Even (gedwongen) stilstaan.

Mijn diëtiste zorgde er tijdens een telefoongesprek vandaag voor, dat ik begon na te denken over de positieve kanten van mijn gebroken been.

Ja, ik voel me behoorlijk klote, ja, ik heb er de pest over in dat ik niet naar huis kan, of überhaupt iets/veel alleen kan doen, en ja, mijn gedachten beginnen steeds somberder te worden.

Maar, zoals de Diëtiste zei, heeft het me zowaar ook goede dingen opgeleverd:

• Eetbuivrij: Vooral doordat er vrijwel geen gelegenheid is, heb ik toch al zo'n 2,5 week(!) geen eetbui, zelfs geen subjectieve, gehad!
  
  Al jarenlang zit ik vast in een spiraal van lijnen, vreten, compenseren, lijnen, vreten, compenseren, nog meer vreten... Zelfs op de gesloten afdeling van een kliniek kreeg ik het voor elkaar om toen ik even weg mocht gelijk naar de drogist e.d. te rennen.
  
  Momenteel ben ik toch al een maandje of 2 in behandeling, en zelfs met 2 keer per week zijn de eetbuien nooit echt langer weggeweest dan 2-3 dagen, als ik geluk had...
• Eetpatroon Volgens mij heb ik in mijn hele leven, hoeveel moeite en tegenzin ik ook heb, nog nooit zo'n gestructureerd eetpatroon gehad, zonder (veel) af te wijken qua hoeveelheden, extra's, of juist te weinig.
• Rust. Schijnbaar is dit een niet-zo-heel-erg-aardig signaal van mijn lichaam om even een pas op de plaats te nemen en rust te nemen, in plaats van altijd maar in een hoog tempo door door door door door moeten rennen.
• Hulp vragen en accepteren. Ik vermoed dat als je me een klein beetje kent dit pijnlijk herkenbaar is: Ik heb de neiging om alles te verbloemen, (onbewust) altijd te glimlachen en kortom te doen alsof het veel beter gaat dan eigenlijk het geval is...
  En dat ik ook zoveel mogelijk vermijd om anderen om hulp te vragen, zelfs als ik er bijna bij neerval, omdat ik anderen niet tot last wil zijn.
  Nu ik een gebroken been heb en daardoor behoorlijk veel simpele dingen niet meer zelf kan doen, word ik wel gedwongen om om hulp te leren vragen...

Het sloot, toevallig, ook wel een beetje aan met een gesprek dat ik daarvoor bij mijn behandelaarster van Delfland heb gehad:

We hadden het erover dat ik er erg van baal dat ik bij opa en oma zit, maar vooral dat ik nu zo verschrikkelijk afhankelijk ben terwijl ik heel erg graag alles zelf wil doen... Misschien stiekem toch een stukje controle? Maar goed, dat is iets voor een andere blog.

Nu word ik gedwongen om om hulp te leren vragen als iets niet lukt en zoals Delfland als PsyQ zei, zit ik nu een soort van in een kliniek zonder er echt in te zitten en is dat ook wel een uniek experiment. Maar voor mij ook makkelijker te accepteren omdat het duidelijk voor iets concreets is, namelijk een gebroken been, i.p.v. 'vagere' klachten zoals allerlei psychische probleempjes. (Ben behoorlijk eigenwijs, en heb vrijwel altijd zoiets van dat moet ik gewoon zelf kunnen! Als ik om hulp kan vragen, kan ik het ook best zelf doen! Wat helaas lang niet altijd de werkelijkheid is.)

Baal er wel van dat naar huis gaan geen reële optie is, hoe goed bedoeld ook van mijn vader/broertje, omdat ik daar echt vrijwel niets kan, maar ook omdat er niemand is om op me te letten gecombineerd met toenemende somberheids/destructieve gedachten, gedachten rondom lichaamsbeeld, eten, etc. het waarschijnlijk op dit moment ook iets te gevaarlijk zou zijn...

Immers, eten is al zo'n verschrikkelijk grote hobby van me (Niet dus), het is iets wat me sowieso al moeite kost... De verleiding zou veel te groot zijn om dan maar mijn been als excuus te gebruiken om helemaal niet meer te eten, merk het nu ook al: Veel dingen zou ik gewoon skippen als oma het niet voor me neus zou zetten,

Dan de somberheids/depri klachten die maar blijven toenemen; ben bang dat als ik alleen zit en dan ook nog eens niets meer kan doen, afhankelijk ben van iemand die voor mij gedwongen word boodschappen te doen, etc. dat een nog grotere trigger zou zijn om mezelf weg te redeneren - En daar ben ik al zo goed in :)

Conclusie: Voor nu is het beter dat ik hier zit dan thuis; zowel omdat het praktischer is maar ook omdat het een stuk veiliger is. 

En verder: Vanmiddag behoorlijk verrast met een groot pakketje van de post, met, heel erg lief/leuk, een soort van overlevingspakketje van mijn oom/tante/nichtje gekregen met een aantal tijdschriften, bolletje wol, een kleur en puzzelboekje en een flesje cola waar mijn naam (bijna goed) op staat! :)

Echt  een super leuk verassing!