Uiteindelijk leek het beter te gaan: Met de nadruk op 'leek'. Ik was weliswaar weer iets actiever en had meer energie; qua gedachten zat er nauwelijks verbetering in... Het verraderlijke bij mij was dat ik zo opgelucht was dat ik van een 1-2 naar een 3-4 (op een schaal van 10) qua stemming was gegaan, dat het,denk ik, daardoor leek alsof het veel beter ging dan het in werkelijkheid ging.
En, tsja, de kliniek was ook maar een tijdelijke plek waar er vooral met medicijnen gespeeld wordt... Als de conclusie is dat je niet op medicijnen reageert en je eigenlijk (goede!) therapie nodig hebt, word je weer eens doorverwezen.
Dit keer naar een 2-daagse dagbehandeling bij Delfland. Voor mijn gevoel het 'Grote-verzamelings/dump-groepje-voor-hopeloze-gevallen.' Ik weet dat dat niet aardig klinkt, maar (En ik niet alleen) had sterk het idee dat er vooral mensen terechtkwamen die in de kliniek niet verder kwamen; het was een soort standaard doorverwijzing voor de hopeloze gevallen. En, ja, ik weet dat dat waarschijnlijk niet helemaal reëel is en blablabla, maar goed.
De laatste maandag van juli; 1 dag voor mijn ontslag, mocht ik voor de eerste keer in de groep beginnen... Het programma op maandag was geloof ik pmt(psycho-motorische-therapie, vond het best leuk, is een soor kruising tussen een gymles en ontspanningsoefeningen.) - pauze - doelen bespreken
Wel erg moeilijk om WEER in een groep te beginnen, WEER eens naar een andere afdeling doorgestuurd te worden, en WEER eens het buitenbeentje van de groep te zijn (Leeftijd, diagnoses/problemen...) maar was wel erg blij dat er iemand in zat waar ik het tijdens de opname goed mee kon vinden. Gelukkig maar.
En we gaan weer naar huis :-)
De dag erna had ik mijn ontslag gesprek: De arts wilde er namelijk zeker van zijn dat ik al in de groep aan de slag kon enzo, omdat ze het niet aandurfde om me zonder backup naar huis te sturen.
Zelf was ik vooral erg blij dat ik naar huis mocht: Ben 2 maanden opgenomen geweest; mocht weliswaar dagelijks even thuis zijn, voor de kat, maar nooit langer dan 1 uur per dag (En de laatste week ofzo werd het wel weer opgebouwd naar meer, en het weekend ervoor mocht ik, voor de 2e keer tijdens die hele opname, eindelijk eens thuis slapen!)
Thuis... Het was moeilijk; moeilijker dan ik had gedacht. Mijn stemming kelderde, helaas, weer vrij snel naar beneden, ik was nog altijd erg huilerig/hangerig, kortom, het ging gewoon klote...
Maar, hey, misschien dat die groepstherapie helpt...?
Uhm... De 2e dag was elke woensdag; dat begon met het eerste uur cognitieve therapie (situaties die je wilde bespreken en de groep besloot dan wiens situatie werd uitgekozen voor een g-schema. Yippie.)
het 2e blok was geloof ik gewoon een beetje bespreken hoe je week was gegaan (Kan ook zijn dat woensdag de doelen waren en maandag dit, maar weet het gewoon niet meer.)
Maar goed; ik ging weliswaar braaf naar die groepen toe en kreeg nog steeds ambulante woonbegeleiding en tussendoor ook nog mijn autismecoach; 2 weken later trok ik het niet meer en vond ik het wel een goed idee om mijn polsen door te snijden.
Gevolg: niet gelukt (Is nog verdomd lastig), de volgende dag kwam de ambulante woonbegeleiding langs die zich kapot schrok en me overhaalde (Lees: meedeelde, met mij ging het gewoon te slecht om er tegenin te gaan) haar mijn psychiater te laten bellen --> crisisdienst, met gelukkig mijn eigen psychiater, op de stoep.
Gesprek, op de buzzerlijst van de crisisdienst (betekent dat je de crisisdienst direct kan bellen ipv eerst de huisartsenpost... Ik durf alleen niet te bellen, maar dat is een ander verhaal) met de belofte om echt te bellen als ik iets van plan ben.
Verder schrok de psychiater blijkbaar zo erg van hoe mijn huis eruit zag, dat een van de eerste dingen die hij vroeg of beschermd wonen misschien een optie zou zijn (Grmbl.)
