilijk gedaan en moest alles eerst uitgeprint worden...

Het intakeverslag kwam als eerste, dit zag er een beetje incompleet uit (niet alle punten waren ingevuld) en er stonden een paar kleine foutjes in. Vervolgens duurde het 10 minuten ofzo voor het 2e deel kwam... Wij waren benieuwd, nogmaals, omdat er was aangegeven dat het zo dik was.

...Komt hij aanzetten met een half A4'tje, waarop 2 paragrafen staan met in pen een geschreven datum. Overigens waren de beide paragrafen nog hetzelfde ook. Toen ik dit aangaf, werd mij verteld dat dit uit mijn EPD via Word was uitgeprint. Uhm, okay? Maar belangrijk: Er is dus een EPD.

Ondertussen was ik het gezeur behoorlijk zag, en vroeg ik of ik dat ene halve A4'tje mee mocht nemen. 

ik: 'mag ik dit blaadje meenemen?' (Ja is de logische verwachting, nogmaals, kopien enzo waren al toegezegd)

Hij 'Nee'
Begeleidster en ik 'Hoezo niet?'
Hij: 'Daar heb ik geen zin in'

Wij 'Uhm, ze heeft wettelijk gezien recht op inzage in haar dossier en het opvragen van een kopie'
Hij 'Dat wil ik dan eerst even uitzoeken'

Ondertussen begon ik aardig gefrustreerd te raken, en omdat hij bij zijn standpunt bleef besloot mijn begeleidster om het gesprek te beeindigen (En direct juridisch advies in te slaan.)

Dus, ik ben boos.

Gisteren was ik laaiend, vandaag vooral boos/gefrustreerd.

Denk dat wat het meest dwarszit dat het allemaal zo raar en moeizaam loopt. En zeker van een directielid zou je mogen verwachten dat hij de regels weet. Vooral als er al ruim een maand gedoe is met verzoeken tot kopie, aangeven dat ik dingen mag laten kopiëren, etc.

En, vooral, machteloos... Ik kan er giga slecht tegen als mensen tegen mijn principe, en in dit geval dus ook de wet, ingaan.

Diamond painting

Tsja, soms zit je hoofd wel erg vol, maar kan/weet/wil je niet onder woorden brengen wat er aan de hand is...

Soms omdat het goed gaat, soms omdat het minder goed gaat.

Dus! Laten we het eens over hobby's hebben.

Mijn nieuwste is 'Diamond Painting' en Yoshi is eindelijk klaar.

Voor ik aan Yoshi begon,  (wilde hem op tijd afhebben voor mijn vriendjes verjaardag... Wat dus 1,5 maand later werd :') )was ik al begonnen aan een ander project, eenhoorns!

Waarom? Eenhoorns... Enough said. :p

De eerste keer dat ik dit tegenkwam was op facebook/aliexpress, en het leek me wel leuk om te proberen.

Helaas schrok ik me kapot na het zien van de steentjes; zoveel kleiner dan ik had verwacht!

Bij het eenhoorn project heb ik iets meer foto's gemaakt, waardoor het wel grappig is om de vooruitgang terug te zien... Het begin ging zo langzaam, maar nadat er eindelijk herkenbare vormen tevoorschijn kwamen werd het steeds leuker.

Daarnaast staat vrijwel altijd mijn tablet naast me om Netflix op de achtergrond te kijken.

Ik kan mij niet goed verbaal verwoorden (En dat is knap frustrerend!)

Sinds kleins af aan heb ik moeite met communiceren. (Goh, zou ik soms autist- oh ja, dat ben ik :P)
Tuurlijk, ik kan wel praten (En dat doe ik ook) maar als mensen goed zouden opletten, zou het denk ik opvallen dat mijn sociale/verbale/communicatieve vaardigheden wel erg basis zijn.

Waarom? Geen idee... Ik ben best goed met woorden, ik ben in staat om zinnen te vormen in mijn hoofd/gedachten te ordenen/over redelijk complexe zaken door te denken... Op de een of andere manier lukt het me alleen nooit om dat in een gesprek naar woorden om te zetten.
En geloof mij, dat is knap frustrerend.

Voorbeeldje: Sinds de reorganisatie begin dit jaar val ik onder team B, die samen met team A (bw van de gehandicaptenzorg) de locatie/thuishaven/team AB vormen - in theorie.

Wat ik zeg: Ik weet niet wat ik moet doen in een crississituatie, omdat het onduidelijk is om team B direct te bereiken. (Of, eigenlijk meer: Team B is onbereikbaar.)

Wat ik bedoel: 

• Team B heeft geen pieper en is alleen bereikbaar via A (Die we eigenlijk niet als begeleiding kennen, omdat zij zich alleen met de bewoners van A bezighouden, hoewel die wel weer door zowel A als B worden begeleid. Verwarrend? Vind ik ook.)
• De pieper appen werkt niet, omdat de gemiddelde reactietijd op een whats appje rond de 1+ uur ligt. Bellen is geen optie, want ik heb een belangst.
• Bellen? Belangst. Maar zelfs zonder dat: De pieper wordt opgenomen door iemand die ik niet ken (Of nou ja, ik dan weer wel via mijn vrijwilligerswerk) en die mij niet als cliënt/begeleiding kent. --> Terwijl ik niet nauwelijks in staat ben om te communiceren, zou ik daaraan duidelijk moeten proberen te maken wat er aan de hand is/dat ik in een crisis zit, terwijl ik vaak niet verder kom dan 'Help', via what's app, of eventueel een veilig nummer wel eens wil bellen en dan ook niet veel verder komt dan 'Het gaat fout'
• Vervolgens moet team A iemand van B zien te bereiken
• Die mij dan weer niet direct kunnen bereiken.... (Tenzij ik toevallig in hun werktelefoon sta, als ze die bij zich hebben.)

Oftewel, team B is in een crississituatie zo goed als onbereikbaar.

Wat het resultaat is? Een blaadje met alle nummers/de meeste werkmobiels uit de hele regio. Heel leuk, maar...

• Crisis, ik kan niet/nauwelijks nadenken
• Ik heb geen reële optie om te weten wie wanneer aan het werk is, als je dan maar op de gok nummers moet bellen/appen, terwijl je ook een angst heb om mensen buiten hun werk lastig te vallen...

Goh, waarom zou het toch komen dat ik nog minder snel aan de bel trek dan toen ik onder team C viel... Of waarom mijn eerste reactie is om team C te appen, omdat die over het algemeen wel binnen 5 minuten willen reageren. (Of eventueel bellen, want dat team zijn veilige/bekende gezichten die mij ook kennen.)

Okay, dit is een beetje een zeurvoorbeeld, maar ik ben die hele reorganisatie gewoon spuugzat omdat ik naar mijn idee/gevoel veel minder hulp/ondersteuning krijg dan waar ik behoefte aan heb, voornamelijk omdat team AB gewoon voor geen meter werkt (voor mij dan.)

Maar ik merk het ook in andere, meer neutrale zaken: Ik kan wel gesprekken voeren, maar het is soms knap lastig voor mij... Misschien komt het omdat mijn interne computer een stuk trager werkt qua denkprocessen? Geen idee eigenlijk.

Vaak bedenk ik me pas een dag later wat ik had willen inbrengen in een discussie, hoe ik een mening had kunnen verdedigen/uitleggen, op het moment zelf kom ik niet veel verder dan ik vind dit en dat omdat ik dat vind. (Of heel misschien wat argumenten, als die al een tijd in mijn hoofd zitten)

Bleh, ik zou simpelweg willen dat ik een mogelijkheid zou hebben om normaal te zijn, me normaal te voelen/denken/me gewoon te kunnen uitten zoals ik zou willen, in plaats van het gevoel te hebben dat ik gevangen zit in mijn hoofd en maar een piepklein luikje om de buitenwereld te bereiken.

Waarom?

Afgelopen zondag is een van mijn begeleidster doodgestoken door een vage kennis.

Sindsdien heb ik kortsluiting in mijn hoofd: Waarom, in vredesnaam?
Jes is zo'n ongelofelijk lieve, levendige, spontane, sociale, warme meid die voor iedereen klaarstond, ik snap simpelweg niet hoe iemand anders de beslissing kan nemen om iemands leven te beëindigen.

Suïcide, okay, dat snap ik nog.  Daarmee eindig je je eigen leven, maar de beslissing nemen om dat van iemand anders te beëindigen? In vredesnaam, waarom?!?!?!

Overal in de media, Facebook, waar dan ook duiken er kranten berichten op. Sommige netjes, respectvol en feitelijk... andere sensatiebelust, stemmingmakerij, giswerk.  (Ja, ik heb het over het AD).
Waarom? Is het al niet erg genoeg dat ze dood is? Moeten dit mensen het erger maken door te speculeren in een krant over wat er is gebeurd, hoe ze zich gevoeld moet hebben, of wat dan ook?

Ze is verdomme dood.

Dinsdag draaide ik denk ik een beetje door: de details zijn een beetje vaag, maar ik was even alleen thuis, had het koud, ging douchen en ineens had ik een arm die helemaal open lag.

Ik weet ook wel dat ik dat zelf gedaan heb (komt wel eens vaker voor) maar dit keer was het erger dan normaal; ik schrok er zelf van... en de begeleidster die ik uiteindelijk gebeld had ook. (Sorry! :( )

Jes word vandaag begraven, en ik zit op de SEHP mezelf te vervelen, rusten, balen, janken. ....of zoals afgelopen nacht eindeloos lopen. Heb er in jaren niet zo'n last van gehad, maar schijnbaar sloeg de onrust die ik in mijn hoofd niet kan voelen/handelen naar mijn benen.

Moe. Vreemd. Bleh.
ik snap het niet

Heb ik echt het recht om te klagen?

Klagen, iedereen heeft het waarschijnlijk wel eens gedaan:
We klagen over het weer, over een bus die te vroeg/te laat komt, een service die niet op tijd geleverd word (Zoals een monteur die niet op de afgesproken tijd/dag komt, een pakket dat niet op tijd geleverd wordt.)



Klachten indienen is tegenwoordig ook erg makkelijk: Ik ben heus niet de enige die bij ontevredenheid over een product/dienst een mailadres achterhaald of, nog makkelijker, op Facebook een klacht schrijft omdat het zo gebeurd is en je relatief snel een reactie krijgt.

Klagen over hulpverlening
Juist omdat klagen over kleine dingen zo makkelijk en anoniem is, is dat de reden dat klagen over de dienstverlening van een hulpverleningsinstantie zo ongelofelijk moeilijk/ongemakkelijk/verkeerd voelt? Zou de organisatie niet juist het klagen over dienstverlening moeten bevorderen, omdat mensen/klanten in een afhankelijkheidspositie verkeren en ze er letterlijk leven?

Eerlijk is eerlijk, op zich doet Pameijer als organisatie dat wel: Een aantal weken geleden kreeg iedereen zelfs een foldertje/brief thuisgestuurd waarin in simpele taal staat wat een klacht is, welke stappen je kan nemen als je niet tevreden bent over iets, dat je dat vooral moet doen enzo.

Hoe kom je hier nou ineens bij?!
Ik hoor het iemand in mijn achterhoofd bijna vragen. Het antwoord is vrij simpel: 2 weken geleden raakte ik door een aaneenschakeling van miscommunicaties in een crisis terecht, vervolgens gaf ik letterlijk bij degene die op dat moment avonddienst had dat ik in een zelfdestructieve bui zat, waar vervolgens niet naar werd gehandeld... Wat, in mijn ogen, op zijn zachtst gezegd onverantwoord is omdat de instantie een zorgplicht heeft tegenover mij + als ik in een crisis schiet, ben ik nauwelijs/niet in staat om te communiceren en ben ik behalve zelfdestructief ook een beetje een gevaar voor mijzelf.

Tijdlijn?
Rond 20:00 een apje heen en weer om uiteindelijk rond 20:12 aan te geven dat ik in een zelf-destructieve bui zit. (En ergens tussendoor lagen mijn armen 'ineens' open.)
20:17 Ik zeur op Facebook tegenover mijn achterbuurman/mede cliënt over de avonddienst/afdeling
20:28 Een reactie van hem, en na wat heen en weer getyp besluit hij om langs te komen.
+- 20:40 Hij komt langs, ziet mijn armen, besluit er wat aan te gaan doen (Schoonmaken/afdekken) en bij mij te blijven.
--> Ondertussen heb ik nog steeds niets van de betreffende persoon die avonddienst (Of wie dan ook) gehoord.
20:50 ofzo bedacht hij dat er iemand van een ander team ook avonddienst had (En hij wist zelfs wie, namelijk een van mijn eigen begeleidsters) en besloot hij om die maar eens te gaan bellen. (Zij kon niet gelijk weg, maar had speling omdat er in elk geval iemand bij mij was.)
21:15ish de begeleidster komt langs, ziet mij, begint een gesprek met mij en mijn buurman om me weer een beetje op aarde/terug te krijgen en uit te zoeken wat er nou eigenlijk gebeurd is.
Ik vraag haar of zij iets van de persoon die avonddienst heeft gehoord: Ze zei dat ze alleen maar van mijn buurman had gehoord dat er iets (En wat) aan de hand was.
21:30ish de persoon die bij ons avonddienst had is klaar, en belt de persoon die bij mij zit of zij nog iets kan doen.
22:20ish: Ik ben doodop,doe het weer een beetje en de begeleidster en buurman durven me weer alleen te laten...

Juist omdat ik in een 24/7 setting woon, en een geschiedenis heb van crisis/opnames/zelfdestructief gedrag/suicide gedachten, vind ik deze manier van handelen dermate onverantwoord dat ik besloten heb een klacht in te dienen.

Waarom? Een aantal redenen:

•  Onverantwoordelijke risico's die genomen zijn: Ik ben er nog altijd van overtuigd dat als mijn buurman niet het idee had om langs te komen omdat hij het niet echt vertrouwde en hij vervolgens besloot om iemand anders te bellen ik de rest van de avond alleen zou zijn gebleven.
• Het lijkt een incident, maar het is wel een teken dat er in de organisatie/communicatie ergens iets niet goed gaat, wat anderen ook kan overkomen.
• De gevolgen zijn bij mij gelukkig beperkt gebleven; als ik alleen zou zijn geweest/niets meer had gehoord had ik tot de volgende middag half dood in huis kunnen hebben gelegen, zonder enkele vorm van hulp.

Kortom: Ik heb geluk gehad, maar het is erg waarschijnlijk dat dit hele ernstige gevolgen had kunnen hebben.

Daarnaast, juist omdat klagen (vanuit het hoofdkantoor) wordt gestimuleerd en ik ook klaag als de Donald Duck niet komt, de bus te laat is, of wat dan ook, is het toch logisch dat ik bij zulke ernstige dingen ook klaag?

Klachtencommissie

Wat heb ik vervolgens gedaan: Ik heb een week nagedacht voor ik besloot het mailtje met mijn verhaal + klacht te sturen: Voor een deel omdat ik zeker wilde weten dat ik er helemaal achter sta en ik niet uit een soort wraak/boosheid/emotie handelde, en anderzijds om er zeker van te zijn dat de klacht gerechtvaardigd is.

Aangezien ik hem heb verstuurd, vind ik hem gerechtvaardigd: Puur op het vlak dienstverlening, immers, ik ben toch ook niet tevreden over de dienstverlening?

Ook heb ik bewust gekozen om de klacht in te dienen over de persoon die op dat moment dienst had bij de klachtencommissie. Waarom? De gevolgen: Iemand in een crisis negeren is op zijn zachtst gezegd onverantwoord.

Daarnaast, als de bus van 11:30 niet komt opdagen, klaag je toch ook over de chauffeur die op dat moment de bus zou moeten besturen i.p.v. alle bussen in de omgeving? Waarom dan over een heel team klagen als op dat moment maar 1 persoon dienst had?

Niet zo blij...

Gisteren had ik een gesprek met degene die toen dienst had, een neutrale collega/gespreksleider, ik en de persoon die 's avonds kwam om helder te krijgen wat er nou gebeurd is, wat er speelt, etc.

Blijkbaar vond de gespreksleidster dat degene over wie ik een officiële klacht heb ingediend nu de gebeten hond is, terwijl het (in haar ogen) over de handelswijze van een team gaat... Daar ben ik het niet mee eens, nog steeds niet eigenlijk.

1 persoon die avonddienst heeft en die is ernstig nalatig? --> puur haar manier van handelen, omdat de mensen die op dat moment niet werken er niets mee te maken hebben --> klacht daarover.

Tuurlijk, ik snap dat het vervelend is als er over je geklaagd wordt, ik snap dat het klote is als je opgeroepen wordt om naar een hoorzitting te komen op het hoofdkantoor om daarover in gesprek te gaan, maar wat had ik dan moeten doen?

Zoals ik al zei, juist omdat de gevolgen ernstig hadden kunnen zijn vind ik dit iets dat juist de aandacht van een commissie/directie verdiend, i.p.v. iets dat in een aantal informele gesprekjes zou kunnen worden gefixed.

Spijt?

Het blijft een dubbel gevoel: Ik heb er een hekel aan om mensen te kwetsen, ik HAAT het om moeilijk te doen/moeilijk te zijn, wil graag dat iedereen me aardig vind, doe mijn best om zo onopvallend mogelijk te zijn... ...En dan sta ik daardoor nu ineens onder hoogspanning/in de aandacht/en AARGH.

Tegelijkertijd: Ik blijf erachter staan, immers, ik heb toch ook een klacht over (het gebrek aan) de dienstverlening? Klagen wordt toch juist gestimuleerd?

Iedereen die in dezelfde positie zou zitten zou ik aan hebben geraden om te klagen; tegelijkertijd zou ik deze klacht ook ingediend hebben als iemand anders op dat moment dienst had en op dezelfde manier had gehandeld (En dan i.p.v. tegen degene die er nu op staat, tegen degene die op dat moment dienst had.)

Communiceren is moeilijk!

Schijnbaar heeft Asperger/autisme ook invloed op mijn sociale vaardigheden en communicatievaardigheden... Als je het mij vraagt, denken mensen gewoon te veel na :p

Een paar voorbeeldjes:

Het pilgedoe
I.v.m. menstruatieklachten zit ik sinds kort toch maar aan de pil. Heb weliswaar een hekel aan hormonen, maar een week nauwelijks kunnen lopen door de buik- rug- hoofdpijn is ook niets... En ja, daar heb ik weliswaar pijnstillers en maagbeschermers voel maar die werken ook niet optimaal.

Hoe ik hier ineens op kom? Omdat ik nogal verstrooid ben en ik toch elke dag medicatie moet ophalen, liggen mijn allergie tabletten en dus ook mijn pil strip op kantoor. Vorige week maandag was mijn laatste pil uit de huidige strip, een gesprek met degene die toen dienst had ging ongeveer als volgt: (Niet letterlijk, want zo goed is mijn geheugen nou ook weer niet!)

Ik: Kan ik die stopweek niet gewoon over slaan?
Zij: Altijd over slaan?
Ik: Als het  even kan wel, ja.
Zij: Uhm, ik vind dat je dan eerst een briefje van de huisarts nodig hebt..
Ik: Ja maar, er zijn zoveel mensen die het doorslikken, en daarnaast, als ik een prikpil zou hebben zou ik het toch ook niet meer worden?!
Zij: Ik plak een briefje op je doosje dat je volgende week de eerste pil weer krijgt.

Mijn conclusie: Ik mag van haar mijn stopweek niet overslaan, tenzij ik een briefje van de huisarts heb.
(Vervolgens was ik een paar dagen later, eigenlijk zoals verwacht, zo ziek dat ik de hele dag niets anders kon dan op bed liggen... En daarna begon inderdaad de menstruatie)

Volgende dag medicijnen ophalen, ik een beetje kwaad omdat ik sowieso in een stopweek zat die ik niet wilde en ik, zoals waar ik al bang voor was, weer ziek was:

Ik: Ik mag van E mijn stopweek niet overslaan!
Zij: Huh?
Ik: Zij zei dat ik mijn stopweek niet mag overslaan, tenzij ik een briefje van de huisarts heb. En ik wil helemaal geen stopweek! Nu zit ik wel aan die pil, waar ik toch al veel moeite mee heb, en dan ben ik alsnog ziek!!
Zij: 'Uhm, weet je wat? Ik ga het even navragen en overleggen, maar van mij mag je je stopweek best overslaan en dat zal ik ook duidelijk in de rapportage zetten.

(Een paar uur later bleek dat degene waarmee zij had overlegt het ook niet zo goed wist, dat ze voor mij naar de huisartsenpost heeft gebeld en dat ik inderdaad, zoals ik al wist/vond, de pil tot mijn dood kan doorslikken (Tenzij ik daardoor andere klachten krijg) )

Een paar dagen later kwam E erop terug:

Zij: 'Trouwens, ik heb niet gezegd dat je je stopweek niet mag overslaan, wat ik bedoelde is meer dat ik er geen beslissing over kan/durfde te nemen omdat je ze altijd wil overslaan.'

Oftewel, in het kort:
Het signaal dat ik krijg als ik aangeef dat ik die week wil overslaan, dat aangeef, en er vervolgens iets over een briefje van de dokter word gezegd gecombineerd met een post it op mijn pil-doosje waarop staat dat de volgende pil een week later komt --> Raenaecje mag haar stopweek niet overslaan. (En echt, ik heb het geprobeerd maar ook na dat gesprek kan ik er geen andere conclusie aan verbinden.)

Kleding
Een ander voorbeeld van mensen die te veel nadenken is kleding: Ik heb een redelijk flauw gevoel voor humor + ik hou van kleding kopen. Dus zo af en toe loop ik rond in shirts met plaatjes of teksten.

Wat ik ermee bedoel: Niets; over het algemeen gaat mijn redenatie over wat ik aantrek niet verder dan 'oh, dat shirt staat wel bij dit vest' of 'deze heb ik al een tijdje niet aangehad en hij zit lekker.'

Wat anderen interpreteren: 'Ze communiceert via haar t-shirts, gaat alles wel goed met haar? Moet ik op dat shirt reageren?'
Tip: nee! Ik vind oprecht het shirt gewoon leuk/wat dan ook, ik bedoel er verder niets mee, ik geloof heus wel in mezelf ofzo.

Dit is een ander voorbeeld: Op het moment dat ik het bestelde, vond ik het een grappige tekst die wel een beetje op mij van toepassing is. Op de momenten dat ik het draag bedoel ik er verder niets mee, behalve dan dat ik een beetje een cynisch gevoel voor humor heb.

Betekenis achter woorden zoeken
Om te beginnen: Tact is niet bepaald mijn sterkste punt; als ik iets zeg, dan bedoel ik ook letterlijk wat ik zeg: Er zit geen betekenis, of wat dan ook, achter.

Soms denken hulpverleners/andere mensen echter van wel. Het is een beetje moeilijk voor mij om hier een voorbeeld van te noemen (Omdat ik het zelf niet doorheb en er soms achteraf op gewezen word.) Daarom maar een vergelijking met het analyseren van literatuurboeken zoals ze soms in de VS moeten doen.

Conclusie
Mensen doen veel te moeilijk! Wat ik zeg is letterlijk ook wat ik bedoel; en tegelijkertijd ga ik er ook vanuit dat de signalen/feedback die ik van andere mensen krijg ook letterlijk is wat zij bedoelen.

Soms denk ik dat ik niet degene ben die moeite heeft met communiceren, maar alle 'normale' mensen die er veel te veel over nadenken. :)

Achievement: Chinees afhalen.

20 - 1- 2017, 18:45 Raenaece has earned the achievement get Chinese take away.

Voor de niet gamers: Sorry :p.

Zwemmen en  contact

Van kinds af aan vind ik het moeilijk om contacten te leggen: Ik probeer bijvoorbeeld wel een paar keer per week te gaan zwemmen, maar ook al zie ik die dames ondertussen al een jaar, ik blijf te onbeholpen, verlegen, awkward om contact te leggen. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet kan. Waarom? @#$@ autisme...

Voor mij kost sociale interactie ontzettend veel denkwerk: Wat voor mensen vanzelf lijk te gaan (smalltalk, hoi zeggen, op vreemden afstappen en zich voorstellen) kost mij ongelofelijk veel moeite. Bij vrijwel AL het sociale contact moet ik bewust nadenken: Eraan denken om hoi te zeggen, me proberen te herinneren of ik iemand al eerder heb gezien of niet (Ik kan geen namen en gezichten onthouden...) eraan denken om vragen te stellen, antwoorden te geven, niet ineens een eenzijdig verhaal over stenen/games afsteken, of wat dan ook.

Behalve dat het ongemakkelijk is, en ik hierdoor ongewild voor anderen moeilijk te bereiken ben/lijk, is het ook ontzettend vermoeiend.

Tuurlijk, ik wil best een praatje maken met de dames in het zwembad, maar ik kan het niet! Reageren op anderen lukt nog wel/gaat soort van vanzelf; op mensen afstappen alleen niet...

Maar goed, ik dwaal weer eens af.

Zomg, Chinees gehaald!

Omdat ik moeite heb met contact leggen, heb ik van kleins af aan al moeite met bestellingen bij een balie plaatsen:

Vlees halen in de supermarkt? Geen probleem! Je hoeft het alleen op de band te leggen, hoi te zeggen tegen het kassameisje, af te rekenen en klaar!

Vlees halen bij een slager? HELL NO: Ook al weet ik dat het kwalitatief beter vlees is, vaak lekkerder, en wat dan ook: Hell no!

Waarom? Omdat:

• Je moet vragen of er mensen voor je in de rij staan
• Bijna geen denk om na te denken over wat je wil hebben (vanwege de toonbank enzo.)
• Hardop uitspreken wat je wil, hoeveel, te veel denkwerk...
• Nog wat puntjes die hierop lijken.

Kortom, ik hou er niet van!!

Overigens heb ik hetzelfde probleem in een fastfood restaurant: Zodra er een balie is waar je moet bestellen i.p.v. een bestelzuil, ben ik de sigaar omdat ik erg onzeker wordt, maar iets doe en hoop dat ik niets vergeet (Nadat ik een aantal keer langs de zaak ben gelopen, twijfelend over wat ik wil, een tijdje het menu heb bestudeerd zodat ik zeker weet wat ze verkopen, etc. etc.)

Op de een of andere manier zijn Chinezen (als in, de restaurants) voor mij nog veel enger:

• Het is er vaak donker
• Erg druk
• Giga veel keus
• Lang wachten

Wat vrij flauw is: De bezorgrestaurants in Hellevoet vind ik eigenlijk niet eens echt lekker; maar de Chinees (Wat een van mijn favo soorten eten is) staat niet op thuisbezorgd...

In Vlaardingen at ik iets te vaak Chinees/Indiaas, voornamelijk omdat die restaurants aan huis bezorgden en je online kon bestellen/betalen (En vervolgens genoeg had voor een week ofzo.)

Vanavond heb ik, voor het eerst in mijn leven, vrijwillig en bewust de keuze gemaakt om Chinees te gaan halen!!  Woohoo!

Okay, ik heb wel een klein beetje vals gespeeld doordat ik thuis de menukaart heb liggen, er al 2-3 dagen over dacht om Chinees te gaan halen, en ik er zo'n 1,5 uur voor nodig had om ook daadwerkelijk de nummers op te schrijven en naar de Chinees te lopen, maar, hey, ik heb het wel gedaan! :D

(En natuurlijk heb ik nu dus ook genoeg Chinees voor een klein weeshuis, maar ach, is mijn vriezer ook weer blij.)

(En, nee, ik heb niet gecompenseerd, niet alles in 1 keer opgegeten, of wat dan ook.) :)

Ongeloof, hulpeloos, machteloos.

Gisterenmiddag is een van mijn tantes onverwachts overleden, en ik ben eigenlijk nog steeds in een soort shock maar voel me tegelijkertijd ook zo machteloos:

Er zijn zoveel dingen die ik mijn nichtjes en oom zou willen kunnen vertellen, wil laten weten dat ik met ze mee leef, haar ook mis, maar ik heb geen idee hoe omdat ik ook bang ben om me erg op te dringen ofzo en ze daardoor per ongeluk kwets, pijn doe, of wat dan ook.

Lieve, lieve, nichtjes en oom van me:

Het is zo'n ongelofelijk klote (en nog heel wat meer scheldwoorden) om een jaar te eindigen: Zo'n bizar contrast tussen werkelijkheid en feestelijkheden om je heen.

Het zijn zulke cliche's, maar woorden schieten me te kort.

Lieve, lieve jullie, zorg alsjeblieft goed voor jezelf maar, belangrijker nog, laat andere mensen je niet vertellen hoe je je op dit moment moet voelen, wat je precies zou moeten doen, of wat dan ook:

Wat jullie wel of niet voelen, denken, doen... is niets om je zorgen over te maken.

Voelt het nog onwerkelijkheid, als een soort slechte droom, of voel je je eigenlijk gewoon, dit is geen 'rare' 'verkeerde' of wat dan ook reactie, het is een soort overlevingsinstinct om de komende tijd door te komen.

Wat ik probeer te zeggen, is dat ik met jullie meeleef, iets zou willen zeggen, doen, wat dan ook maar geen idee heb wat, omdat dit niet iets is wat op te lossen of te verzachten valt.

Het is misschien niet zo netjes om het hier te dumpen, maar dit is een mailtje die ik de avond na mijn moeders overlijden naar mijn behandelaar heb gestuurd om het haar te vertellen; misschien hebben jullie er een klein beetje steun/herkenning/of wat dan ook aan.


Beste J en S,

Aangezien dit eigenlijk niet zo netjes is, maar ik het toch niet voor elkaar krijg dit zelf te vertellen/maandag te bellen/2 mailtjes te sturen, bij deze:
Vanmorgen heb ik te horen gekregen dat mijn moeder afgelopen nacht rond 3 uur is overleden. En eigenlijk heb ik nog steeds het besef, net zoals de afgelopen paar dagen eigenlijk, dat ik rondloop in een slechte film/droom. Ik weet wel dat het waar is, maar het dringt nog niet echt tot mijn gevoel door (Hoewel, ik kan er absoluut niet tegen om in Zuidland te zijn, terwijl mijn oom/tante al aan ons trokken om te kijken wat we wilden voor de uitvaart, wat we perse willen. wat voor bloemen...
Ben nog steeds behoorlijk pissig dat wij in Vlaardingen zaten en pas rond 8-en iets te horen kregen, en aangezien mijn moeders vriend de laatste was die bij haar was, kan ik mezelf er, ondanks een lang gesprek vrijdag bij de huisarts, echt niet van overtuigen dat alles zo had moeten zijn, en dat hij haar echt niet heeft gedood.
(En ja, ik weet dat het niet logisch is en blablablablabla)

Verder voel ik eigenlijk akelig weinig, tenzij iemand iets verkeerds zegt... Ik ben hyperallergisch voor het woord gecondoleerd (En, ja, dat is een hint... Verzin alsjeblieft een ander woord, als je er al iets in die trant wil zeggen, maar gecondoleerd is een akelig, bot, lelijk klinkend woord dat in geen enkel opzicht enige betrekking kan hebben op mijn mama...
Daarnaast heb ik erg sterk de neiging om de eerste de beste die het lef heeft dat te zeggen een klap te verkopen).

Tot nu toe gaat het eigenlijk akelig goed, op het feit na dat ik eigenlijk niet in Zuidland wil komen, een gigantisch schuld/rotgevoel heb dat ik de afgelopen maand nauwelijks bij haar heb durven zijn omdat haar vriend vrijwel altijd in de huiskamer zat, en ik echt doodsbang voor hem was, en het eigenlijk voelt alsof ik haar in de steek gelaten heb.
Daarnaast verstop ik me eigenlijk akelig vaak in mijn beer: Als ik ergens naartoe moet, moet m'n beer eigenlijk sinds gisteren de hele tijd bij me zijn, omdat ik anders nergens kom.

Maar goed, zolang ik niet in Zuidland kom, ben ik gewoon vrolijk(?!) Waardoor ik me weer zorgen maak/schuldig voel omdat ik niet eens gewoon echt verdrietig kan zijn, hoop echt dat dit onwerkelijke droomgevoel niet te lang aanhoud, want ik ben het behoorlijk zat dat iedereen me aankijkt alsof ik op instorten sta, hoewel ik me soms aardig hyper voel.

Verder heeft mijn vader gezegd dat hij ervoor gezorgt heeft dat de vriend van mijn moeder niet bij mij en mijn vader in de buurt moet komen tijdens/na de uitvaart, of op enig ander moment.. Blijkbaar vermoed mijn vader al jaren dat er iets niet klopt, en heeft hij hem ook al een paar keer jaren geleden een behoorlijke waarschuwing gegeven.
Jammer alleen dat er nooit iets gewerkt heeft.

Maar wat ik eigenlijk zeggen wil: Bedankt voor alles.

Oh, en J: Kijk alsjeblieft niet gek op als je me dinsdag met beer en al in de wachtkamer ziet zitten, en zeg er alsjeblieft niks over als dat wel het geval is.
En Sabien: Heel erg bedankt voor dat telefoontje vrijdag, ik vrees dat je me net op tijd de info van de crisisdienst gegeven heb. En, oh, ik geloof dat de huisarts het er vrijdagmiddag over had dat hij contact met je wou opnemen.

Maar goed, sorry voor dit warrige verhaal