vrijdag 23 november 2018

Op eigen benen

Gisteren was het dan echt zover, de aller aller allerlaatste afspraak + afscheid op het Delta.
De afgelopen tijd heb ik nog wel gesprekken eens in de 2 maanden gehad, gewoon om mijn dossier open te houden, voor het geval dat... Maar, zoals verwacht, is alles eigenlijk gewoon erg goed gegaan.

Maar, wat is dat raar zeg! Voor het eerst in 10(!) jaar aaneengesloten GGZ/psychologen moet ik het nu echt zelf gaan doen.

Tuurlijk, ik woon nog altijd beschermd met begeleiding, hoewel ik ondertussen snak naar meer zelfstandigheid. Ik weet dat ik altijd bij mensen terecht kan als het weer mis gaat, en ik heb er ook echt het volste vertrouwen in.

Maar tegelijkertijd: Het is zo'n raar en eng gevoel! Geloof me: Een jaar of 4-5 geleden had ik nooit gedacht dat ik hier zou staan; om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat ik de 30 zou halen... De afgelopen jaren heb ik extreem diepe dalen gekent, ik kan me nog een incident herinneren voor een crisisopname dat ik alvast een afscheidsbrief had geschreven... ...Die mijn vader een tijd later vond, en van hem te horen kreeg dat hij het zou begrijpen als ik eruit zou stappen. Zo zwaar heb ik het gehad.

Ik heb jaren moeten zeuren om een goede, passende, behandeling te krijgen omdat mensen het risico niet aandurfden, omdat ze mij als te kwetsbaar beschouwden. Ik ben erg dankbaar voor het Delta, omdat zij uiteindelijk wel het risico durfden te nemen met EMDR. En, verbazingwekkend genoeg, is dat ook een van de omslagpunten geweest: Daarna ging het alleen nog maar bergopwaarts, en hoorde gisteren van mijn SPV-er dat die EMDR psycholoog had gezegd 'nou, geef mij nog maar een stel cliënten met autisme.. Normaal is ze soms wel een jaar bezig om een plan op te bouwen, dit was een kwestie van hier staat ze, dit wil ze bereiken en daar zijn deze dingen verwerken voor nodig.'

En nu is het tijd om vooruit te kijken, kleine voorzichtige stapjes te blijven nemen die vervolgens allemaal achter elkaar in lange kilometers veranderen.

Tijd om rond te gaan solliciteren, omdat ik nog altijd in de zorg wil werken... En eens zien of een bedrijf ook daadwerkelijk het risico met mijn beroerde CV aan gaat durven.

Ik ben 30, ik ben een sterke vrouw die meestal in haar eigen kracht staat. En ik ben gelukkig.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten