Ongeloof, hulpeloos, machteloos.

Gisterenmiddag is een van mijn tantes onverwachts overleden, en ik ben eigenlijk nog steeds in een soort shock maar voel me tegelijkertijd ook zo machteloos:

Er zijn zoveel dingen die ik mijn nichtjes en oom zou willen kunnen vertellen, wil laten weten dat ik met ze mee leef, haar ook mis, maar ik heb geen idee hoe omdat ik ook bang ben om me erg op te dringen ofzo en ze daardoor per ongeluk kwets, pijn doe, of wat dan ook.

Lieve, lieve, nichtjes en oom van me:

Het is zo'n ongelofelijk klote (en nog heel wat meer scheldwoorden) om een jaar te eindigen: Zo'n bizar contrast tussen werkelijkheid en feestelijkheden om je heen.

Het zijn zulke cliche's, maar woorden schieten me te kort.

Lieve, lieve jullie, zorg alsjeblieft goed voor jezelf maar, belangrijker nog, laat andere mensen je niet vertellen hoe je je op dit moment moet voelen, wat je precies zou moeten doen, of wat dan ook:

Wat jullie wel of niet voelen, denken, doen... is niets om je zorgen over te maken.

Voelt het nog onwerkelijkheid, als een soort slechte droom, of voel je je eigenlijk gewoon, dit is geen 'rare' 'verkeerde' of wat dan ook reactie, het is een soort overlevingsinstinct om de komende tijd door te komen.

Wat ik probeer te zeggen, is dat ik met jullie meeleef, iets zou willen zeggen, doen, wat dan ook maar geen idee heb wat, omdat dit niet iets is wat op te lossen of te verzachten valt.

Het is misschien niet zo netjes om het hier te dumpen, maar dit is een mailtje die ik de avond na mijn moeders overlijden naar mijn behandelaar heb gestuurd om het haar te vertellen; misschien hebben jullie er een klein beetje steun/herkenning/of wat dan ook aan.


Beste J en S,

Aangezien dit eigenlijk niet zo netjes is, maar ik het toch niet voor elkaar krijg dit zelf te vertellen/maandag te bellen/2 mailtjes te sturen, bij deze:
Vanmorgen heb ik te horen gekregen dat mijn moeder afgelopen nacht rond 3 uur is overleden. En eigenlijk heb ik nog steeds het besef, net zoals de afgelopen paar dagen eigenlijk, dat ik rondloop in een slechte film/droom. Ik weet wel dat het waar is, maar het dringt nog niet echt tot mijn gevoel door (Hoewel, ik kan er absoluut niet tegen om in Zuidland te zijn, terwijl mijn oom/tante al aan ons trokken om te kijken wat we wilden voor de uitvaart, wat we perse willen. wat voor bloemen...
Ben nog steeds behoorlijk pissig dat wij in Vlaardingen zaten en pas rond 8-en iets te horen kregen, en aangezien mijn moeders vriend de laatste was die bij haar was, kan ik mezelf er, ondanks een lang gesprek vrijdag bij de huisarts, echt niet van overtuigen dat alles zo had moeten zijn, en dat hij haar echt niet heeft gedood.
(En ja, ik weet dat het niet logisch is en blablablablabla)

Verder voel ik eigenlijk akelig weinig, tenzij iemand iets verkeerds zegt... Ik ben hyperallergisch voor het woord gecondoleerd (En, ja, dat is een hint... Verzin alsjeblieft een ander woord, als je er al iets in die trant wil zeggen, maar gecondoleerd is een akelig, bot, lelijk klinkend woord dat in geen enkel opzicht enige betrekking kan hebben op mijn mama...
Daarnaast heb ik erg sterk de neiging om de eerste de beste die het lef heeft dat te zeggen een klap te verkopen).

Tot nu toe gaat het eigenlijk akelig goed, op het feit na dat ik eigenlijk niet in Zuidland wil komen, een gigantisch schuld/rotgevoel heb dat ik de afgelopen maand nauwelijks bij haar heb durven zijn omdat haar vriend vrijwel altijd in de huiskamer zat, en ik echt doodsbang voor hem was, en het eigenlijk voelt alsof ik haar in de steek gelaten heb.
Daarnaast verstop ik me eigenlijk akelig vaak in mijn beer: Als ik ergens naartoe moet, moet m'n beer eigenlijk sinds gisteren de hele tijd bij me zijn, omdat ik anders nergens kom.

Maar goed, zolang ik niet in Zuidland kom, ben ik gewoon vrolijk(?!) Waardoor ik me weer zorgen maak/schuldig voel omdat ik niet eens gewoon echt verdrietig kan zijn, hoop echt dat dit onwerkelijke droomgevoel niet te lang aanhoud, want ik ben het behoorlijk zat dat iedereen me aankijkt alsof ik op instorten sta, hoewel ik me soms aardig hyper voel.

Verder heeft mijn vader gezegd dat hij ervoor gezorgt heeft dat de vriend van mijn moeder niet bij mij en mijn vader in de buurt moet komen tijdens/na de uitvaart, of op enig ander moment.. Blijkbaar vermoed mijn vader al jaren dat er iets niet klopt, en heeft hij hem ook al een paar keer jaren geleden een behoorlijke waarschuwing gegeven.
Jammer alleen dat er nooit iets gewerkt heeft.

Maar wat ik eigenlijk zeggen wil: Bedankt voor alles.

Oh, en J: Kijk alsjeblieft niet gek op als je me dinsdag met beer en al in de wachtkamer ziet zitten, en zeg er alsjeblieft niks over als dat wel het geval is.
En Sabien: Heel erg bedankt voor dat telefoontje vrijdag, ik vrees dat je me net op tijd de info van de crisisdienst gegeven heb. En, oh, ik geloof dat de huisarts het er vrijdagmiddag over had dat hij contact met je wou opnemen.

Maar goed, sorry voor dit warrige verhaal