Gevolg: De mensen van de groep schrokken daar weer van, behalve 2x groep, 1x ambulante woonbegeleiding, af en toe een autisme coach kwam er als gevolg daarvan OOK nog na een paar weken een gesprek met de afdelingsarts (Van de deeltijd) bij EN ongeveer elke week een 1 op 1 gesprek met de psycholoog.
Uiteindelijk is er na 5 weken besloten dat ik beter kon stoppen omdat zij het idee kregen dat het te slecht ging. Tsja... Wat dan?
Een terugverwijzing naar de polikliniek van Delfland, om ongeveer 1x per 2 weken een gesprek te hebben.
Rond deze tijd besloot mijn autismecoach ook om een andere baan te zoeken; dus ook geen individuele psycho-educatie meer.
Eerlijk is eerlijk, ergens vond ik het wel lekker omdat ik ineens tijd over had, maar, helaas, werd het er niet bepaald beter op...
September/oktober 2013
September/oktober doorgerommeld/doorgekomen, door o.a. ondertussen steeds minder te eten of steeds meer + extreme hoeveelheden laxeertabletten en braken, maar ik bleef regelmatig in een crisis schieten; hoewel ik eerlijk gezegd een beetje twijfel of ik er eigenlijk wel uitgekomen ben toen.
Eind oktober t/m Eind november. (En we zitten weer bij Delfland. Grmbl.)
Het ging dus echt gewoon alles behalve goed; uiteindelijk was ik het na een paar weken bedenktijd zo vreselijk zat dat ik na wat rond gegoogled te hebben maar besloot om helemaal te stoppen met eten/drinken; immers, dat moest toch wel vol te houden zijn...? En het zou ook bewijzen dat, als het lukt, niet impulsief is maar ik echt 'gewoon' dood wil!
Mijn plan was eigenlijk om op een maandag al te beginnen, echter werd ik toen door mijn zusje uitgenodigd om even bij haar langs te komen en te blijven eten: Geloof ook het enige wat ik die dag binnen heb gekregen, en toen maar verschoven naar dinsdag.
Simpel zat. Woensdag lukte ook nog wel... Voelde me de weken ervoor toch al zo vreselijk down dat er niets anders lukte dan series kijken op mijn laptop in bed, en daar eigenlijk mee verder gegaan.
Donderdag... Ondertussen was ik behoorlijk duizelig (Ook niet zo heel gek eigenlijk); het was zo erg dat ik bijna flauw viel toen ik mijn kat eten gaf en daardoor met mijn haar terecht kwam in een plaklijmlintding dat in de keuken hangt tegen fruitvliegjes enzo.
Vrijdag... De ambulante woonbegeleiding kwam langs, ergens begon er een klein belletje in mijn achterhoofd te rinkelen dat ik misschien, heeeeel misschien, aan de bel moest trekken. Het gevolg: Zij heeft de poli van Delfland voor me gebeld; hoorde toen ze 's middags echter terugkwam dat ik het prima nog tot maandag kon uitzingen en ik gewoon weer moest gaan eten en drinken --> Ik min of meer in paniek: Ik was er ondertussen zeker van dat ik maandag waarschijnlijk niet eens zou halen en denk ik ook teleurgesteld omdat er niets gebeurd werd.
--> Afspraak: Zij mocht mijn broertje bellen om te kijken of hij me in het weekend af en toe kon bellen om te kijken hoe het ging (Tsja, goh San, kan je dagelijks even bellen om te kijken of je zus nog reageert? klinkt een beetje hard, maar dat was het in feite wel.)
Het gevolg, voor mij: Het piepkleine alarmbelletje dat ging rinkelen werd vervangen door een nog grotere zelf-destructieve kant; en daarnaast, ik zal me zeker wel aanstellen? Als zij vinden dat ik toch maandag kan wachten, is het ook niet nodig om over een paar uur, van het weekend, of wat dan ook de huisartsenpost te bellen! (Eigenwijs? Ik? Nah,...)
Het ging me eigenlijk niet hard genoeg; ik kon nog geen paar meter lopen zonder me ergens aan vast te moeten grijpen, nauwelijks staan zonder ondersteuning omdat ik zo vreselijk duizelig was, maar, tsja, een restje laxeertabletten versneld het proces misschien...?
Mijn broertje voelde nattigheid, en besloot om eens uit te gaan zoeken wat er eigenlijk aan de hand was. "Oh niets, ik heb sinds maandag/dinsdag niet meer gegeten of gedronken... Maar volgens Delfland red ik het prima tot maandag" was, op de een of andere manier, niet zo geruststellend.
--> Het gesprek was geloof ik om 20:30 afgelopen, rond 21:00 stonden hij en zijn vriendin in mijn huis, en hij belde de huisartsenpost (Lees: Hij belde terwijl ik vooral heel erg kwaad was, omdat ik het overdreven vond.)
Rond 21:30 waren we bij de HAP aan de beurt; geloof dat ik mijn broertje vooral heb laten schrikken omdat ik lijk en lijkbleek was en eigenlijk te zwak om de trap af te lopen naar de auto (Terwijl ik hard bezig was om te proberen te verbergen hoe duizelig ik eigenlijk was.)
Doordat mijn huid niet aangaf dat ik niet uitgedroogd oid was (En, ja, ik vroeg me ook af hoe dat kan) zei de arts 'medisch gezien doet ze het nog en is er eigenlijk geen reden om haar op te nemen... maar waarom doe je het eigenllijk?'
'Heel gesprek over dat ik eigenlijk van plan was om dood te gaan en het een beetje onzin vond dat ik bij de HAP was afgezet.'
Onder druk van mijn broertje er maar in toegestemd dat ze de crisisdienst voor me zou bellen.
--> geloof dat de crisisdienst (voorwacht) er rond een uur of 22:00, 22:30 wel was. Zij zag inderdaad de aantekening van het gesprek van die middag in het systeem, maar dacht dat het misschien toch een goed idee zou zijn om te overleggen met de dienstdoende arts --> terug naar de wachtkamer.
Geloof dat er uiteindelijk rond 24:00 besloten werd dat ik 'vrijwillig' (Lees: ik durfde geen nee te zeggen omdat ik het risico niet wou lopen dat mijn broertje het idee zou krijgen om een gedwongen opname aan te vragen, en dat wou ik hem ook niet aandoen. Had er al behoorlijk de pest in dat ik nog altijd bij de HAP zat)
Dus, weer in de auto gezet en op naar Delfland... De gesloten afdeling, dit keer. Hoewel ik dat eigenlijk de volgende dag, nadat ik wakker werd, door had.
Maar goed: Lang wachten in de wachtkamer en om 01:00 was de dienstdoende arts van de kliniek er wel. Was heel erg blij dat dat mijn oude arts van de zomer was, het gesprek verliep aardig, en ik werd opgenomen. Ze vond wel dat ik de volgende dag bloed moest prikken, wat een drama op zaterdag >.>
Volgens haar moesten we naar de SEH als het lab al dicht zou zijn, de SEH vond van niet maar na heel veel gedoe werd het toch geprikt. Daarna even naar huis omdat ik nou eenmaal geen spullen had...
Overigens is een koffer inpakken terwijl je nog geen meter kan lopen behoorlijk moeilijk, en ben dan ook sokken vergeten.
De gesloten afdeling was.. Moeilijk. Ik reageer heel erg slecht op prikkels, en om dan vlak bij de verpleging te zitten met o.a. een vrouw die om de paar uur bij de verpleegpost schreeuwt, een tv die veel en veels te hard staat... Kortom, ik durfde vooral in het weekend mijn kamer nauwelijks uit.
Eten/drinken: Nog steeds nauwelijks; maar kreeg wel iets binnen.
Waar ik wel blij mee was, was dat ik telkens 's avonds door een verpleegkundige naar buiten werd gevraagd om even te wandelen. Denk niet dat hij doorhad hoe uitgeput ik eigenlijk was, maar ik was vooral blij dat ik even buiten was.
Maandag: Gesprek met de arts/psychiater; heel stom maar toen had ik eigenlijk pas door dat ik ook een andere arts zou krijgen.
Had dinsdag een onderzoek op de borstenpoli, en omdat ik er vrijwillig zat en blablabla mocht ik er alleen heen (yay!) en donderdag terug voor rontgenfoto's.
Schaam me eigenlijk, maar heb misbruik van de situatie gemaakt: De arts zelf liet me er donderdag uit en ik had, toen ik weg ging, nog aan haar beloofd om geen stomme dingen te doen.
Had er alleen zo erg de pest in dat ik zo vreselijk dik was, voelde me nog altijd klote, wilde gewoon weg --> na de foto's nog gespanner --> in plaats van gelijk terug weggelopen naar het centrum van Schiedam --> eetbui --> een hoop lax.
Ik kan je verzekeren; een hele hoop laxeertabletten innemen op de gesloten afdeling is een behoorlijk effectieve manier om je vrijheden kwijt te raken, ook al zit je er vrijwillig >.>
Daar o.a. 1 systeemgesprek gehad met, let op:
- vader
- broertje
- psychiater (Die na een half uur ofzo werd weggeroepen)
- Afdelingsarts
- Ambulante behandelaar van Delfland... Omdat zij me wel zou kennen; had haar echter pas een paar keer gezien.
Ik was nog altijd duizelig, behoorlijk down, voelde me vooral erg aangevallen/aan de kant gezet en na een tijdje heb ik me er maar van afgesloten. Op den duur was ik vooral bezig om de arts aan te kijken in de hoop dat ze er een einde aan zou breien.
Uiteindelijk 2 weken op de gesloten afdeling doorgebracht. Net toen ik aan het idee begon te wennen mocht ik, godzijdank, naar de open afdeling.
Ook nog 2-3 weken op de open afdeling gezeten voor ik eindelijk naar huis mocht; wel met als belofte dat ik hulp zou zoeken voor de eetstoornis omdat het eigenlijk voor iedereen duidelijk was dat ik er alles behalve voldoende begeleiding voor kreeg.
Eten: Tsja, tijdens de 2e opname heb ik het voor elkaar gekregen om vrijwel alles wat te schrappen viel te schrappen en kostte het ook vreselijk veel moeite om zelfs maar een appel op te eten; dit werd wel iets beter maar dat had weer als gevolg dat ik ging laxeren.
Maar goed, vol vertrouwen en hopend op een doorverwijzing terug naar de polikliniek...
...Om te horen dat mijn behandelaarster eraan twijfelt of ik een eetstoornis heb, en dit graag eerst met de psychiater wil overleggen.
--> Uiteindelijk eind november naar huis gegaan maar pas in februari(!) aangemeld. Tegen het advies van een kliniek, waar ik gewoon geen zin in had omdat ik thuis een kat heb en al 3 keer in een jaar opgenomen ben geweest, besloten om, heel eigenwijs, de deeltijd van PsyQ te proberen: Wilde in elk geval de kans om het te proberen; als het niet zou werken zou een opname altijd nog kunnen, toch?
Het begin bij PsyQ
Denk dat ik eind februari of begin maart een telefonische intake heb gehad, maar kon pas voor de 1ste intake in april terecht. Yikes.
Vond het wel vrij vervelend dat er van begin af aan al onzekerheid was: Onzekerheid tijdens de telefonische intake omdat autisme eigenlijk een contra-indicatie is. Uiteindelijk is er eerst in het team overlegd of ik wel op intake mocht komen.
De intake zelf: ging naar mijn idee vrij aardig; zat alleen weer eens tegen een crisis aan omdat het begin april was (De laatste jaren schiet ik eigenlijk altijd rond mijn verjaardag in een crisis). Heb achteraf ook gehoord dat mijn behandelaarster van Delfland gebeld was om uit te zoeken hoe het eigenlijk met me gaat.
Begin mei: Adviesgesprek: Beginnen in de 2-daagse AN/BNgroep.
Een week later: gesprek met de diëtiste
Eind mei: Gesprek met de socio van de groep. Ik mag inderdaad in de 2-daagse beginnen en al de maandag na dat gesprek (op een woensdag), schrok me kapot!!
Ergens daartussen ook bij mijn psychiater van Delfland langsgeweest, die besloot om te kijken of prozac misschien zou helpen met mijn stemming/impulsiviteit, ofzoiets.
Geen idee of ik minder impulsief ben (Ik heb mezelf nooit echt impulsief gevonden), maar ondertussen (augustus) heb ik wel minder last van mijn gedachten, ben ik vrolijker, ook al ben ik ook wel erg vaak mijn gevoelens kwijt. Maar, belangrijker, ik voel me vrijer.
PsyQ - heden
Vond het vreselijk moeilijk om bij PsyQ te beginnen, om dingen te veranderen aan mijn eetpatroon... Ik kon het, voor mijn gevoel, echt niet.
De 2e of 3r week was ik zo erg aan het twijfelen dat ik maar aan de diëtiste vroeg of zij geen schema voor me kon maken... Dat heb ik geweten ook :(. Dat was echt gewoon gemeen!
Van (bijna) niets naar:
- 2 BTH 's ochtends
- 11:00 fruit
- 2 BTH bij de lunch
- Fruit
- avondeten - 200 gram zetmeel, 100 gram vlees, 250g groente
- Toetje, en dan niet eens optimel :(
- Fruit
En dan ook nog eens boter op brood; ik red het al jaren zonder boter!!
Het kostte zoveel moeite, maar na heel wat tegengespartel is het toch gelukt, ook al is het nog altijd een mega chaos in mijn hoofd.
Ik bedacht me dat ik er ECHT voor wilde gaan, hoe slecht alles ook voelt: Als het over een jaar nog altijd niet bevalt, kan ik altijd weer afvallen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten