Na een jaartje of 4 aanmodderen met ambulante woonondersteuning, helpende familie, een kapot geschrokken psychiater "Uhm Marjolein? Ooit aan beschermd wonen gedacht...?" indicatie stress, wacht stress, begeleidingsstress, mensen die zich afvragen hoe ik het überhaupt thuis nog steeds red (Hoi pa! Hoi zus! Hoi broertje! :p) komt het ineens wel erg dichtbij:
Vanmiddag vertelde mijn ambulante woonbegeleidster dat ze een mailtje van de BW had gekregen met een adres van een woning, en of ik nog steeds interesse had. (Ja, duh :p). Ze belde gelijk terug, en eigenlijk zouden we morgen al langs kunnen komen om te kijken... Wat i.v.m. haar agenda dus donderdag word. Help. Zenuwachtig!
Begrijp me niet verkeerd: De kans dat ik het afwijs is zeer klein; omdat ik zelf ook de noodzaak inzie, omdat het, zoals het nu gaat, het zelfs voor mij duidelijk is dat ik het thuis niet red, hoe genant, beschamend, vernederend, etc. etc. ook.
Maar: Het komt ineens zo dichtbij!! Tot nu toe was het altijd iets dat 'ooit' ging gebeuren: Tussen vorig jaar en over 5 jaar; tuurlijk, ik hoopte wel op vroeger rather than later, maar nu het ineens zover is, STRESS.
Want: Hoe moet ik alles regelen? Wat moet er überhaupt geregeld worden? Op welke termijn verwachten ze dat ik er kom wonen? Kan ik alles meenemen? Mag mijn kat mee? Wat als, wat als, wat als...
Wat als ik gewoon normaal zou kunnen zijn? Het is wel leuk dat mensen me intelligent vinden; je hebt er alleen zo weinig aan als je niet als een 27-jarige (lijkt te kunnen)/kan functioneren.
Ja, ik ben blij dat het eindelijk gaat gebeuren, maar tegelijkertijd ben ik ook bang...
Bang voor verandering, bang voor de onzekerheid, bang dat er weer iets verkeerd gaat
(Bedoel, hallo: Ze waren me eerst vergeten op de wachtlijst te zetten, waar ik pas na een maand of 7, 8, achterkwam...)
En, ergens op de achtergrond, ben ik denk ik kwaad op mezelf:
Kwaad omdat ik het niet zelf kan, zelfs niet met ambu begeleiding.
Kwaad dat het überhaupt nodig is.
Kwaad dat ik niet functioneer zoals zou moeten.
Maar goed, eerst maar eens donderdag afwachten voor ik aan de inpak stress kan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten