Slaapapneu

De meeste mensen die ooit de pech gehad hebben om met mij in dezelfde ruimte te slapen zullen het wel weten: Ik snurk, hard. Kan er ook niks aan doen, sorry! Het heeft mij ook uiteindelijk mijn relatie gekost (+ hielp niet mee dat hij reisziek was, nog thuis woonde en een piepkleine slaapkamer had waardoor apart slapen geen optie was…)

Uiteindelijk ben ik in december ofzo toch maar eens langs de huisarts gegaan, paar online testjes ingevuld en ik was redelijk verbaasd dat er een kans bestond dat ik slaapapneu heb. (x aantal keer per minuut helemaal of gedeeltelijk stoppen met ademen. Niet zo praktisch, organen schijnen toch echt zuurstof nodig te hebben). Verklaarde wel gelijk waarom ik soms om 10:00 ’s ochtends al omviel van de slaap en echt moest gaan liggen: Niet omdat ik lui ben, maar omdat ik ’s nachts doordat ik te weinig zuurstof krijg niet uitgerust raak.
(En, ok, allergisch zijn voor huisstofmijt, alle soorten bomen/graspollen maakt het er niet beter op, word je ook redelijk benauwd van)

Maar goed, doorverwezen naar het ziekenhuis, paar slaaponderzoeken gehad en voila, Raenaece heeft toch echt last van slaapapneu! Dus… doorverwijzing tandarts voor een MRA (snurkbeugel), hele tijd later eindelijk de beugel aangemeten gekregen en ermee gaan slapen.

En, damn, wat is dat wennen zeg! Begint er al mee dat het precies past, waardoor ik soms bang ben dat mijn voortanden afbreken door de druk (Ook al kan dat niet), kwijlen, stijve kaken…
…En als ik wakker word dat ding eruit krijgen, mijn kaken passen het eerste uur niet meer op elkaar.

Maar, het goede nieuws: Ook al moet ik volgende week terug om hem verder af te laten stellen, volgens mijn app is het snurken nu al behoorlijk verminderd en ik word ook een stuk uitgeruster wakker!