Als jij bij een van de (vele) mensen hoort die me wel eens heeft verteld dat ik (te) dun aan het worden ben, weet je ongetwijfeld dat ik óf zo reageer, óf er overheen praat.
Maar hoe komt dat eigenlijk? Tsja.. Om te beginnen, zie ik het oprecht niet.
Tsja, ik weet heus ook wel dat een maatje 34/36/38 een stuk kleiner is dan maat 44/46 (Wat ik had toen ik met afvallen begon.)
Echter is de boodschap die ik krijg niet "Ik ben dunner" maar "Ik ben NOG DIKKER geweest!!"
Ik heb vaak het idee dat anderen (jullie dus) mij veel dunner inschatten dan ik in werkelijkheid ben. Vooral omdat sommige van jullie (Hoi Broertje! Hoi zusje!) mij hebben gezien in een bikini/badpak, terwijl ik op dat moment tussen de 58 en 60 kg zat - een kilo of 8-10 lichter dan nu. En eigenlijk heb ik zelf het idee dat jullie dat nog steeds voor je zien, omdat ik oprecht geen uitstekende botten zie.
Maar goed: Hoe ik hier ineens op gekomen ben?
Sinds een tijdje (Lees: Een maand ofzo) krijg ik Psycho Motorische Therapie (PMT). Dit is een vorm van behandeling die primair is gericht op je lichaam, dus: Sensaties, de manier waarop je je lichaam ervaart, lichaamsbeeld. Maar ook (in groepen) bijv. de manier waarop je in een groep functioneert, welke rol je automatisch aanneemt, hoeveel ruimte je durft in te nemen, etc.
Een van de oefeningen bij een vertekend lichaamsbeeld is een simpel, maar effectieve, touwtjesoefening:
Het werkt eigenlijk heel simpel. Eerst moet je via een touwtje neerleggen hoe groot/breed dat je bent. Vervolgens leg je een 2e touwtje neer met hoe je zou willen dat het was en als laatste word dat specifieke lichaamsdeel met een 3e touwtje opgemeten, om te laten zien hoe breed het in werkelijkheid is.
Dit heb ik al een paar weken geleden moeten doen, maar wow, wat was dat confronterend! Tsja, ik had ondertussen ook wel door dat mijn lichaamsbeeld misschien een klein beetje vertekend zou zijn, maar ik realiseerde me toen pas hoe erg dun ik eigenlijk ben... Ik schrok er eigenlijk zelf van.
Tsja, grote foto, ik weet het - maar zo zijn alle touwtjes tenminste te zien. Hierboven is het donkerblauwe touwtje hoe breek ik denk dat ik ben - hoorde eigenlijk je lichaam als een koker te zien, dus het meest brede onderdeel - ik ben ervan overtuigd dat mijn buik/middel het dikste is.
Het groene touwtje is hoe breed het breedste stuk van mijn lichaam is, dus wat de omtrek zou zijn als er een koker over je heen gehaald word. Omdat ik vooral op mijn buik gefocust was, werkte dat niet helemaal :) en zijn we maar verder gegaan met mijn buik.
Het donkerblauwe touwtje is hoe breed ik zou willen dat het was --> omdat ik vooral op mijn buik gefocust was, gaat het eigenlijk alleen maar over mijn buik/middel (Had niet door dat bv. schouders meer ruimte innemen...)
Het middelste, rode, touwtje geeft hier aan hoe breed mijn buik/middel is... Best opvallend, en confrontrerend, dat dat eigenlijk bijna niets is - en ruim 1/3e kleiner dan hoe ik zou willen dat het was... ...En ik me ondanks dat dus zo verschrikkelijk dik zie.
Omdat ik er zo erg van overtuigd ben dat ik zo verschrikkelijk dik ben, en dat ook zie en voel, is de reden dat ik maar niet wilde stoppen met afvallen. Immers... Hoeveel gewicht ik ook verlies/verloor, ik bleef altijd te dik en er kon altijd nog wel iets vanaf...
En dan de 2e foto; dit is mijn linker bovenbeen... Een van de andere lichaamsgebieden waar ik een groot probleem mee heb: Ik zie dat mijn bovenbenen echt verschrikkelijk dik zijn, en ik HAAT het.
Anyway, het onderste donkerblauwe touwtje geeft aan hoe dik ik denk dat mijn bovenbeen is. Het touwtje daarboven geeft aan hoe dik ik zou willen dat hij is...
...En het touwtje daar weer boven geeft aan hoe dik mijn bovenbeen in werkelijkheid is.
Okay, de schaal is een beetje de mist ingegaan door de foto enzo. Maar toch, ook hier is het opvallend dat mijn been echt een heel stuk dunner is dan wat ik zie - En zelfs nog dunner dan hoe ik zou willen dat het zou zijn.
Wat ik hiervan heb geleerd, is eigenlijk dat ik misschien wel een beetje heel erg dun ben - vooral mijn middel is vrijwel niets meer. Tegelijkertijd blijf ik het moeilijk vinden om te geloven, ook al ligt het bewijs daar op de vloer (En op de foto).
Hopelijk trekt ook dat lichaamsbeeld ooit iets beter bij, zodat ik eindelijk eens normaal naar mezelf zou kunnen kijken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten