Ik HAAT HAAT HAAT verhuizen!!

IK HAAT VERHUIZEN!




Zo, dat is eruit.
Begrijp me niet verkeerd: Ik heb er niets tegen dat ik verhuis an sich; alleen het hele proces dat verhuizen heet...

De afgelopen dagen heb ik nog altijd nauwelijks een nacht kunnen doorslapen, telkens heel vroeg (half 6...) klaarwakker, zenuwen, niet stil kunnen zitten, blijven denken aan inpakken, hoe het geregeld moet worden, etc. etc.

Kortom, ik HAAT verhuizen!!
...Dit is alleen nog maar de pre-stress.

Gisteren een gesprek met mijn ambu woonbegeleider; ik ben er van overtuigd dat als papa er niet was geweest ik nog steeds geen sleutel zou hebben, omdat ze begon met ze moet eerst alles langzaam inpakken...

Bedoel, echt?! Ik stond stijf van de stress. Hell, als het een mogelijkheid was geweest had ik afgelopen donderdag, of maandag, of wat dan ook de sleutel al opgehaald!! Zodat ik in elk geval ietsjes meer rust zou hebben, en een doel kan bereiken met inpakken i.p.v. overal stapels aan dozen, tassen, etc. etc. zonder dat je enig idee hebt hoe lang ze moeten blijven staan...

Maar goed: Vandaag, om 11:00, hadden we afgesproken om de sleutel op te komen halen... Toch...?
Aantal dozen in de auto, en een minuut of 40 te vroeg in Hellevoetsluis, stijf van de zenuwen, aanbellen...
 'Uhm, in de agenda staat dat je om 16:00 zou komen...'
'....'
'Hier, als je dit formulier ondertekent heb je de sleutel, je word vanmiddag nog wel gebeld, maar dan kan je in elk geval beginnen met dozen verplaatsen!'

Hoera! De sleutel! Wat kan er nog mis gaan?!
'Uhm, pap? Waarom staat hier nog steeds een bed?! En die bank? En die tekst op de muur hadden ze ook beloofd weg te halen... ...En wat doen al die volle vuilniszakken hier?!'
'Rustig maar, laten we gewoon die dozen hier neerzetten, er zit toch niets waardevols in?'
'Niet echt...'
'Weet je wat, je hebt het telefoonnummer toch? Geef maar, dan bel ik wel.'

Kwam erop neer dat pap een lijstje heeft doorgegeven van dingen die, naar ons idee van de vorige bewoner, in de woning staan en die we weg willen hebben, a.u.b. Want, zeg nou eerlijk: Wie heeft er een prettig gevoel om in  je nieuwe huis binnen te komen, en er staat zelfs een netjes opgemaakt bed?! Ik in elk geval niet!

Maar goed, dozen netjes in een hoekje gezet, wat gegeten, rondgekeken, opgemeten, etc. etc. en hup, in de auto naar huis...
...Om halverwege een telefoontje te krijgen:
'Ben je nog in je woning?'
'Uhm, we zitten net in de auto terug naar Vlaardingen...'
'Blijf je hier vanaf vannacht al slapen?'
'Uhm, nee?'
'Weet je al vanaf wanneer wel?'
'Uhm, nee....'
'Weet je wat? Zullen we een afspraak maken voor volgende week om elkaar te leren kennen?'
'Ok...'

Verder voel ik me ook totaal niet opgejaagd om er zo snel mogelijk mijn bed + kat neer te zetten, ofzo...

Morgenochtend komen opa en oma; dan is het weer tijd om (lichte!) dozen/tassen in een auto te dumpen en weer naar Hellevoet te rijden...

Zucht, ik HAAT verhuizen.

Verhuizen; tijd om dozen bij elkaar te sprokkelen/zoeken/etc!

De afgelopen dagen werd ik knettergek van de zenuwen: Dinsdag hield ik het niet meer, en besloot ik om woensdag dan maar naar Hellevoet te gaan fietsen, om in elk geval naar de wijk te kunnen kijken enzo.

Zo gezegd, zo gedaan... Of, nou ja, niet helemaal: Vlak bij mijn opa en oma's huis kreeg ik toch wel last van mijn benen, had nog iets voor op mijn moeders graf gehaald, oma gebeld of ze thuis waren en ja hoor, ik kon langskomen. Weliswaar onverwachts, maar ze waren geloof ik wel blij om me te zien :)

Nadat ik vertelde dat ik in Hellevoet wou kijken, maar in Zuidland was gestrand boden ze aan om met me mee te rijden, totdat ze bedachten dat de tante die heel toevallig ook die middag zou komen misschien ook wel mee zou willen, gezellig :)

Uiteindelijk zijn we met zijn vieren naar Hellevoet gegaan om rond te neuzen (Oma, tante, nichtje, en ik). De eerste indruk van de buurt was in elk geval positief: Vrij rustig, fietspaden, niet in het midden van het centrum... Ik ben er blij mee :).

Verder nog wat sightseeing in Hellevoet gedaan (Haringvliet gezien, erachter gekomen dat het centrum volgens het navigatiesysteem van mijn tante ook echt letterlijk het midden van de stad is, in het haventje op een terrasje een ijsje gegeten) en weer terug naar opa en oma's huis, nog wat gekletst en omdat het intussen langzamerhand ook weer 18:00 werd weer op de fiets naar huis.

Ik was er echt een stuk rustiger door, maar... Vannacht, door de zenuwen, wederom nauwelijks kunnen slapen. 

Vandaag, eindelijk binnen kunnen kijken, en het valt me behoorlijk mee: Een 2 kamer woning, met een halletje, keukentje, douche + wc, het balkon en de slaapkamer zijn zelfs iets groter dan wat ik nu heb!

Wel moet er nog wat geverfd worden (Wat  door de BW geregeld word), wat schoon gemaakt, etc. en dan krijg ik vanzelf wel een keertje te horen dat ik erin kan :)

Voor nu: Eerst tijd om dozen in te pakken, en tot ik een datum weet langzaamaan een planning te maken/herinneringslijst met dingen die ik moet opzeggen dan wel overzetten.

Hopelijk kan ik nu vannacht iets langer dan 2-3 uur slapen! :)

(ver)huis stress/zenuwen.

Na een jaartje of 4 aanmodderen met ambulante woonondersteuning, helpende familie, een kapot geschrokken psychiater "Uhm Marjolein? Ooit aan beschermd wonen gedacht...?" indicatie stress, wacht stress, begeleidingsstress, mensen die zich afvragen hoe ik het überhaupt thuis nog steeds red (Hoi pa! Hoi zus! Hoi broertje! :p) komt het ineens wel erg dichtbij:

Vanmiddag vertelde mijn ambulante woonbegeleidster dat ze een mailtje van de BW had gekregen met een adres van een woning, en of ik nog steeds interesse had. (Ja, duh :p). Ze belde gelijk terug, en eigenlijk zouden we morgen al langs kunnen komen om te kijken... Wat i.v.m. haar agenda dus donderdag word. Help. Zenuwachtig!

Begrijp me niet verkeerd: De kans dat ik het afwijs is zeer klein; omdat ik zelf ook de noodzaak inzie, omdat het, zoals het nu gaat, het zelfs voor mij duidelijk is dat ik het thuis niet red, hoe genant, beschamend, vernederend, etc. etc. ook.

Maar: Het komt ineens zo dichtbij!! Tot nu toe was het altijd iets dat 'ooit' ging gebeuren: Tussen vorig jaar en over 5 jaar; tuurlijk, ik hoopte wel op vroeger rather than later, maar nu het ineens zover is, STRESS.

Want: Hoe moet ik alles regelen? Wat moet er überhaupt geregeld worden? Op welke termijn verwachten ze dat ik er kom wonen? Kan ik alles meenemen? Mag mijn kat mee? Wat als, wat als, wat als...

Wat als ik gewoon normaal zou kunnen zijn? Het is wel leuk dat mensen me intelligent vinden; je hebt er alleen zo weinig aan als je niet als een 27-jarige (lijkt te kunnen)/kan functioneren.

Ja, ik ben blij dat het eindelijk gaat gebeuren, maar tegelijkertijd ben ik ook bang...

Bang voor verandering, bang voor de onzekerheid, bang dat er weer iets verkeerd gaat
(Bedoel, hallo: Ze waren me eerst vergeten op de wachtlijst te zetten, waar ik pas na een maand of 7, 8, achterkwam...)

En, ergens op de achtergrond, ben ik denk ik kwaad op mezelf:
Kwaad omdat ik het niet zelf kan, zelfs niet met ambu begeleiding.
Kwaad dat het überhaupt nodig is.
Kwaad dat ik niet functioneer zoals zou moeten.

Maar goed, eerst maar eens donderdag afwachten voor ik aan de inpak stress kan beginnen.