Eindelijk, eindelijk heb ik weer eens kunnen schaatsen! Yay!
Van kinds af aan heb ik een groot zwak voor sneeuw, ijs, winter. Maar dan wel een echte winter, niet van die beetje kou, beetje regen, winters van de laatste jaren...
De hele week heb ik al last van schaatskriebels, zelfs al een paar keer op het ijs proberen te staan...
Dinsdag was het op mijn werk veels te doen, gevolg: een natte schoen.
Woensdag, poging 2 en 3: Het eerste slootje was nog steeds te dun (Nog een natte schoen en de slappe lach met een begeleidster daar). De 2e kwam met het idee dat een ander slootje waarschijnlijk een beter idee is. Gevolg: 1 en ik samen, voorzichtig, op het ijs! Ben tot halverwege de sloot gekomen, toen er plotseling wel heel erg veel gekraak kwam en we er maar voor de zekerheid afgevlucht zijn.
Frusterend, omdat ik al een tijdje vanuit de bus mensen zag schaatsen, hockeyen, etc.
Vandaag voel ik me eigenlijk redelijk beroerd/grieperig, maar pijnstillers erin, wachten tot de avond en niet zeuren maar schaatsen!
Mijn oog viel op een slootje in de buurt waar ik al vaker mensen zag schaatsen (dus redelijk veilig).
Heb het er 45 minuten ofzo uitgehouden, had het erg naar mijn zin maar: Er lagen wat takken in het ijs waar ik af en toe over struikelde, hoorde het ijs op sommige plekken erg kraken, viel bijna omdat mijn schaats in een scheur bleef steken en het begon ook nog eens te sneeuwen...
Beetje laf misschien, maar ik durfde simpelweg niet meer verder.
Who cares? Heb in elk geval, voor het eerst in 6 jaar ofzo, weer eens geschaatst! :D
