Kanker is een ziekte, geen krachtterm!

Een willekeurige dag, jaren geleden...
Ik zit 's ochtends vroeg in de bus/metro op weg naar school. Blij dat ik even weg ben uit huis, blij met de afleiding van het leven met een moeder met terminale kanker en even aan iets anders te kunnen denken.

Maar dan ineens hoor ik kinderen pratten.

'Dit is echt kankamooi!'
'Kankerzooi, echt gewoon kankerdom'

En ga zo maar door... De hele busrit (20 min ofzo) lang.

Ik erger me er kapot aan, maar durf er niets van te zeggen. Tegelijkertijd doe ik mijn best om niet in tranen uit te barsten.
Het is half 8 's ochtends, maar mijn dag is eigenlijk al verpest.

Beste jongeren,

Ik, en met mij waarschijnlijk nog een heleboel mensen, vraag mij af of jullie wel weten waar je het over hebt?
Hoe kan iets 'kanker lelijk, kankerdom' of zelfs 'kanker mooi' zijn?

Wat is het nut van het woordje kanker? Is het een overtreffende trap van iets? Van, bijvoorbeeld, super?

Kanker gebruiken is niet stoer, of wat jullie ook denken. Het is ongelofelijk kwetsend voor mensen met de ziekte, en de mensen die er iemand aan verloren hebben.

Weten jullie wel hoe kanker eruitziet, voor de mensen die er (in de naaste omgeving) mee moeten leven? Voor de mensen die er iemand aan verloren hebben?

Kanker is een verschrikkelijk ziekte, met een enorme impact op iedereen.
Kanker is een vernietigende, frustrerende, sluipmoordenaar die jarenlang de tijd neemt.
Kanker betekent eeuwige onzekerheid: Een wereld van onderzoeken, onzekerheid, uitslagen, behandelingen, nog meer onderzoeken.

Niet weten of, of zelfs wanneer, iemand eraan overlijd. Of je nog wel beter wordt.

Een, in het geval van mijn moeder en mijn gezin, leven tussen hoop en vrees.

De eerste keer dat er bij mijn moeder ziek werd, borstkanker, was in mei 2002. Dit luidde een leven in van onzekerheid, operaties, chemo, nog meer onzekerheid...

Na een paar jaar was ze 'schoon'
En, heel voorzichtig, durfden we weer vooruit te kijken.

Echter kwam, helaas, in 2007 de ziekte weer terug... Met als gevolg nog meer chemo, nog meer pillen, maar vooral, nog meer verdriet, onzekerheid...

Uiteindelijk hoorden we eind 2008 dat ze nooit meer beter zou worden: De kanker was uitgezaaid naar haar rug.

In 2010, 8 jaar na de eerste diagnose, en ongeveer 2,5 jaar nadat we hoorden dat ze niet meer beter zou worden. Is ze er uiteindelijk aan bezweken.

Mijn moeder was een ongelofelijk lieve, zorgzame, sterke vrouw die alles voor haar kinderen overhad. Ook al wist ze dat ze niet meer beter zou worden, ze heeft het alsnog een hele tijd volgehouden terwijl ze gewoon leuke dingen deed; gewoon leefde.

Voor mij is dit proces verschrikkelijk geweest: Kun je het je voorstellen? 2,5 jaar in huis leven met je lieve moeder waarvan je weet dat ze binnenkort dood zal gaan, maar niet precies wanneer?

2,5 jaar van een slopende onzerkerheid? Altijd moeten afvragen wanneer het de laatste keer is dat je haar zal zien? Maar tegellijkertijd iemand die, voor het oog, nog normaal functioneert?

Laat mij je vertellen, het is een hel.

Uiteindelijk werd ze eind januari/begin februari, voor mijn gevoel eigenlijk uit het niets, ineens zo ziek dat ze vrijwel niets meer kon. Altijd moe. Uiteindelijk belandde ze in een ziekenuisbed in de woonkamer en besloo ze half april te kiezen voor euthanasie...

Is het dan nog steeds zo stoer om met kanker te gooien, alsof het niets is?